Zwarte dag voor Schenendehowa

Zondag morgen (2 december) waren we al vroeg uit de veren. Bibi moest om 6 uur opstaan, want ze moest om 6.45 op school zijn. Ze had een track meeting in Schenectady. Het fijne van sporten in Amerika is, dat je nooit ouders hoeft te vragen of ze kunnen rijden. Hier ga je met de schoolbus, ook als een wedstrijd in het weekend is. Geweldig geregeld dus. Wat ook goed geregeld is, is dat je alle info via de mail krijgt. Iedere ouder moet dus gewoon regelmatig zijn mail checken en het is dus geen geleuter met briefjes uitdelen.
Leon heeft Bibi naar school gebracht en ik ben mijn mail gaan checken. Niet veel later kregen we van de school een mailtje binnen met een zeer trieste boodschap. Er waren 2 studenten van Shen verongelukt en 2 liggen zwaar gewond in het ziekenhuis. De twee stelletjes waren door een dronken man aangereden en waren het dus nog niet eens zelf schuld. Bibi kent de jongen die niet verongelukt is. Wat een drama. Heel Shen is van de kaart. Er was op televisie een toespraak door de directeur van Schenendehowa, en kinderen en familie konden ’s middags naar school komen om steun bij elkaar te vinden. Wat een ellende. Je zou dit bericht maar thuis krijgen. Ik denk dat dit de schrik is van iedere ouder. Het gaat je niet in de koude kleren zitten zo’n bericht. Het is een zwarte dag voor Schenendehowa.

Maandag was een rare dag op school. Iedereen was stil en er werd ontzettend veel gehuild. De normaal zo grote, stoere, brede mannen van het football team (waar Chris ook in speelde), zaten als kleine kinderen huilend op de grond van verdriet en ongeloof. Natuurlijk niet alleen het football team, maar heel Shen was in rouwstemming. Bibi kwam thuis en zei, het was de hele dag muisstil en je hoorde alleen maar leerlingen en leraren huilen. Het verlies van Chris en Deanne heeft een ontzettend grote impact op iedereen.
In Amerika heeft iedere school een eigen kleur. Voor Shen is dit groen. Ze hebben sweaters, jassen, fleece vesten, t-shirt etc etc, en bij iedere officiële bijeenkomst of als ze een meeting hebben van sporten wordt dit gedragen. Op maandag had iedereen groen aan, en dan bedoel ik echt iedereen. Het is toch een soort van eerbetoon aan Chris en Deanne. Het geeft onder de leerlingen een heel speciaal “wij” gevoel, en veel steun bij elkaar. Zelfs bij scholen in de omtrek werd Shen groen gedragen.

Op dinsdag hadden alle leerlingen blauw aan. Dit is de kleur van Shaker, de school waar Bailey op zit. Zij ligt nog in het ziekenhuis. Ik vind dit echt een super mooi gebaar van alle leerlingen, en ik heb veel bewondering en respect hoe ze met elkaar omgaan met dit intense verdriet. ‘S avonds werd er op het atletiekveld bij Shen een herdenkingsdienst gehouden, dit had het football team van Chris geregeld. Het was ook live te zien op televisie. Er waren meer dan 8000 mensen gekomen. Matt, de jongen die ook bij het ongeluk betrokken was, werd per ambulance het veld op gereden. Hartverscheurend om te zien. Leraren, leerlingen, sportvrienden en familie spraken mooie woorden, maar helaas krijg je Chris en Deanne hier niet mee terug. Ik vind het ontzettend mooi hoe de saamhorigheid hier is. Ik geloof niet, dat wat hier de afgelopen dagen allemaal gebeurt is, je in Nederland voor elkaar krijgt. Hier is het toch meer het wij gevoel in plaats van ikke, ikke, ikke. Ze kunnen er in Nederland een voorbeeld aan nemen, daar ben ik van overtuigd.

Woensdag ben ik met Marian naar Crossgates gegaan. Ze moest nog een paar kadootjes halen voor familie en vrienden. Marian, Mark, Max en Tijn vliegen zaterdag naar Nederland. Iets eerder dan gepland, maar dat komt doordat de gezondheid van Mark’s moeder helaas hard achteruit gaat. We hebben het een en ander gevonden, maar nog niet alles. Ze zal in Clifton Park de laatste dingetjes moeten zoeken.

Donderdag heb ik gepoetst, gewassen, gestreken en opgeruimd. Alles is weer netjes, helaas is dit meestal maar voor eventjes. Ik heb nog een tijdje met Eveline geskypt en ben rond half 5 met Bibi en Lars naar de ortho gereden. Dit keer hadden we wél een afspraak. Ik had Bibi namelijk afgelopen maandag bij de ortho afgezet, en ben toen in de tussentijd snel gaan tanken samen met Lars. Lars zou na Bibi aan de beurt zijn, dus dat kon ik net halen, maar toen ik weer op weg was naar de ortho belde Bibi me op dat ze nog steeds niet aan de beurt was geweest. Hhhmmm?? Raar. Ze ging eens aan de balie navragen en het bleek dat ik de afspraak bij de verkeerde dag had gezet. Stom, Bibi heeft dus een half uur voor Jan Joker bij de tandarts gezeten.

Vrijdag ben ik zoals gewoonlijk naar Saratoga gereden. Dit is ondertussen vaste prik. Ik was wel op tijd thuis, en heb gelukkig eindelijk eens met Ria kunnen skypen. Ik had haar al weken niet meer gesproken of gezien, omdat Ria niet achter de computer kon zitten vanwege een oog operatie die ze heeft gehad in Maastricht. Gelukkig ging het iets beter met haar. Over 2 weken kunnen we elkaar weer in levende lijve zien, dus praten we dan wel verder.
Leon was op tijd thuis, gelukkig. Het lijkt erop dat de rust is weder gekeerd, al durf ik dit eigenlijk nog niet hardop te zeggen. Je weet maar nooit.
Bibi heb ik opgepikt bij atletiek en heb haar vervolgens naar Red Robin gebracht. Daar is ze samen met Ashley een hapje gaan eten. Toen ze klaar waren, belde ze op, en heb ik de dames vervolgens naar een ijshockey wedstrijd van Shen gebracht. Zelf ben ik weer naar huis gereden, en 2 uur later kreeg ik een telefoontje en mocht ik voor de zoveelste keer de auto pakken om de dames te gaan halen. We hebben Ashley nog naar huis gebracht.

Zaterdag heb ik Marian met haar familie naar het vliegveld in Albany gebracht. Ze gaan voor 3 weken naar Nederland. Leon heeft in de tussentijd Bibi naar Shen gebracht, want die had een indoor track meet op de Universiteit in Albany.
Toen ik naar huis reed, zag ik dat er een auto, met 2 jongens erin, stil stonden voor het huis van Matt (een vriend van Bibi). Matt woont een paar huizen verder dan ons. Ze waren foto’s aan het maken. Raar, wie doet dit nu. In mijn spiegel zag ik dat ze zich vervolgens omdraaide en wegreden. Ik zei toen ik thuis kwam dat ik dit raar vond, maar was helaas vergeten te kijken naar het nummerbord. Daar baalde ik wel een beetje van. Ik kon me alleen de kleur van de auto nog herinneren. Verder heb ik hier geen aandacht meer aan geschonken.
We zijn ’s middags naar de sportwinkel gegaan met mijn skies, want die moesten nog afgesteld worden. Van de winkel uit zijn we naar de Universiteit van Albany gereden, om te gaan kijken naar de indoor atletiekwedstrijd van Bibi. Ze was als laatste aan de beurt om 7 uur ’s avonds. Dit is een van de nadelen van atletiek. Je bent een hele dag van huis, om je kunstje in een paar minuten te laten zien. Gelukkig amuseren de jongens en meiden zich in de tussentijd erg goed, en moedigen ze elkaar goed aan. Leon, Lars en ik zijn niet tot 7 uur gebleven, dat vonden we te lang wachten. Rond 8 uur heb ik haar bij school weer opgehaald, heeft ze snel iets gegeten en gedoucht en heb ik haar naar Ashley gebracht, dat was afgesproken.
In de auto vertelde ik tegen Bibi wat ik die middag had gezien. Ze vroeg, moet ik dit aan Matt laten weten? Ja, weet ik eigenlijk niet. Misschien kun je het Matt eventjes via een smsje laten weten, gewoon ter info. Dat heeft ze dus gedaan.
Ik heb Bibi bij Ashley afgezet en ben weer naar huis gereden. Ik draai bij ons bijna de buurt in, en wat zie ik, de zelfde auto als ’s middags. Ik reed er pal achter. Net voordat je bij ons de wijk in rijd heb je een paar kantoren liggen, en daar draaide ze een pikke donkere parkeerplaats op. Strange??. Ik ben toen iets langzamer gaan rijden en kon zien dat ze weer de weg opdraaide en nu achter me zaten. Ik wilde dit toch in de gaten houden. Onze wijk is één grote cirkel, dus die heb ik een paar keer genomen. Ondertussen had ik het nummerbord genoteerd. Ze stonden voor verschillende huizen stil, ook het huis van Matt. Ik heb Bibi gebeld, en zij is gelijk met Matt gaan bellen. Are you fucking with me? zei hij tegen Bibi. No, I am not fucking with you. Matt en zijn vader hebben zich niet bedacht en hebben de auto gepakt en zijn door de buurt gaan rijden. Helaas hebben we ze niet meer gevonden. Leon heeft wel nog naar de politie gebeld om een melding te maken. Ze zouden het in de gaten houden en een paar keer door de wijk rijden. Je weet maar nooit. Misschien is het een heel onschuldig iets, maar het blijft raar. Vooral omdat ze pas geleden bij Emily die schuin tegenover ons woont hebben ingebroken.

Zondag is Leon gaan rennen, maar dat ging niet zo goed. Hij heeft weer last van zijn kuiten. ’s Middags zijn Leon en ik naar Saratoga gereden. Bibi en Lars hebben allebei niet veel uitgevoerd die dag. Bibi heeft wel nog wat huiswerk gemaakt, want daar was de dag ervoor natuurlijk weinig van gekomen, omdat ze toen indoor track had. Connor is ook nog gekomen en is rond 9 uur opgehaald door zijn moeder.

Maandag vroeg Leon of ik iets wilde bakken voor op het werk. Geen probleem, want dat vind ik leuk om te doen. De vraag was eigenlijk voor Bossche Bollen. Ik had geen zin om die te maken. Dan moest ik weer in de auto stappen om slagroom en chocolade te halen, en daar had ik echt geen zin in. Ik kwam op het idee om oliebollen te maken. Ik heb op internet naar een recept gezocht, en heb het deeg gemaakt. Na een uurtje rijzen, kon ik beginnen. Ze zijn super goed gelukt en de smaak is verrukkelijk. Het is eigenlijk 2 weken te vroeg, maar wat maakt het uit. De collega’s van Leon vonden ze heerlijk, dus ik zal ze in het nieuwe jaar misschien nog wel eens moeten maken.

Dinsdag ben ik met Laurence en Sandra op pad geweest. Gezellig. Sandra stond in een winkel aan de kassa om te betalen, toen ze erachter kwam dat haar bankpas kwijt was. Ooo, die ligt zeker in de auto van Laurence zei ze. Ze had nog een ander pasje, dus geen probleem. Toen we rond 2 uur richting huis reden, was Sandra overal in de auto aan het kijken, maar geen pasje te vinden. Nu kwam er toch wel een lichte paniek, but don’t cry zei ze. Dan ligt het pasje zeker in mijn eigen auto. Toen we bij ons voor de deur stonden en Sandra in haar auto wilde gaan kijken voor het pasje, kwam ze erachter dat het gewoon langs de auto op de straat lag. Daar heeft het dus de hele dag gelegen. Lucky dat het niet hard heeft gewaaid, of iemand het heeft opgeraapt. Ik zei al tegen Sandra; ben maar blij dat het niet gesneeuwd heeft, anders hadden we je pasje pas eind april gevonden, als de sneeuw ontdooid was. Daar kon ze wel om lachen. Het is dus allemaal goed gekomen.

Woensdag kreeg ik s’morgens in alle vroegte een mailtje van Marian. Haar schoonmoeder was de dag ervoor gestorven. Mijn god, ik schrik hier van. Marian en Mark wisten dat dit naar alle waarschijnlijkheid zou gaan gebeuren, maar dat dit gebeurt nadat je amper 24 uur in Nederland bent aangekomen, is wel heel erg snel. Ondanks het verdriet is het wel heel bijzonder dat iedereen van de familie er bij was.

Leon had een vrije dag genomen. Dat was hééél lang geleden. We zijn samen op pad geweest. Gewoon gezellig met z’n tweetjes zijn we richting Lake George gereden. In Lake George zelf is geen joota meer te doen. Het lijkt nu meer op een spookstad dan op een toeristisch dorp. We hebben lekker koffie gedronken. Voor Lars hebben we eindelijk een jas gevonden en zelf is mij ook het een en ander aan de vingers blijven plakken. Dit komt niet zo heel vaak voor moet ik zeggen. Jullie lezen wel dat ik vaak op pad ben met Laurence, Sandra of alleen, maar echt iets kopen voor mezelf valt reuze mee. Ik ben dus helemaal happy dat het deze keer wel zo is. Leon heb ik rond 4 uur afgezet op het werk. Hij had een vergadering.
Bibi heb ik rond half 6 op school opgehaald en ben toen richting het schoolgebouw van Lars gereden. Hij had deze middag, na school, met een grote groep film kijken. De juf had dit georganiseerd. We moesten een paar dollar betalen, zodat iedereen pizza, chicken wings en iets te drinken kon pakken. Het was erg leuk geweest, dus voor herhaling vatbaar.



Diny en José unne fijne verjaordig zaoterdig.

José goei die frikandelle maar bienao in ut vet, veur komme dör aan donderdig. See you

Babs en Janneke, jullie een fijne verjaardag zondag.

Emma, zet um op. Zjwum ze.

Pascal, väöl succes donderdig. Geweldige prestatie, det doon veur dig neet nao. Super.
We höbbe ut beukske afgelaupe vriedig gekrege. Det zuut dör profesioneel oet. Nadine veur dig de complimente. Maurice, steun dien broor good. Pieter en Astrid, geur kent trots op ugge zoon zien. Helaas kenne veur neet aanwezig zien. Erg jaomer.
Linda, ook voor jou is het een spannende en drukke tijd geweest. Ik hoop dat de druk nu een beetje van de ketel is, en dat jullie iets meer tijd krijgen om samen leuke dingen te gaan doen. En dan ben jij aan de beurt. Veel plezier, op deze voor jullie zo bijzondere dag.