De kogel is door de kerk

Afgelopen week zijn we met de Engelse les naar het Tang museum in Saratoga geweest. Het was voor Amerikaanse begrippen, erg modern. We moesten onze mening over schilderijen geven, die geschilderd waren door Carrie Moyer. Ik vond ze erg apart, maar de kleur keuze vond ik zelf vaak niet mooi, smaken verschillen natuurlijk. Het laatste half uur moesten we zelf aan de slag met knippen, plakken, scheuren, kleuren en alles wat je maar kunt verzinnen. Het was voor mij lang geleden dat ik mijn kunsten op papier moest zetten, maar we hadden er wel veel lol mee. Niks was te gek, alles kon en mocht. Nou, dat is dan makkelijk natuurlijk.

Donderdag ben ik met Marian gaan wandelen. We zijn ongeveer een uurtje weg geweest en hebben lekker een frisse neus gehaald. Na de wandeling nog een kopje koffie, en toen naar huis om te poetsen.

Vrijdag hadden Bibi en Lars een vrije dag van school. We hadden de planning om naar Washington te gaan, maar het weer was niet zo best, dus de plannen hebben we verschoven naar een andere keer. Bibi had ondanks dat ze vrij was van school wel gewoon atletiek. Zelf dacht ze dat het om 8.30 begon, maar dat had ze dus verkeerd. Kan ze eens een dag uitslapen, staat ze te vroeg op. Het was gewoon om 3 uur, zoals altijd. Ik heb haar wel eerder opgehaald dan normaal want ze had nog een verjaardag van Ashley. Ze gingen met de meiden ergens eten.
Leon heeft ’s middags vrij gepakt en is met Lars gaan skieën. Het zal wel bijna een van de laatste keren zijn. Kaoru en Katsu (Japan) waren ook nog gekomen. Leon was Kaoru bij de universiteit tegen gekomen en zei dat hij met Lars zou gaan skiën. Kaoru had nog eerst een vergadering, maar als die niet door zou gaan (wat er dik in zat) dan zou hij misschien ook komen. En zo was het dus ook. Bij Lars was een binding van zijn snowboard kapot gegaan. Bij de verhuur van de piste, hebben ze er tijdelijk een nieuwe binding op gezet en zo kon hij toch nog snowboarden.

Zaterdag morgen is Leon met het rengroepje van de Y, 20 miles gaan rennen. Dit stond op zijn programma, want de Boston marathon komt steeds meer in zicht. Nog een paar weken. Maandag 15 april is het eindelijk zover. Er gaan van het rengroepje, nog een stuk of 5 de marathon in Boston rennen, dus het is leuk om dan met hun af te spreken, zodat je niet alleen bent.

Bibi had weer atletiek. Dit keer moest ze wel om 8.30 op school zijn. Balen, want het is weekend. Het sporten gaat gewoon door, 5/6 dagen in de week is hier heel gewoon. Dör aan wie verkus Wullum. Gelukkig hoefde ik haar niet te brengen, want ze werd opgehaald. Fijn is dat. ’s Middags zijn we naar Shensational geweest. Het was een activiteit op school, waar alle nationaliteiten iets vertelden en lieten zien over hun eigen cultuur. Marian, Monique en Anouk vertegenwoordigen Nederland. Marian had zich flink uitgesloofd door een boerinnetje te schilderen, waar je je hoofd doorheen kon steken en dan een foto kon maken. Dank je wel Marian, nu denkt heel Amerika en omstreken weer dat héél Nederland in klederdracht en op klompen loopt. Nee hoor, ze had het echt heel erg leuk gemaakt. Wij hebben natuurlijk ook een foto gemaakt, net zoals de rest van de Chinezen en Japanners. Dat scheelt ons te zijner tijd weer een ritje Volendam. Marta, een vriendin van Bibi, was er ook. Zij zat Spanje te promoten. Toen Shensational was afgelopen zijn we samen met Marta een broodje gaan eten. We hebben haar naar huis gebracht en we zijn vervolgens voor Lars z’n snowboard op pad geweest.

Maandag moest ik met Leon mee naar de oogarts. Hij had een paar weken geleden een ogentest gehad, maar toen dachten ze dat zijn ogen niet helemaal in orde waren. Ze hebben hem doorgestuurd naar een specialist. Gelukkig viel het allemaal mee. Leon kon niet terug naar huis rijden, omdat hij door de druppels die ze hem tijdens het onderzoek in de ogen hadden gedaan, niks meer kon zien. Hij heeft bijna de hele dag met een zonnebril op moeten lopen. Uiteindelijk is hij niet meer gaan werken, want hij kon niks lezen, niet achter de computer zitten, en al helemaal niet de cleanroom in. Als hij dit geweten had, dan had hij het later op de dag gepland. Leon dacht dat het binnen een uurtje wel over zou zijn, maar dat was dus niet zo.

Dinsdag ging dan eindelijk de kogel door de kerk. Na heel veel wikken en wegen, veel telefoontjes, gesprekken, twijfelen, piekeren, voors en tegens, tranen, slapeloze nachten en duizenden scenario’s die de revue hebben gepasseerd, hebben we besloten om terug naar Nederland te gaan. Wat een verschrikkelijk keuze die we moesten maken. Het was hééééél erg lastig (en nog steeds). Het getwijfel blijft en dat zal waarschijnlijk nog heel lang zo blijven. Zelfs als we al weer terug in Nederland wonen. Het is een gevoel dat je niet kunt omschrijven, en iets wat velen van jullie niet zullen snappen.

Morgen hebben Bibi en Lars vrij van school en vertrekken we naar Boston. We hebben daar een overnachting omdat we zaterdagochtend een vroege vlucht naar Cancun (Mexico) hebben. Een weekje niksen en het hoofd helemaal leeg maken. Het gepieker van de afgelopen maanden hoop ik daar achter te kunnen laten om vervolgens weer helemaal fris terug te kunnen keren, om te genieten van onze laatste paar maanden Amerika, want voordat we het weten staan we weer op Nederlandse bodem. Wanneer dit precies is weten we nog niet. Er lopen nog wat gesprekken met ASML in Veldhoven. In ieder geval, voordat de school weer begint.



René en Maartje, gefeliciteerd met Timur. De femilie van den Broek blieft toch greuje. Veur höbbe Timur al kenne bewonjere via de foto’s van de trotse opa Sjra en oma Mien.

Sjra en Mien, geur natuurlik aug gefeliciteerd

Eef, de babysit kumpt dör aan