San Diego Californie

Eindelijk weer eens een bericht uit Amerika. Ik heb geen enkel excuus, de reden was gewoon, dat ik geen zin had om te schrijven. Eventjes niks, eventjes rust in de tent na alle hectiek van de afgelopen weken. Nieks mot, heerlik rus aan de kop.

Maandag 1 juli, lagen we pas rond middernacht in bed, en hebben gelukkig goed kunnen slapen. Leon was al weer vroeg uit de veren, want hij werd op z’n werk verwacht. Hij had een afspraak met iemand. Toen Leon in de auto zat, belde hij degene op, om te vragen waar ze elkaar zouden ontmoeten. Ooo ja, de reis is gecanceld, en ik kan dus niet komen. Wat, niet komen? Fijn dat je dat doorgeeft. Dit is een mooie binnenkomer. Wat een afspraken maken. Dit is helaas niet de eerste keer dat deze meneer niets van zich laat horen. Erg fijn zo’n afspraken. Ik hoop dat het in de toekomst beter wordt, anders weet ik niet waar het schip strand. Je moet wel van iemand op aan kunnen, en dat gevoel hebben we de laatste weken absoluut nog niet gehad. Erg jammer.

Leon is toch naar het werk gegaan en heeft zelf het een en ander geregeld. Gelukkig zijn er andere collega’s die Leon kent, en die hem te woord kunnen staan. Laat op de middag, hebben we Rick Zachgo nog ontmoet met zijn gezin. De familie van Sharon woont in San Diego. We zijn heel eventjes nog naar het strand geweest, maar daar was het behoorlijk koud. Toen we van het strand terugkwamen zijn we nog iets snels gaan eten, want na het eten moesten ze hun koffers gaan ophalen en naar het vliegveld rijden om terug naar Albany te vliegen.

Woensdag was het heerlijk weer, maar de zon kwam niet echt door. Ik ben samen met Lars naar een kapper gewandeld. Ondanks dat de airco behoorlijk koud stond in de zaak, kreeg ik het snikheet. Ze begonnen te knippen en te knippen en te knippen en ik werd er nerveus van. Ik zei tegen Lars dat hij moest zeggen dat het zo kort genoeg was. Dat deed hij, en gelukkig viel het achteraf allemaal mee. Wat ben ik blij als we weer in Nederland naar de kapper kunnen gaan.

Donderdag was de 4th of july, en dus een feestdag voor Amerikanen. Na het ontbijt zijn Leon, Lars en Bibi naar de driving range gaan golfen. ’s Middags zijn we naar William en Alma gereden. William woont bijna 2 jaar in San Diego en gaat over een maand weer terug naar Nederland. We zijn samen met William en Alma naar het strand van Torrey Pines gereden en hebben eerst een wandeling gemaakt voordat we op het strand gingen liggen. Rond 5 uur werd het frisjes op het strand en zijn we terug naar het hotel gereden. We hebben ons gedoucht en daarna zijn we terug naar William en Alma gereden om samen heerlijke lasagna te eten. We hebben een leuke avond gehad en ondertussen dat we aan het praten waren, kon ik nog 2 wasjes draaien. Fijn, is dat ook weer allemaal schoon.

Vrijdag is Leon eerst samen met Lars ’s morgens naar de driving range gegaan. Bibi en ik hebben ons op een ligbedje geploft aan het zwembad. Rond half 3 zijn we eventjes naar het strand gegaan en om 5 uur zijn we in de auto gestapt om richting La Jolla te rijden. We hadden afgesproken met Chris en Lisa. Dit is een oom van Zach, die toevallig op dit moment in San Diego is. Leuk dus om eventjes met elkaar te kletsen. Rond een uur of 8 zijn we nog eventjes langs het strand gelopen om de zeehonden te spotten.

De eerste week hebben we dus niet zo heel veel bijzonders gedaan. We hebben wat in de buurt getoerd en verder vooral veel geluierd. Dat was hard nodig na zo’n hectische weken. Wat me vooral opvalt in San Diego is, dat de dag begint met bewolking, en dat het in de loop van de dag opklaart, tenminste als je een eindje van de kust zit. Aan de kust is het over het algemeen bewolkt en aan de frisse kant. ‘s Avonds koelt het hier behoorlijk af, maar voor te slapen in dat natuurlijk perfect. Ten opzichte van NY is San Diego héél erg dor. De huizen zijn allemaal laag en dicht op elkaar gebouwd. Als ik rond om me heen kijk en luister als ik aan het zwembad lig, denk ik dat ik in een film terecht gekomen ben. Er zijn hier veel mensen, die niet in de realiteit leven. Ze scheppen vooral héééél veel op en geven om de 5 seconde een compliment waar ze eigenlijk niks van menen. Wat een fake wereld is het hier. Prikken ze hier niet doorheen, of spelen hun “friends” dit spelletje gewoon mee? Wie houdt wie nu voor de gek?

Zondag zijn we naar het meest zuidelijkste puntje, Border Field State Park, van San Diego gegaan. Aan de oost kant hebben we dit ook gedaan, dat was Key West. Er staat een hekwerk op het strand en in het water, dat de grens tussen Amerika en Mexico moet aanduiden. In eerste instantie was ik een beetje huiverig om naar dit strand te gaan. Het ligt in een beschermd gebied, en toen de man achter de kassa zei dat het safe was, had ik pas rust. Hij zei dat er veel beveiliging was, en dat was inderdaad zo. Er reed af en aan politie. Aan de Amerikaanse kant was niks te doen en aan de Mexicaanse kant was het hutje mutje vol.

Dinsdag heb ik Leon naar het werk gebracht, zodat ik de auto had. Ik heb nog geskypt met mam en Esther en ben toen eventjes naar de supermarkt gereden. Rond 5 uur hebben we Leon opgepikt en zijn we naar het strand van Torrey Pines gereden. Leon heeft daar een uurtje gerend, en wij hebben ons op een handdoek gelegd.

Woensdag had ik de auto weer en ben ik met Bibi en Lars naar Fashion Valley gereden. Dit is ongeveer een half uurtje rijden van ons hotel. Een mooie “boulevard” om te winkelen, met een mix van duur tot goedkoop. Het was een leuk dagje. Rond 3 uur zijn we weer in de auto gestapt, want ik had geen zin om in de spits te rijden. Ondanks dat het nog geen spits was, was het wel al behoorlijk druk op de autoweg. Ik ben ondertussen in 2.5 jaar tijd behoorlijk wat gewend met rijden, maar een 8-baans autoweg is toch wel eventjes wennen moet ik eerlijk bekennen. Dit is iets anders, den door ut brook oppe Ruiver rieje. Het viel me niet tegen. Gewoon met de meute mee.

Donderdag zijn we met een paar collega’s van Leon ’s avonds naar een baseball wedstrijd gaan kijken. San Diego (The Padres) tegen San Fransico (The Giants). Het was leuk om te zien en eens mee te beleven, maar voor mij hoeft het geen tweede keer. De wedstrijd duurde 3.5 uur. Tussen de innings door, werd het publiek vermaakt met spelletjes. Na 3.5 uur begon ik een beetje door te krijgen wat de spelregels waren.

Vrijdag ben ik met Bibi en Lars op zoek gegaan naar een t-mobile winkel, want de simkaart van Bibi was gecrasht. Paniek, paniek, want wat doe je nu op vandaag zonder mobieltje. Gelukkig kreeg ze een nieuwe simkaart en kon ze weer “praten” met haar friends. We hebben samen nog koffie gedronken en zijn toen terug naar het hotel gereden. Om 4 uur hebben we Leon opgehaald en zijn we doorgereden naar het strand. Tegen het einde van de middag kwamen daar behoorlijk veel dolfijnen voorbij zwemmen. Er zwom ook nog een zeehond. Mooi om te zien.

Zaterdag zouden we eigenlijk naar Los Angels gaan. Inderdaad, eigenlijk. Helaas is dit niet doorgegaan omdat Leon ontzettend veel last had van zijn heup/been. In plaats van LA is het Coronado Beach geworden. Heel iets anders, maar wel mooi.

Zondag hebben Leon en ik de route voor onze vakantie vastgelegd en alvast een paar hotels geboekt. Het wordt een behoorlijk tripje, maar ik denk wel een onvergetelijke reis.

’s Middags hebben we met William en Alma afgesproken om naar Torrey Pines te gaan. Ook deze middag kwamen er weer dolfijnen langs zwemmen. Het blijft mooi om te zien. Nadat we ons hadden opgefrist zijn we samen met hun een hapje gaan eten en als toetje een ijs bij Cold Stone. Wij zijn naar het hotel gereden en William en Alma hebben nog een filmpje in de bioscoop gepakt.

Maandag morgen heb ik Leon naar het werk gebracht en ben ik met Bibi en Lars naar een Mall gegaan. Ik had aan Alma een adres gevraagd voor onze wenkbrauwen te laten epileren. Voordat ik het wist, was ik de afslag al voorbij. Ik dacht dat het verder weg zou liggen. Lars zei al, mam, dalik zitte we in Mexico. Hij zag de bui al hangen. Gelukkig had ik het snel genoeg in de gaten en 10 minuten later stonden we in de Mall. Na dat we wat hadden rond gewandeld en Bibi en ik onze wenkbrauwen hadden gefatsoeneerd, zijn we terug naar het hotel gereden.

Dinsdag hadden we een lui dag. Niet veel uitgespookt. Ik heb eventjes geskypt met mam en Esther, en het skypen met Wilma is helaas misgegaan. Volgende keer gaat het wel lukken. Lars en Bibi hebben wat gegolft, gezwommen en vooral veel met hun mobieltje bezig geweest. Soms vraag ik me echt af, of ze überhaupt nog wel zonder een telefoon kunnen. Ik denk het niet. Dat geld natuurlijk niet alleen voor Bibi en Lars, maar voor héél veel mensen als ik zo rond om me heen kijk.