Mexicooooooo

Op zaterdag morgen 30 maart was het dan zover. We waren al vroeg uit de veren voor ontbijt. We hebben de auto bij het hotel laten staan en met de schuttle bus van het hotel werden we naar het vliegveld gebracht. We waren te vroeg, maar dat waren we niet alleen. Normaal gesproken moet je ruim van tevoren aanwezig zijn, maar in Boston was dit maar een uurtje voor vertrek. Nou, dan maar eventjes ergens koffie drinken. Eenmaal door de douane verliep alles vlotjes. We vlogen met Virgin America, dat was voor ons de eerste keer met deze maatschappij. Waardeloos. Een super mooi modern vliegtuig, maar waardeloze service. Gelukkig hoefde we maar 4 uurtjes te vliegen. Ik zou er niet aan moeten denken om met deze maatschappij naar Nederland te moeten gaan.

Toen we in Cancun door de douane waren, was het één grote chaos met Mexicanen die je het een en ander aan willen smeren. Van excursie tot taxiritten. We zijn met onze koffesr naar buiten gegaan en hebben een taxi geregeld die ons naar het hotel bracht. Wauw, een super mooi hotel, direct aan het strand. Als je een reis boekt, en je ziet de foto’s, dan ben ik toch altijd een beetje huiverig. Eerst zien dan geloven. Foto’s zijn namelijk heel geduldig en er kan een hoop gefotoshopt worden om het zo aantrekkelijk mogelijk te maken, maar deze keer was het werkelijkheid. We zijn eerst een hapje gaan eten, want we hadden ontzettende honger. Na het eten hebben we ingecheckt en zijn we nog eventjes aan het strand gaan liggen.

Wat we wel jammer vonden, was dat er op loop afstand van het hotel maar één klein winkeltje was en één lokaal restaurantje. Om naar downtown Cancun te gaan moesten we de bus pakken. Dit hebben we een paar keer gedaan, maar downtown was niet zo heel bijzonder. Er waren wel wat winkeltjes, maar die prularia die ze daar aan je proberen te verkopen hoef ik echt niet. Verschrikkelijk wat een bagger.

We hebben eigenlijk de hele week niet veel uitgevoerd. We gingen op vakantie om ons hoofd leeg te maken, en dat is gedeeltelijk gelukt. Helaas niet helemaal, want op dinsdag gebeurde er iets verschrikkelijks in het hotel. Recht voor onze neus in het zwembad, schreeuwde een vader om hulp. Leon en ik schrokken op, en zagen dat hij een jongetje van een jaar of 5 in zijn armen had. Dat mannetje was blauw, hij was verdronken. OMG. Paniek, paniek en nog eens paniek. Leon is als een gek naar de strandwacht gerend en heeft hem mee naar het zwembad genomen. Twee andere mannen waren al bezig met reanimeren. Ik heb daar als een kip zonder kop en met mijn handen in het haar rond zitten rennen. Wat is dit iets verschrikkelijks. De strandwacht had zuurstof bij zich en na verloop van tijd ging het jongetje gelukkig weer ademen. Dit heeft lang geduurd. Ik heb gewoon een stuk zitten brullen, ondanks dat het je eigen kind (gelukkig) niet is. Wat een onmacht op zo’n moment. Je hoopt en hoopt en hoopt. It is a miracle zei een van de obers van het hotel, en dat klopt. It’s a miracle want hij was eigenlijk al dood. Na een half uur komt de ambulance op hun dooie gemak aankakken. Als ieder seconde telt, moet je niks gebeuren in Mexico, want daar lopen ze niet hard voor je. Ik was blij dat Bibi en Lars op dat moment niet bij het zwembad waren. Ze waren allebei eventjes op de hotelkamer. Gelukkig. Ik raak het beeld van dat blauwe lichaampje niet kwijt. Het staat op mijn netvlies gebrand. Het was een behoorlijk domper op onze vakantie. Je denkt er iedere keer aan. Ik voelde me zelfs nog een beetje schuldig, dat ik dit niet heb gehoord of heb zien gebeuren zodat ik had in kunnen grijpen. We liggen er recht voor en het gebeurd 5 meter bij je vandaan. Ik kan het nog niet geloven.

De volgende dag kwam de ober naar Leon toe om te vragen hoe het met ons was. Met mij is het goed zei Leon en met jouw. Met mij ook zei de ober, beter dan gisteren. Het heeft bij iedereen een diepe indruk achter gelaten. Hij zei weer, it’s a miracle. De juiste mensen, op het juiste moment op de juiste plek, en daar was jij er ééntje van zei de ober tegen Leon. En dat klopt. Ik ben er niet altijd blij mee dat Leon zoveel rent, maar in dit geval ben ik super trots, want hij is naar de strandwacht gerend.

Zowel op vrijdag als op zaterdag zijn Leon samen met Bibi om 5 uur op gestaan. Bibi had een opdracht van haar fotografie klas. Ze moest iets fotograferen met licht, dus de zonsopgang was een mooi moment hiervoor. Omdat het op vrijdag waarschijnlijk niet gelukt was, zijn ze dus de dag erna nog maar eens met z’n tweetjes vroeg opgestaan. Hopelijk is het nu wel gelukt.

Lars heeft een paar dagen opgetrokken met Chris. Hij kwam uit Virginia. Zijn jongere broertje Chase was ook van de partij. Een heel leuk jongetje waar Bibi erg om moest lachen. Hij bleef maar praten en lachen. Ze hadden het allemaal erg gezellig samen. De laatste avond zijn we met z’n achten samen gaan eten. Een erg leuk gezin. We hebben veel gepraat en gelachen. Jammer dat ook hier weer een einde aan komt.

Ondanks alles, hebben we toch een mooie vakantie gehad. Op zaterdag zat het er alweer op. We zaten te wachten in de lobby voor de taxi, en toen zagen we de vader van het jongetje uit het zwembad zitten. We hoorden dat hij zei, dat zijn zoon die dag uit het ziekenhuis zou komen en dat hij, zoals het er nu naar uit zag, er niks aan overgehouden had. Gelukkig, fijn om dit nog net op de valreep te horen. Dit geeft je toch een heel ander gevoel. Cancun is een vakantie, die ik nooit van mijn leven zal vergeten. NOOIT.

Zondag hebben we niet veel uitgevoerd. Alleen de wasmachine en de droger hebben natuurlijk volle poele gedraaid. Leon en ik zijn laat op de middag nog wat boodschappen gaan halen. Middernacht Nederlandse tijd belde José nog op skype. Ze moest eventjes testen of alles nog werkte want de dag erna zouden we skypen mit ut krenske (Marieka, Nel, Mieke en José). We hebben toch nog een uur met elkaar geskypt, maar toen werd het de hoogste tijd voor José om naar bed te gaan. Het was al bijna half 2. Ik moest nog koken. Het plan was om frietjes te bakken, maar dat is uiteindelijk niks geworden, want we hadden stroomuitval. Dit heeft meer dan een uur geduurd. We hebben dus maar iets makkelijks gepakt. De komende week zal er wel veel pasta en rijst op het kookprogramma staan, want maandag 15 maart is het eindelijk zover. Leon gaat dan de marathon in Boston rennen.

Maandag heb ik met ut krenkske geskypt. De dames zaten er helemaal klaar voor. Het was bij José. Leuk om iedereen weer te zien. Het is alsof ik er gewoon bij zit. De techniek staat voor niks. Heerlijk weer gelachen en sjeale waazel. De volgende afspraak hebben we al gemaakt, in september, en dan zit ik gewoon weer gezellig bij ze op de bank met een toastje paté. Een gek idee is dat. Op dit moment zit je 7000 kilometer bij elkaar vandaan en over een paar maanden is het alsof je niet weg bent geweest.

Dinsdag heb ik met Eshter geskypt. We hadden elkaar weer veel te vertellen, want we hadden elkaar al 14 dagen niet meer gesproken. We zijn weer helemaal op de hoogte van elkaar.

Woensdag ben ik naar de Engelse les in Saratoga geweest. Daar zag ik Laurence en Sandra weer. Laurence is een week in Washington geweest en Sandra is bijna 14 dagen in San Paulo geweest. Sandra en Marcello zijn druk met de bouw van hun nieuwe huis in Brazilie. Ze moeten een hoop regelen en uitzoeken en dat is niet altijd even gemakkelijk als je ver weg woont. Laat op de middag zijn Leon en ik nog naar Burnt Hills gereden. Bibi had een atletiekwedstrijd met Shen, maar ze was haar spykes vergeten. Och ja, dan brengen we die toch gewoon!! No problem. We zijn nog eventjes blijven kijken. Ze moest hordes doen. Niet veel later begon het flink te regenen. Gelukkig dat Bibi klaar was en met ons mee naar huis kon.

Donderdag heb ik eens flink het huis gepoetst. Alles weer eens onder handen genomen. ’s Middags ben ik naar Connie gereden en heb ik een kopje koffie met haar gedronken. Connie zei, dat ze m’n laatste verhaaltje had gelezen dat de kogel door de kerk was. Ze zag dat er veel reacties waren geplaatst van mensen die blij waren dat we weer naar Nederland terug kwamen. Connie was het hier niet mee eens. Zij wil juist dat we nog blijven. Ja Connie, het is heel dubbel, I know. In plaats van iedere dinsdag met Esther skypen, ga ik nu iedere dinsdag met jou skypen. Afgesproken??

Nel, wat is ut nao twieje waeke gewaore badpak of bikini ;-). Fijne vakantie

René en Maartje nog bedankt veur ut gebaorte kaertje van Timur. Erg leuk.

Eric, missjien likt ut aan de naam, maar op dit moment ken ig twieje Eric’s die in unne rolstool zitte mit ut bein omhoeg. Beatersjap, hoppelik ken de vakansie gewuun doorgaon.

Ria, wat een pech. Ig haop det de operatie aan dien aug deze kier waal good is gegaon. Sterkte, veur spraeke os sjnel. Kalle kens se auch mit de auge toe, as se de knoep van de skype maar kens vinje, det is genog

Peter van José, ig waas vergaete te vraoge wie ut mit dig gegaon waas aafgelaupe maondig. Als vanouds?

Esther en oma Coba, hiel väöl plezeer samen in Spain. Wat spannend allemaol.