Nog snel een weekendje Washington

De afgelopen week kan ik heel kort zijn met mijn verhaal. Dit is iedere dag inpakken geweest. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar als je een groot huis hebt en op iedere kamer staan spullen, is het bij elkaar toch ontzettend veel. Bijna alles zit in de dozen. Hier en daar staat nog iets, dat op het allerlaatste moment pas in de dozen kan. Het verhuisbedrijf is ons nog dozen moeten komen brengen. Ik vind dit dubbel op. Als ze ons nu gelijk alle dozen waar we recht op hebben hadden gegeven, was dit niet nodig geweest. Och ja, zo hou je de mensen aan het werk zullen we maar zeggen.

De woensdagmorgen groep van Saratoga, had een brunch voor me georganiseerd. Erg leuk, maar ik moest alwéér afscheid nemen. Volgens mij willen ze gewoon een feestje, en ben ik nu een goede aanleiding om dit te kunnen “vieren”. Ik heb het mes dus maar in het varken laten steken en ben gegaan. Deze keer heb ik niks klaar gemaakt en mee gebracht omdat ik a) geen tijd er voor had, b) niks meer in de koelkast of vriezer ligt en c) ik geen zin had om naar de winkel te gaan. Ik heb me er dus makkelijk vanaf gemaakt deze keer. Gelukkig is dit geen probleem.

Rond 1 uur ben ik met Laurence en Chiho naar Saratoga gereden. Er stond voor die dag een golfles op het programma. Hup, verstand op nul, en net doen of je tijd genoeg hebt. Ze bedoelen het allemaal zo goed. Eenmaal weer terug in Clifton Park kwam Frankie naar ons toe om met Lars te zwemmen. Dit is de laatste keer dat we Frankie zien. ASML had als afscheid voor Leon een happy hour in een bar geregeld.

Vrijdag morgen heeft Leon nog eerst het een en ander moeten regelen voor z’n werk. Toen dat gedaan was, zijn we in de auto gestapt en richting Washington DC gereden. Dit stond nog op ons lijstje. Op het allerlaatste moment moeten we dit dus nog plannen. Het is een ritje van ongeveer 6.30 uur, maar we hebben er bijna 2 uur langer over gedaan vanwege drukte op de weg.

Zaterdag zijn we op tijd naar Washington DC gereden. Als eerste zijn we richting het Witte Huis gelopen. OMG, wat staan hier een mensen voor de hekken (wij natuurlijk ook) om foto’s te maken. Dit is eigenlijk niet normaal, ik voelde me een beetje schuldig hierover. Obama kan nog niet eens in z’n blote kont door het huis lopen, want het zal zeker op een of ander fototoestel vastgelegd worden. Je kunt dus beter zeggen, dat het Witte Huis eigenlijk een Glazen Huis is. Wat een leven heeft dit gezin.
Vanuit het Witte Huis zijn we naar het Capitol gelopen. Het was een behoorlijk tripje, maar onderweg valt er van alles te zien. Wat ons opviel was, dat de gebouwen veel lager zijn dan in andere Amerikaanse steden. Dit heeft te maken met de veiligheid. De gebouwen mogen niet hoger zijn dan het Capitool. Er is dus veel “laag” bouw, maar de gebouwen zijn wel heel kolossaal. Het Capitol is een waanzinnig mooi gebouw. We hebben er wat rondgekeken en van het Capitol uit zijn we richting het Holocaust museum gelopen.
Dit stond nog op mijn lijstje. Bibi en Lars hebben hierover op school veel geleerd en wilden dit ook graag zien. Het is nu niet direct een museum voor de fun, maar wel een museum met een behoorlijke impact. We zijn op de gok gegaan, want ik kon online geen kaartjes meer reserveren vanwege de drukke vakantietijd. We hadden nog net geluk en ze hadden nog 4 vrijkaartjes voor ons. We moesten alleen een uur wachten voordat we het museum in konden. We zijn toen maar eerst iets gaan drinken.

Om kwart over 3 mochten we het museum in. Eerst een kort filmpje en toen zijn we door het museum gelopen. Wauw, wat indrukwekkend, triest, erg, aangrijpend en lugubere gebeurtenissen. Ik werd er soms ontoepasselijk van, zo gruwelijk, zo naar en zo onwerkelijk. Dat mensen dit is aangedaan, kun je je gewoon niet voorstellen. Je kon de deur van een gaskamer zien, een treinwagon en een maquette over het gehele gaskamer proces. Afschuwelijk. Er waren een hoop korte filmpjes te zien, en sommige televisies waren beveiligd, zodat kleinere/jongere kinderen deze filmpjes niet konden zien. Je moest een bepaalde lengte hebben om naar de televisie te kunnen kijken. Je keek in een soort hoge doos. Afschuwelijk wat je daar te zien kreeg, verschrikkelijk. In het museum was een stemming alsof er een begrafenis was. Iedereen is stil of smiespelt. We hebben een hele tijd naar een soort van documentaire gekeken over mensen die de concentratiekampen overleefd hadden en die hierover vertelde. Erg indrukwekkend, en al helemaal als je in een omgeving zit waar je alleen maar dingen over de oorlog ziet en hoort. Het is allemaal heel werkelijk en ongeloofwaardig. Helaas konden we vanwege tijdgebrek niet alles zien. Om half 6 ging het museum dicht en moesten we het gebouw uit. Het heeft ons een heel goed inzicht gegeven van wat er allemaal gebeurd is. It was very impressive.

Van het museum uit moesten we eventjes ons hoofd weer leeg maken. Het was zware kost wat we gezien hadden. We zijn toen door the Mall gelopen. Dit is geen winkelcentrum, maar het is een park dat van het Capitol tot aan het Lincoln monument loopt. Een waanzinnig groot park dat meer dan 4 kilometer lang is. We zijn langs het World War II monument gekomen en vandaaruit zijn we via het Washington monument naar het Lincoln monument gelopen. We hebben die dag dus behoorlijk wat kilometers gewandeld. Als laatste zijn we ergens iets gaan eten en toen naar het hotel gereden.

Zondag morgen hadden we regen. We waren weer vroeg in de stad en zijn eerst naar het Vietnam Veterans Memorial gelopen. Er staan 58.000 namen in gegraveerd. Van dit monument uit zijn we naar het Korean War Veteran Memorial gelopen en vervolgens naar het Martin Luther King Memorial gegaan. Het weer was nog steeds niet zo best. Het miezelde de hele tijd, dus we hebben ervoor gekozen om het Air and Space museum in te gaan. Bibi en Lars wilden natuurlijk in de simulator, maar mij niet meer gezien. Sinds ik dit in Florida gedaan heb, ben ik hier niet meer voor te porren. Ik heb me toen zo slecht gevoeld, en dat is het me echt niet waard. Leon en ik zijn in de tussentijd dat Bibi en Lars in de rij stonden voor de simulator door het museum gewandeld. Een mooi museum, maar als je in Florida het Kennedy Space Center al een keer hebt gezien, valt dit jammer genoeg een beetje in het niet. We zijn dus al TE verwend.

Na ons museum bezoek zijn we op een bankje gaan zitten in het park en hebben we gekeken naar een kickball wedstrijd (dit is een combinatie van baseball en voetbal, dus in plaats dat je een baseball moet wegslaan, moet je nu een dodgeball (rubber flodderbal) die naar je toe wordt gerold (gepitcht) zo ver mogelijk wegtrappen. In de tussentijd hebben we onze broodjes opgegeten en nadat we uitgerust waren zijn we naar het Archives Museum gelopen. Er stond buiten een rij te wachten en we zijn netjes aangesloten. Na een kleine 20 minuten waren we binnen. Natuurlijk weer door de beveiliging met je hele hebben en houwen en vervolgens met de lift naar boven waar het allemaal begon. We waren nog geen 10 minuten in het museum, toen ik het eigenlijk al gezien had. Afschuwelijk wat een duffe bedoeling. Als klap op de vuurpijl raakte we ons ook nog allemaal kwijt. Fraai, lost in the museum. Ik heb gewacht en gewacht en gewacht en zag niemand meer. Uiteindelijk heb ik de bordjes exit maar gevolgd en ben ik naar buiten gegaan en heb bij de uitgang ongeveer 3 kwartier gewacht. Leon, Lars en Bibi waren nog ergens binnen. Het museum ging bijna sluiten, dus het kon nooit zo heel lang mee duren. Gelukkig kreeg in na een tijd eindelijk contact via de telefoon (het lukte me steeds niet om ze te bereiken) en toen kwamen zo ook vrij snel naar buiten. Lars snapte wel waarom het museum gratis was, want het was verschrikkelijk. Inderdaad, ik denk er hetzelfde over.

Door deze hele consternatie was het te laat geworden om nog een ander museum bezoekje te pakken, dus we zijn een lekkere Starbucks frappucino gaan drinken en toen richting het station gelopen. Het is toch in iedere stad hetzelfde rondom het station. Ook hier heb je vanalles en nog wat lopen, zitten, hangen, slapen, en weet ik wat allemaal. Toen we voor het stoplicht stonden te wachten hoorden we opeens een hele hoop harde sirenes. Wat is dit in godshemelsnaam??? Zo uit het niets wordt je werkelijk wakker geschud. En jawel hoor, een hele colonne aan politie, beveiliging en meneer de President kwamen voorbij gejakkerd. Iedereen moet wijken en aan de kant. Voordat we het beseften waren ze al aan de andere kant van de stad, want ze houden de vaart er (te)goed in. Dat hebben we dus ook nog eventjes meegepikt. Mooi. Na dit hele spektakel zijn we toch nog doorgelopen naar het station dat ze aan het renoveren zijn. Trouwens dit is niet het enige dat in de steigers staat. In Washington staat op dit moment erg veel in de steigers.

Tegen de avond zijn we weer naar het Capitol gelopen omdat we graag een foto wilden knippen als het donker was. Toen dit gelukt was zijn we naar de auto gelopen. De knuip aaf en hielemaol aan de hek. Om half 12 waren we in ons hotel. Snel snel onder de douche en nog geen half uur later lag iedereen te snurken. We hebben het afgelopen weekend dus een behoorlijk portie American History opgesnoven. Alles bij elkaar is Washington een mooie, schone, zuivere, en overzichtelijke stad. Het is niet echt een bruisende stad, ik denk ten opzichte van andere steden zelfs een beetje saai. Ondanks dat het niet bruisend is, ben ik toch blij dat ik het gezien heb. Het was een mooi weekend.

Maandag na het ontbijt zijn we de auto ingestapt om terug richting Clifton Park te rijden. Gelukkig viel het verkeer deze keer reuze mee en schoot het lekker op. Ongeveer 2 uur voordat we thuis zouden zijn, kregen we ontzettend slecht weer. Je kon door de regen en onweer geen hand voor ogen zien. Auto’s stonden langs de kant of lagen in de greppel te koekeloere. Flinke hagelstenen kwamen uit de lucht vallen. In 2 minuten tijd ging de temperatuur van 96 Fahrenheit naar 66 Fahrenheit (in Celsius is dat van 35 graden naar 19 graden). Een behoorlijk verschil dus. We hebben langzaam gereden en al met al heeft dit slechte weer ons helaas bijna een uur extra rijen gekost.

Bibi, wat leuk en wat een verassing om te horen dat je ons al een lange tijd volgt. Natuurlijk is dat geen probleem. De verhalen zijn voor iedereen die het leuk vindt om te lezen. Toen ik de naam zag staan, dacht ik eerst dat onze eigen Bibi een grapje met me uitgehaald had, dat zou zomaar kunnen, daar zouden we niet gek van opkijken. Toen ik het eenmaal gelezen had wist ik natuurlijk dat dit niet zo was. Ons blog is ongeveer 230.000 keer bekeken de afgelopen 2.5 jaar, en ik ga er dan ook niet vanuit dat dit alleen maar mensen zijn die ik ken. Ik ken veel mensen, maar niet zó veel. Ik zal in Nederland nog heel eventjes doorgaan met mijn blog, maar dan ga ik echt stoppen. Ik heb het (bijna altijd) met veel plezier geschreven en heb heel wat uren achter de computer doorgebracht.