Het laatste koffiekransje in ons huis

Het is nu zondag, en tussen de verhuisdozen en rotzooi door moet ik eventjes mijn blog bijwerken anders komt er helemaal niks meer van. Op dit moment staat het hele huis op z’n kop. Leon is samen met Rick en Mike wielrennen met z’n nieuwe fiets. Ja Huub en Chrisna, stippel maar alvast een paar routes uit.

Vorige week zaterdag heb ik ’s morgens alvast een begin gemaakt met opruimen. Ik ben gestart op het kantoortje. Leon is ’s morgens eerst, zoals gewoonlijk gaan rennen, en heeft me erna nog geholpen. Onze spullen van kantoor zitten zo goed als in dozen. Natuurlijk heb je spullen die pas op het laatste moment in de dozen moeten, dus die moeten nog eventjes wachten.

Zondag zijn we natuurlijk verder gegaan. Ik draai alles in papier en Leon stop het in de dozen. Hij heeft hier véél beter inzicht in dan ik. Deze taakverdeling gaat perfect. ’s Avonds hebben we Bibi naar Silvy gebracht. Ze hadden een met een groep vrienden afgesproken. Leon, Lars en ik zijn doorgereden naar Connie. Ze was die dag jarig en werd 56 jaar. Dit hebben we samen gevierd. Leonard had een heerlijke appelcake gebakken.

Maandag had ik in ons huis mijn allerlaatste koffie morgen voor mijn allerbeste vriendinnen. Ik heb zo’n koffie morgen vaak georganiseerd in ons huis, en merk dat veel vrienden dit erg gezellig vinden en op prijs stellen. Om 10 uur kwam Sandra en niet veel later volgde de rest. Gelukkig was ik niet de enige die midden in een verhuizing zat. Maki gaat terug naar Japan, Cecile gaat naar Frankrijk en Tracy vertelde ons die morgen dat ze terug naar Taiwan ging. Ze hadden dit 2 dagen ervoor besloten. Het was voor mij een verrassing. Eigenlijk zouden ze pas volgend jaar terug gaan. De keuze om nu te gaan had te maken met de nieuwe baan van haar man en met haar eigen baan. Tracy is in Taiwan lerares op een basisschool. Als de eerste naar huis gaat, voelt het toch vreemd. Je hebt de aflopen 2.5 jaar hard gewerkt aan het opbouwen van vriendschappen. Je steekt er veel tijd en energie in, want je wilt het tenslotte gezellig hebben in het nieuwe land. Dat maakt het leven in het buitenland ook zo bijzonder, al deze nieuwe vriendschappen. Je weet ook: er komt een moment van afscheid nemen. En afscheid nemen kan pijn doen. Deze speciale vriendschappen hebben ervoor gezorgd dat ik me de afgelopen 2.5 jaar thuis heb gevoeld. De echte vrienden blijven. Daar ben ik inmiddels wel achter. Het maakt niet uit waar dat je woont. Afstand in geen issue in deze moderne tijd.

Dinsdag ben ik op pad geweest om een cadeau voor Charlotte te kopen. Ze heeft zaterdag haar bridal shower. Bibi heb ik om half 12 naar school gebracht, want ze heeft regents exams. Dit kan je een beetje vergelijken met een proefwerkweek in Nederland, alleen is het hier een staatsexamen. Iedere leerling in de staat NY krijgt op hetzelfde tijdstip dezelfde toets. Toen Bibi klaars was, ben ik haar gaan halen en zijn we samen nog eventjes naar Connie gegaan.

Donderdag was ik voor een lunch uitgenodigd door Leona en Linn. Deze twee leraressen zie ik iedere woensdag in Saratoga. Ze geven conversatie lessen. Laurence hadden ze ook uitgenodigd. Met z’n viertjes hebben we het heel gezellig gehad in Saratoga. Ze gaven me nog een boekje over Saratoga cadeau.

’s Avonds had Lars zijn afscheids ceremonie op school. Alle leerlingen van 8th grade waren aanwezig. Dit zijn de schoolverlaters, en gaan na de zomervakantie naar de highschool. In Nederland is dit met 12 jaar, maar in Amerika is dit met 14 jaar. Er worden mooie woorden gezegd, en ze worden die avond allemaal een beetje in het zonnetje gezet.

Vrijdag heb ik de Engelse les geskipt. Eventjes niet, want ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik heb de hele dag ingepakt en gesorteerd. Wat een werk. Ondanks dat we dachten dat het allemaal wel meeviel, is het toch stiekem veel werk. Ik ben begonnen met het sorteren van de kleren. Ik heb behoorlijk wat zakken vol voor de salvation army (Leger des Heils). De eerste sortering is geweest, maar voordat het in koffers en dozen gaat zal er nog wel een schifting komen.

Zaterdag hebben we alles van de keuken in dozen gedaan. Onze kasten zijn nu bijna leeg. Dit geldt trouwens ook voor de voorraadkast, koelkast, en diepvries. Bibi en Lars staan om de haverklap voor de kast of koelkast en weten niet meer wat ze moeten eten. We höbbe nieks lekkers mier in hoes. Dat klopt, en dat houden we ook zo. Ik ga niks meer aanschaffen, want anders kan ik het allemaal weggooien. Sorry, maar het is niet anders. We wonen nog maar 5 dagen in dit huis, en ik wil alles zoveel mogelijk opmaken. Eventjes roeien met de riemen die je hebt.

Om 5 uur werden Bibi en ik verwacht op de bridal shower van Charlotte. We wisten niet wat ons te wachten stond, want dit was voor ons de eerste keer. Het feest was in Troy. Een paar vriendinnen en familie van Charlotte waren uitgenodigd. Gewoon een gezellig groepje. Bij aankomst kregen we een cocktail. Aan mij niet besteed, want ik drink nooit. Bibi kreeg van Connie een cocktail in de hand geduwd. Zeg er maar niks van zei Connie, ze hoeven niet te weten dat je nog geen 21 jaar bent. Dat liet Bibi zich geen twee keer zeggen en ze heeft de cocktail opgedronken. We hebben met z’n allen een spel gedaan. Je kreeg kaartjes met een vraag erop en dan moest je zelf een antwoord erop schrijven. Vervolgens werden ze in een doosje gedaan en werden ze hardop voor gelezen. Het waren allemaal tips of adviezen die Charlotte kan gebruiken tijdens haar huwelijk. Na dit spel was er eten. Ze hadden salades, pasta en desserts.

Na het eten was het tijd voor de cadeau’s. Je zit samen in een grote kring. Alle kaartjes worden voorgelezen en de cadeau’s worden uitgepakt. Zelf vond ik dit een beetje genant, maar het is Amerikaans zullen we maar zeggen. Ik hou er niet van. Je ziet dus wat iemand als cadeau meegenomen heeft. Het ene nog groter dan het andere. Zowel Bibi als ik vonden dit niet leuk. Het gaat er niet om of je een klein, groot, duur, goedkoop of weet ik wat voor een cadeau bij je hebt. Het gaat erom dat je er bent. Voor ons voelde het als een onderlinge competitie tussen de vrienden, show-offs. Wie heeft het grootste en duurste cadeau voor Charlotte gekocht. Ondanks dat we maar met een klein groepje waren, stond er voor een paar duizend dollar aan cadeau’s op de tafel. Waar moet dit heen??? Wat moet je in godsnaam in september nog geven als ze echt gaan trouwen??? Ik zou het jullie niet kunnen vertellen. Het was echt over de top, money talks. Als Nederlander zijnde voelden zowel Bibi als ik ons allebei heel ongemakkelijk in deze situatie. Wat zijn wij dan gelukkig toch nuchtere Nederlanders, daar ben ik wel trots op.