De laatste week in Clifton Park

Na ons weekendje Washington moesten we dinsdag weer hard aan de slag. Het verhuurbedrijf stond om half 9 al op de stoep om onze meubels op te komen halen. Och, wat hebben die mannen moeten slepen. Ik had er compassie mee. Binnen 2 uur hadden ze alles in de vrachtauto staan en was ons huis behoorlijk leeg. Wat een gek gezicht. Leon is naar zijn werk gegaan om nog het een en ander te regelen en ik heb nog wat opgeruimd. Ik kon alweer snel stoppen want we hadden 1.5 uur geen stroom. Erg handig als je midden in een verhuizing zit. Toen de stroom er weer was, belde Leon me vanaf z’n werk op, dat hij een foutje had gemaakt. Wat?? Een foutje?? De verhuizers komen morgen de verhuisdozen ophalen, in plaats van overmorgen. OMG, NEE, dit meen je niet. Ik ben dus als een gek door het huis gegaan om de laatste spullen in de dozen te krijgen. De afgelopen 2 weken was alles fijn geordend in dozen, maar daar was nu geen tijd meer voor. Gewoon in een doos flansen waar nog plaats is en de rest zien we in Nederland allemaal wel weer.

’s Avonds hadden we Laurence, Chiho, Sandra en Dominique met hun families uitgenodigd om bij de Vietnamees te gaan dineren als afscheid. Het liefste zou ik het allemaal afblazen hebben, want als de verhuizers morgen de dozen komen ophalen, zou ik het liefste gewoon doorwerken tot dat alles klaar was. Ondanks dat we krap in de tijd zaten zijn we natuurlijk toch gegaan. We hebben veel gelachen, maar bij het afscheid nemen ging ons dat lachen natuurlijk wel over. Pfff. Van het restaurant uit zijn we naar het hotel gegaan, want daar moesten we de komende 6 nachten slapen. Leon en ik hebben héél slecht geslapen. Je bent eigenlijk te moe om te kunnen slapen en bang dat je je verslaapt omdat de verhuizers ’s morgens op de stoep zouden staan.

Op woensdag morgen waren we geradbraakt. Bibi en Lars zijn in bed blijven liggen en wij zijn naar het huis gegaan. Snel nog de laatste spullen in de dozen mikken en dan kunnen de mannen het naar de vrachtwagen brengen. Wat een gesjouw is dit weer. Toen alles erin zat zijn we nog eens door het huis gelopen. Veel staat er niet meer. Onze koffers en trollies die mee naar San Diego moeten en nog spullen die we niet mee naar Nederland nemen stonden er nog.
De vriezer, koelkast en voorraadkast moesten nog leeg gemaakt worden en er moesten nog spullen naar Connie gebracht worden. Apparaten die we aangeschaft hebben, brengen we ook naar Connie, want die kunnen we in Nederland niet gebruiken. Verder hadden we spullen voor de tuin, ketels, wasmanden, en nog veel en veel meer dat we niet meenemen naar Nederland. Connie was er blij mee. ’s Middags hebben we de huurauto op moeten halen en hebben we het een en ander naar Time Warner Cable moeten brengen.

Donderdag hebben we het huis gepoetst. We hebben de lease auto naar de garage moeten brengen, lege flessen ingeleverd in de winkel, en spullen naar het hotel gebracht. We hebben die dag van hot naar haar gereden. De ene keer iets brengen, de andere keer iets halen. Wat een gesjees. Tussen alle hectiek door zijn we die middag ook nog met Sang-In gaan lunchen, dit had hij gevraagd.

Vrijdag morgen ben ik nog de koelkast en vriezer schoon gaan maken, heb ik de keukenkastjes nog gepoetst en de laatste spullen weggebracht. Om 9 uur moest ik tussendoor hoognodig naar de kapper. Snel weer terug naar het huis en vandaaruit naar Saratoga om met Chiho, Laurence en Dominique te gaan lunchen bij Prime (de golfbaan). Dit is echt onze aller, aller, aller laatste lunch samen. Om half 3 ben ik terug naar Clifton Park gereden, want om 3 uur was de inspectie van het huis. Kom maar op, want alles ziet er gelikt uit. Het is schoner nu, dan toen we 2,5 jaar geleden kwamen. Rich, de eigenaar van het huis, was super blij om te zien, dat we alles netjes achter hadden achter gelaten. Om half 5 waren alle papieren ingevuld, de handtekeningen verzameld, en konden we de deur definitief achter ons dicht trekken. Einde 41 Devonshire Way Clifton Park.

’t is gedaon, ’t is gedaon, we motte noow nao hoës toe gaon, waat ein leid, och waat ein leid ’t is gedaon.

Het zit erop. 2.5 jaar hebben we met héél veel plezier in de States gewoond. Het was een heel bijzonder avontuur, en iets dat we nooit en te nimmer zullen vergeten. Ondanks dat ik er 2.5 jaar geleden een beetje tegenop keek om te gaan, is het me 100% meegevallen. Je weet tenslotte niet wat je te wachten staat. Als je vertrekt naar het buitenland, maak je je op voor een nieuw leven en een nieuw avontuur. Je hebt duizend en 1 vragen waar je nog geen antwoord op krijgt. Zullen we wel geaccepteerd worden, de school, de taal, de cultuur, heimwee, vrienden en vriendinnen, het werk, collega’s. Het zijn maar een paar kreten die ik opnoem waar je toch over nadenkt. Dit is iets waar je pas een antwoord op krijgt als je hier woont en mee hobbelt in het dagelijkse leven. Je laat alle “veiligheid” achter om een heel nieuw avontuur aan te gaan.

Tijdens dit avontuur vonden we geluk maar ook verdriet. Als we de balans op maken zijn we blij en heel tevreden en trots, hoe we het samen met ons viertjes, de afgelopen 2.5 jaar hebben gefikst. We hebben het leven leren kennen en we weten beter dan ooit hoe we het moeten bewandelen. We hebben nieuwe inzichten, ervaringen en vaardigheden opgedaan in het land waar we een aantal jaren hebben gewoond en gewerkt.

We hebben te maken gehad met cultuur verschillen. Als Nederlander zijnde kijk je toch tegen bepaalde zaken heel anders aan dan dat ze hier doen. In Nederland ga je er maar “zonder over na te denken” van uit dat alles normaal is, zoals wij het doen. Dat vonden we ook prima, maar nu kijken we er toch ook van een andere kant tegen alles aan. Het gaat nu niet meer zo automatisch, en daardoor zie je natuurlijk alle grote verschillen. Daarmee wil ik niet zeggen dat het goed is of juist fout. Het is gewoon anders. Ieder land heeft goede en slechte dingen. Wij proberen de goede dingen mee terug te nemen naar Nederland. We blijven tenslotte gewoon Nederlanders, maar met een vleugje liefde voor Amerika in ons bloed.

Vrijdag avond waren we helemaal kapot. Moe, moe en nog eens moe. We waren aan het hopen, dat we deze avond wel goed zouden slapen, want de laatste dagen waren verschrikkelijk. De bedden in het hotel zijn afschuwelijk. Ze kraken al, als je alleen al adem haalt. We liggen alle vier met de ogen open te koekeloere. Helaas is het ons wéér niet gelukt om goed te slapen. Er was een bruiloft in het hotel, en de gasten kwamen midden in de nacht naar hun kamer. Vraag niet hoe, want het was verschrikkelijk luidruchtig. Hier sta ik niet op te wachten. Ik vind het niet erg als het een kwartier is, maar als het al bijna 3 kwartier tot een uur is, begint het bij mij toch te borrelen in mijn lijf. Leon had bijna de telefoon in de hand om naar de receptie te bellen. Uiteindelijk ben ik uit mijn bed gestapt om de gang op de gaan (Yvette weet je nog in NY?). What the hell is going on here? Are you alone in this hotel? De vrouwen stonden half naakt, met hun jurken los, schoenen uit, drank in de handen, en niet meer op hun eigen benen kunnen staan staan, door de hele gang. Er was al onenigheid onder de gasten over het luidruchtige gedoe. Gelukkig was het snel genoeg stil, en konden we als nog proberen om in slaap te vallen. Helaas hebben we wéér slecht geslapen die nacht. Ik denk dat ik wel meer dan 50 keer wakker geworden ben. Afschuwelijk wat weer een nacht.

Zaterdag morgen is Leon voor de laatste keer gaan rennen met z’n renmaatjes. Na hun training hadden ze afgesproken om te gaan ontbijten met elkaar. Ze hadden nog een afscheidskadootje voor Leon gekocht. Ze vinden het niet leuk dat Leon terug naar Nederland gaat, maar ze hebben al gezegd, dat ze op een dag allemaal op de stoep zullen staan. Het zal mij verbazen. Ze zijn natuurlijk welkom, maar of dit ook echt gaat gebeuren is nog maar de vraag.

Lars hebben we die middag naar Frankie gebracht. Wij zijn doorgereden om voor de laatste keer naar Lee te gaan.

Zondag is Leon met Lars naar een softball wedstrijd van Sydney gaan kijken. Bibi en ik zijn eventjes door Wilton Mall gelopen. Om 2 uur waren we allemaal thuis, want Lars werd om half 3 bij Matt en Chris verwacht. Deze twee vrienden hadden een surprise party voor Lars georganiseerd. Wij wisten dit wel, maar we hadden Lars helemaal niks gezegd. Voordat we Lars naar Matt en Chris brachten, hebben we Tim (de vader) een smsje gestuurd, dat we eraan kwamen. Alle jongens en meiden hadden zich verstopt. Toen Lars achterom kwam, vlogen ze naar hem toe. Surprise. Wauw, zei Lars, hij was er stil van. Ze hebben zich goed geamuseerd die middag. Om 6 uur is Leon hem weer gaan halen. Het afscheid nemen viel de mannen zwaar. Matt was erg verdrietig, en hij is nog wel zo’n stoere boy. Van de party uit zijn ze Sydney gaan halen, want zij kon die middag niet naar de surprise party komen, omdat ze een softbal toernooi had. Erg jammer. ’s Avonds waren we bij Connie uitgenodigd om te komen eten. Sydney en Zach zijn ook mee gegaan. Connie had heerlijk gekookt, en het heeft ons goed gesmaakt. Het was erg gezellig, maar ook hier ontkwamen we er niet aan om afscheid te nemen.

Maandag morgen zijn Sydney en Zach met z’n ouders in ons hotel komen ontbijten. De ouders van Sydney konden niet, want die moesten werken. Connie is nog eventjes langs gekomen en om 9 uur was het echt tijd om afscheid te nemen. Zach moest met z’n ouders nog naar Connecticut voor een interview op de universiteit. Een slechtere dag had hij niet kunnen krijgen voor z’n gesprek. Het afscheid nemen was heel emotioneel. Veel gehuil en verdriet. Ik vond het verschrikkelijk zielig om Bibi en Zach zo te zien. Het snee door mijn hart. Zach was er zo slecht aan, dat hij onderweg naar de universiteit zelfs nog heeft moeten overgeven van verdriet. Je wordt uit elkaar gehaald omdat je naar een ander land gaat verhuizen, en niet omdat je elkaar niet meer leuk vind. Als het goed zit tussen die twee, dan overwint het ook een lange afstand. We zullen zien.

Rond 10 uur hebben alle koffers in de auto gezet en hebben we Sydney thuis nog afgezet. Ook voor Lars kwam het moment van afscheid nemen. Ondanks dat ze allebei natuurlijk nog jong zijn, hadden ze veel verdriet. Lars heeft zich de laatste weken erg dapper gehouden met afscheid nemen, maar nu hield hij het niet droog. Erg zielig om te zien. Ik kreeg bijna een schuldgevoel, en ging twijfelen of we überhaupt wel de goede keuze hadden gemaakt.

Van Sydney’s huis uit zijn we naar Boston gereden om vandaar uit naar San Diego te vliegen. Het was een treurige dag, veel tranen en ook nog eens héél veel regen. Het voelt toch een beetje als een domper om zo Clifton Park te verlaten.

We kwamen om 12 uur San Diego tijd aan in het hotel. Het was een lange zit. Van Boston, naar San Diego is bijna net zover als van Amsterdam naar New York. We zijn ons bed in gedoken, en hebben gelukkig beter geslapen dan de afgelopen week.