Death Valley en Las Vegas

Woensdag zijn we van Bakersfield via Death Valley naar Las Vegas gereden. Weer een lange reis, maar dat wisten we al voordat we aan deze trip gingen beginnen. Het is veel in de auto zitten, maar ook héél veel zien.

Death Valley was geweldig. Wat een diversiteit aan natuur. Abnormaal. We zeiden al tegen elkaar, dat we nog nooit zoveel diverse natuurverschijnselen en kleuren hebben gezien als in Death Valley.
Het is een absolute aanrader en tot nu toe, voor ons het hoogtepunt (op het laagste punt) van onze vakantie. Ik weet niet wat er nog komen gaat, maar dit is de absolute nummer 1 voor ons. Fantastisch.
We konden onderhand om de paar miles stil gaan staan, want dan zagen we weer heel iets anders, of andere kleuren. Van rotsen, hoge bergen, tot kale vlaktes. Via onze garmin (oftewel tomtom) hadden we onze route ingegeven.
Het is rijden, rijden en nog eens rijden. Er zijn maar een paar wegen die door Death Valley gaan, en jullie geloven het niet, maar wij hebben ons verreden. In de desert, met 120 graden fahrenheit (~50 graden C) op je kop sta je dan te koekeloere in the middle of nowhere.
Wat nu? Eigenlijk was het niet onze schuld. We kwamen in een keer voor een wegafzetting te staan. Road closed. Ooo ja? Fijn. En nu?
Er waren nog twee auto’s die langs ons stonden en niemand van ons drieën wist wat we nu moesten doen. Gelukkig kwam er na een minuut of 10 een auto in de verte aanrijden. Deze auto hebben we aangehouden, en de vriendelijke meneer wist ons te vertellen, dat we 60 miles moesten rijden, om op de goeie weg te komen. De weg was afgesloten, omdat er grote gaten door de overstroming van de regen in de weg zaten.
Toen we bij de wegafzetting stonden, waren we 6 miles van onze bestemming. Shit, balen, nu moeten we helemaal omrijden. We hebben dus niet alleen 60 miles voor niets gereden, we moesten ook nog eens een hele andere route nemen. Echt balen, want dit ging ons héél veel extra tijd kosten. We zagen in de verte nog 4 auto’s aankomen, en wilden deze mensen ook nog eventjes voor de zekerheid navragen of we er echt niet door konden.
We hebben dus de eerste auto die aankwam aangehouden en gevraagd of deze mensen over de weg waren gereden die eigenlijk was afgesloten. En jawel hoor, ze hadden het geprobeerd, maar hadden zich snel genoeg weer moeten omdraaien vanwege de kraters in de weg en de wilde ezels die er rondliepen. Als je een avontuur zoekt, moet je deze weg nemen zei de man, maar ik ben blij dat ik er weg ben. Het was heel gevaarlijk geweest.
Conclusie voor ons, OMDRAAIEN. Toen we een tankstation tegen kwamen, hebben we nog maar eerst de tank vol gegooid, want stel je voor dat je nog eens voor zo’n verrassing komt te staan. We zijn onderweg nog door armoedige dorpjes gekomen. De mensen leven daar nog armoediger dan armoedig. Wat een leven hebben die. Misschien zijn ze wel heel happy, maar ik kan het me niet voorstellen.
Leon, Lars en Bibi hebben geprobeerd een ei te bakken op de straat, maar dat is niet gelukt. Ze hadden zich er op verheugd. ’s Morgens hadden we in de supermarkt eieren gekocht. Lars kon niet wachten om de eitjes te tikken. De straat was loei heet, maar helaas is de proef mislukt. Het kan natuurlijk ook zijn, dat wij gewoon geen geduld hadden. We stonden al 5 minuten buiten, en de zon scheen ons een beetje te hard op onze kuiten, dus zijn we weer verder gereden met de airco op de hoogste stand. Heerlijk, dat is een verademing.
Uiteindelijk hebben we dus veel tijd verloren met de wegafzetting. Jammer, want nu kwamen we ook veel later dan gepland in Las Vegas aan. In Vegas sliepen we in de Vdara. Een super mooi modern 5 sterren hotel, central gelegen. We hebben ons eerst opgefrist, want in de desert hadden we ons kapot gezweet.
Vervolgens zijn we wat gaan lopen. Je loopt van hotel naar hotel want het zit allemaal met elkaar verbonden. Zo hoeven de mensen niet buiten te lopen, maar kunnen ze lekker van de airco genieten. Het was hutje mutje vol, en het was gewoon schuifelen achter elkaar.
Na een uurtje kwamen we onze tandarts assitente van Clifton Park tegen. Is dat nu nog normaal? Ben je 6 uur vliegen van New York komen we haar tegen. Ze geloofde het eerst niet. Omg, omg, omg, omg. Dit heeft ze wel 10 keer gezegd. Uiteindelijk hebben we nog een tijdje met haar en haar man gepraat en hebben we natuurlijk nog een foto gemaakt. We moesten met haar op de foto, zodat ze het maandag op haar werk kon laten zien. I can not believe this.
We zijn die avond nog naar door het Bellagio hotel gelopen en het Ceasar hotel. Deze 2 hotels stonden bij Bibi op de bucketlist. Bibi is namelijk helemaal fan van de films The Hangover. De films zijn opgenomen in deze 2 hotels. Natuurlijk, nu we er toch zijn, moeten we eventjes een kijkje nemen. Dit kan ze dus ook weer afvinken van haar lijstje.
De dag erna zijn we ’s morgens na het ontbijt nog eerst eventjes gaan zwemmen. Lars kreeg al gelijk een waarschuwing omdat hij in het zwembad dook. Foei.
Leon en ik lagen recht tegenover de badjuf. Na een kwartier kon ik zien dat ze aan het slapen was. Hier kan ik niet tegen. Niet dat wij een badjuffrouw nodig hebben, maar nadat we in Mexico dat jongetje hebben zien verdrinken, heb ik gewoon geen rust meer. Ik wordt hier poep nerveus van.
Het zwemmen was maar van korte duur, want rond 11 uur hebben we uitgecheckt en zijn we naar onze volgende bestemming (via de Hooverdam naar St George in Utah) gereden.