Page - Grand Canyon

Maandag zijn we van St. George naar de North Rim van de Grand Canyon gereden. Onderweg hebben we nog ergens bij een of andere cowboy moeten tanken. Toen ik in de auto wilde stappen, hoorden ik Nederlands praten. Ik maakte een klein praatje met deze mensen, en het bleek dat ze met z’n zessen uit Nijmegen kwamen (en familie (van der Werf) in Reuver hadden wonen, die we niet kennen). Ze waren ook op weg naar de Grand Canyon. Leuk om eventjes is de middle of nowhere Nederlands te kunnen praten.

Na dat onze tank weer vol was, zijn we doorgereden naar het park. We waren nog geen kilometer in het park, of we kwamen al een kudde buffels tegen. Die hadden we niet verwacht daar. Bijzonder om te zien. Na zo’n 40 miles, kwamen we bij het visitor centre van het park. We hebben een parkeerplaats gezocht en zagen toen voor de eerste keer de Grand Canyon. Ja, wat moet je daar nog van zeggen. Het is huge, huge, huge en nog eens huge. Abnormaal, wat een kolossale, masieve massa. Je kunt het je niet voorstellen. Na eventjes te hebben rondgewandeld, hebben we onze lunch gegeten, met uitzicht op de Canyon. Onder het eten, kwam de familie uit Nijmegen weer voorbij lopen.

Na het eten hebben we daar wat rondgelopen en natuurlijk foto’s gemaakt. Ik had geen rust, want Lars was daar als een jong hert aan het rondhuppelen en springen. Ik heb volgens mij wel 1000 keer moeten zeggen, Lars doot rustig, lik neet te springe, blief op de paad, neet klumme. Hij ziet nergens het gevaar van in. Misschien ben ik wel te overdreven met de veiligheid, maar het kan maar beter te zijn, dan dat je het niet meer kunt na vertellen, en dat zijn er heel wat in een jaar tijd. Ik heb veel mensen, met de meest gevaarlijke poses gezien (ook met kinderen), voor die ene geweldige foto. Ik kan dit gewoon niet snappen. Op deze manier zijn er al vele doden gevallen. De Canyon is een plek om te genieten, maar met een gezond verstand.

We zijn die dag ook nog naar Angels Window gereden. Dit is een berg aan de noord kant van de Canyon, waar je (verantwoord) bovenop kunt staan. Je kunt er adembenemende foto’s maken en het is de enige plek aan de noord kant waar je de Colorado River kunt zien. Het was absoluut de moeite waard. Leon, Bibi en Lars stonden boven op de Angels window, toen er een medewerker van het park naar hun toe kwam. Lars mocht geen stenen gooien, en mocht er ook geen mee naar huis nemen. Wat? Geen steentje meenemen? We wilden net de Grand Canyon mee naar huis nemen als souvenier. Wat flauw. Leon had ook een steen in de handen, en moest die terug leggen. Wat een zielige bedoeling. Als iedere toerist, een steen mee naar huis zou nemen, dan kon je over een miljoen jaar nog niet zien, dat er iets van de Grand Canyon weg zou zijn. Deze mevrouw werd zelfs kwaad, en nam haar taak als ranger wel heel erg serieus. Maar, toen ze haar rug nog niet had gedraaid, pakte Leon natuurlijk de steen op, en deed hem in z’n broekzak. Foei.

Van de North Rim uit zijn we naar Tuba City gereden voor een overnachting. Laat dat city maar achterwegen, want het stelt geen fluit voor. We hebben hier een hotel geboekt voor 2 nachten, omdat we dan een beetje centraal zitten voor de rest. Je kunt bijna geen redelijke hotels vinden, want er is gewoon helemaal niks. Er woont hier werkelijk niemand, dus je moet blij zijn als je een hotel vindt. Het was een mooi nieuw hotel (Moenkopi), maar het ontbijt was verschrikkelijk. We hebben dus met lange tanden gegeten. Er was keuze uit niks en nog minder dan niks. Dit was het slechtste ontbijt dat we ooit in een hotel hebben gegeten.

We zijn die dag richting Page gereden. Het is 2 uur rijden, en je ziet echt alleen maar vlaktes met af en toe een krot van een huisje ergens in de verte. Ze wonen in een caravan, die ze al 100 keer hebben dichtgetimmerd met een of andere tak die komt aanwaaien. Het is vooral een hele saaie lange weg. In Page aangekomen hebben we een excursie geboekt naar de Antelope. We konden pas 1.5 uur later met de gids mee, dus zijn we het plaatsje Page zelf nog eventjes ingereden. Ook dit dorp stelt niet zo heel veel voor, maar is iets meer dan Tuba City. Dit komt vooral door de toeristen, want op de parkeerplaats van de supermarkt zag je meer auto's uit andere staten dan van Arizona zelf.

Om half 1 werden we weer verwacht. We gingen met z’n zessen (nog 2 Fransozen) in een Jeep richting Antelope. Hobbel de bobbel, door de losse zand, richting de Antelope Canyon. We vlogen af en toe echt de lucht in, want onze gids had de vaart er (te) goed in. Omdat er 4 dagen ervoor, een hevige overstroming was geweest, moest onze gids een nieuwe weg zien te vinden. Als er een overstroming is, veranderd het landschap zo erg, dat er komplete stukken worden weggespoeld. Na een ritje van ongeveer 20-30 minuten kwamen we op plaats van bestemming.

De ingang is een smalle opening, die je niet het idee geeft, dat er iets bijzonders te zien is. Maar dat verandert als je binnen loopt. Je bevind je dan in een magische wereld. Je loopt door een kloof, met hoge verticale wanden, die erg dicht bij elkaar staan. Door het zonlicht dat in de kloof schijnt, krijg je de meest prachtige kleuren te zien. Het was echt een sprookje. Na een tijdje te hebben rond gelopen (schuifelen, want iedereen wil foto’s maken) zijn we weer terug gereden. Maar helaas, ons ritje verliep anders dan verwacht. We kwamen namelijk vast te zitten in de losse zand. De 4-wheel drive van de Jeep werkte niet meer. De gids probeerde nog eens, en nog eens, met als gevolg, dat we tot op de achteras in de losse zand zaten.

Gelukkig kwam er af en toe een collega met toeristen langs, en die hebben gemeld, dat we ons vastgereden hadden. Daar sta je dan, in de woestijn. Ik geloof dat we in het vervolg beter woestijnen kunnen vermijden. De ene keer komen we voor een wegafzetting te staan, en de andere keer rijden we ons vast in de zand. De gids zei al, gelukkig is het vandaag niet zo warm (het was maar 31 graden, dus voor Europeanen bloedheet). Na een klein half uurtje kwam er een grote 4-wheel drive aan. Binnen 5 minuten was alles geregeld en konden we verder rijden. Weer een mooi avontuur, maar ik was blij om weer over asfalt te rijden.

Na onze excursie zijn we nog naar Lake Powel gereden. We hebben nog even gezwommen en wat foto’s gemaakt, maar zijn weer snel genoeg vertrokken. We hebben ons nog iets gegeten in Page omdat we daar iets meer keuze hadden dan in Tuba City waar we weer een overnachting hadden, want daar ligt alleen een Mac, Denny’s en Taco’s. Na het eten hadden we nog een oer saaie rit van 2 uur voor de boeg.

Na een goeie nachtrust zijn we woensdag naar de South Rim van de Grand Canyon gereden. Het was er nog erg koud. We hebben een paar keer gestopt en gewandeld om foto’s te maken. Ook hier zijn er helaas weer idioten, die denken dat ze zo ver mogelijk op het randje moeten gaan staan voor een mooie foto te krijgen. We zijn een paar uurtjes in het park geweest en op een gegeven moment hadden we het gehad. We hebben nu genoeg Grand Canyon gezien. Het klinkt misschien verwend, maar het was echt zo. De Canyon was onze laatste bezichtiging voordat we weer naar San Diego zouden gaan.

We zijn die dag doorgereden. Eigenlijk zouden we een overnachting nog ergens hebben, maar er was niks op de weg en we konden gewoon heerlijk doorrijden. Laat ons dan maar naar San Diego rijden. Het was misschien iets te lang, maar Leon en ik hebben elkaar afgewisseld. Bibi en Lars hebben veel geslapen, dus voordat ze het wisten waren we op plaats van bestemming.

De reis zit erop. Het was een mooie, maar vermoeiende vakantie. We wisten dat we veel in de auto zouden zitten deze reis. We vroegen ons af, waar we eventueel nog een dag extra hadden willen zijn. Zelf had ik gedacht dat Bibi zou zeggen Las Vegas, maar het werd Zion. Dat geld voor ons alle 4. We hebben weer heel veel gezien en meegemaakt.

We zijn nog tot zaterdag in San Diego en dan vliegen we na 2.5 jaar terug naar Nederland voor een nieuwe avontuur. Wat zal dit wennen worden, maar het gaat lukken. Als het ons in Amerika lukt, dan moet het in Nederland ook zo zijn. Het zit erop. Bibi en Lars kunnen nog een weekje bijtanken van hun jetlag en dan begint voor hun een nieuwe start op het Valuas College in Venlo. Ik zal weer snel genoeg mijn pedicurepraktijk gaan opstarten (wat ik echt wel heb gemist) en Leon gaat weer in Veldhoven werken. Voor degene die ons nog willen tracken als we vliegen. Het vluchtnummer van Bibi, Lars en mij is: DL 1787 San Diego – Minneapolis en DL260 Minneapolis – Amsterdam. Als het goed is landen we rond 13 uur op Schiphol. Leon komt pas 21 augustus terug naar Nederland. Hij vliegt nog eerst voor 10 dagen terug naar Albany. Omdat ik in Reuver de eerste week nog geen internet heb, ben ik te bereiken onder telefoonnummer 077-4002666. Ons huis staat natuurlijk nog steeds op dezelfde plek (Zonnedauw 47) dus jullie zijn van harte welkom.

Ik wil eindigen met een mooi gezegde dat Mr. Murz, een leraar van Bibi en Lars, ons toestuurde per mail. Don’t be sad that it is over, be happy that it happened! The end is the beginning of something new. See you all, Oppe Ruiver.