Bruiloft in aantocht

Zondag morgen belde Connie ons op via skype. Ze had nieuws te vertellen. Het was groot nieuws, want haar dochter Charlotte was ten huwelijk gevraagd. 28 september 2013 is het zover. Omdat zowel Charlotte als Steve allebei de artsen opleiding in Washington bij de navy volgen, willen ze daar ook graag trouwen. Er staat een kapel, waar je alleen kunt trouwen als je ook voor de navy werkt.
Ik heb s’middags in de bieb nog wat dvd’s geleend zodat we ongestoord, zonder vervelende reclame tv konden kijken. Leon en ik zijn een flink stuk gaan wandelen. Het was koud en er viel af en toe een heel klein beetje sneeuw. Connor is laat op de middag nog gekomen en we zijn toen met z’n vijven naar Chili’s geweest.

Maandag heb ik niet veel uitgespookt. Ik heb wat opgeruimd en een flinke ketel erwtensoep gemaakt. Het weer is er wel voor. Ik heb er pannenkoeken bij gebakken en Leon, Bibi en Lars hebben heerlijk gegeten. Zelf ben ik niet zo van de erwtensoep met pannenkoeken. Het is niet echt mijn kostje.

Dinsdag ben ik naar Saratoga gereden. Ik moest mijn bekeuring gaan betalen. Voordat ik dit kon doen, werd ik gecheckt, zowel mijn tas ging door het X-ray apparaat als ook ikzelf mocht door het poortje. Op iedere hoek van het gebouw zat wel iemand van de security op een stoel. Het moet je volgens mij een veilig gevoel geven, maar voor mij voelde het juist helemaal niet zo. Ik voelde me een halve crimineel die bij iedere stap die ik maakte in de gaten werd gehouden. Big brother is watching you.
Na de betaling ben ik naar Laurence gereden en hebben we samen bij haar thuis geluncht. Rond half 3 was ik thuis om met Esther te skypen, maar dat ging niet door. Esther had me een mailtje gestuurd dat ze ziek in bed lag. Waarschijnlijk zullen we elkaar later deze week wel spreken. Bibi heb ik rond half 6 opgehaald op school omdat ze klaar was met sporten. Dat is natuurlijk niks nieuws, want dat moet ik 5 dagen in de week doen. Om half 9 belde Connie nog op. Ze had problemen met de computer. Leon is toen eventjes naar haar toe gereden en het euvel was zo verholpen.

Woensdag had ik met Connie afgesproken. Ze is helemaal vol van de bruiloft. In Amerika is normaal, dat de ouders van de bruid, de hele bruiloft betalen. Nou, dat is fraai. Je dochter gaat trouwen, en jij mag voor de kosten opdraaien. En dan hebben we het niet over een paar duizend dollar, maar we hebben het over héél veel geld. In Amerika trouwen is toch heel iets anders dan in Nederland. Je mag ook de kleding voor de “bruidsmeisjes” betalen (en dat zijn er nogal wat). Het vervoer, de fotograaf, make up, kapper, bloemen, diner, verblijf van de gasten, etc etc. Ik schrik hier van. Wat zijn wij Nederlanders dan toch gemakkelijk hierin. De meesten gaan op vandaag alleen nog naar het gemeentehuis om de handtekening te zetten en gaan vervolgens ergens lekker eten of op vakantie. Geef ze eens ongelijk. In Amerika heb je een feest, waar het je aan niks ontbreekt. Toch vind ik het niet kunnen dat alleen de ouders van de bruid, de bruiloft moeten betalen. Ik vind deze gedachten echt héél ouderwets en achterhaald. Het voelt voor mij aan als een “verbloemde” bruidsschat. Verschrikkelijk. Ik zou me hier als ouder van de bruidegom heel bezwaard onder voelen. Maar helaas is dit bij Amerikanen niet het geval. Ze nodigen maar uit en nodigen maar uit. De lijst wordt langer en langer. Soms vraag ik me af wie er gaat trouwen. Zijn het de ouders van de bruidegom die een mooi feestje willen hebben? Dit kan toch niet, het gaat toch nergens meer over. Ik kan me voorstellen dat Connie er buikpijn van krijgt, dat zou ik ook hebben. En dit allemaal voor één dag. Waar hebben we het over. Er zijn hier blijkbaar ouders, en dan heb ik het niet over één familie, die voor een trouwerij een lening afsluiten (niet normaal, belachelijk) en die nog aan het afbetalen zijn, terwijl hun dochter alweer gescheiden is. Ik kan hier met mijn verstand gewoon niet bij. Misschien zie ik het allemaal verkeerd en ben ik hier te nuchter voor, maar een lening afsluiten voor een bruiloft, never, dat kan ik jullie op een blaadje geven.
Thuis hebben we het er tijdens het eten samen nog over gehad, en hebben gelijk duidelijk gemaakt aan Bibi en Lars, dat wat er in de toekomst ook gebeuren gaat, de kosten van een bruiloft voor hun eigen rekening zijn. Of ze nu gaan trouwen met een Nederlander, Amerikaan, Spanjaard, Italiaan of weet ik uit welk land hij of zij komt, dat maakt ons niet uit. Bibi en Lars moesten er allebei om lachen.

Zaterdag had Bibi ’s morgens om 9 uur een mondelinge Nederlandse toets. Voor Bibi dus geen uitslapen deze morgen. De toets wordt via skype gedaan. Helaas moet dit in het weekend, want we zitten met tijdsverschil. Door de week lukt het gewoon niet. Het is gelukkig goed gegaan.
’s Avonds kwamen Chiho, Sandra en Marian met hun familie. Laurence kon niet komen. Ze was uitgenodigd voor een theater voorstelling en haar man Philippe lag ziek in bed. Ik had een etentje georganiseerd. Het was een geslaagde avond. Marian en Mark (uit Nederland) vonden het gezellig en hebben zich goed geamuseerd. Ze hadden Chiho en Sandra nog nooit gezien en vonden het leuk om hun te leren kennen. Chiho had ik zelf al een tijdje niet meer gesproken. Ze is in september moeten verhuizen, maar helaas 2 weken geleden moest ze weer verhuizen. Heb je net al je dozen uitgepakt moet je ze weer inpakken om ze vervolgens weer uit te pakken. Over werk hebben gesproken. Verschrikkelijk.

Afgelopen week hebben we ook de bevestiging gekregen voor onze reisaanvraag. We komen naar Nederland, op 19 december om 19.00 uur gaan we vanuit Albany de lucht in richting Detroit. Daar moeten we overstappen en we komen op 20 december rond 12 uur ’s middags op schiphol aan. Na een jaar staan we dan weer op Nederlandse bodem. Vorig jaar voelde het gewoon als thuiskomen en ik hoop dat dat gevoel nog hetzelfde is. Je weet het tenslotte maar nooit, want we wonen ondertussen toch 2 jaar in Amerika. Op 5 januari vliegen we weer terug naar Amerika, maar we weten nog niet of dit dan is voor het laatste half jaar is, of dat we nog 2 jaar bijtekenen. Het is allemaal heel verwarrend, en spannend. Dit is eigenlijk niks voor mij. Je staat er mee op en gaat er mee naar bed. Het blijft continue door je hoofd flitsen en dat is iets wat ik helemaal niet prettig vind. Hopelijk weten we over een maand meer en kunnen we de knoop doorhakken.


Eef, inderdaad het was niet jullie Guusje die jarig was, maar Guusje van Miriam en John. Je kent ze niet, maar hun dochter heet ook Guusje. Ik had me vergist.