Montréal Canada

Zaterdag avond (10 november) had Bibi een verjaardagsfeest van haar vriendin Flo. Omdat ze nog geen kadootje had is ze samen met een vriend naar de mall gegaan om een kadobon te kopen. We hebben haar daar weer rond 5 uur opgepikt, toen snel naar huis gereden en hup weer in de auto richting Flo. Gelukkig hoefde ze niet meer te eten, want daar werd bij Flo voor gezorgd. In de tussentijd dat Bibi in de mall was, zijn Leon, Lars en ik naar een sportwinkel gereden. Ik moest op zoek naar skischoenen. Ik heb er gevonden, niet te geloven. Wat een ondingen zijn dit. Het is lang geleden dat ik op zo’n oncomfortabele schoenen heb gestaan. Verschrikkelijk. Ik kan nog beter op naaldhakken lopen dan op deze krengen. In de winkel heb ik nog aan Eric (mijn broer) moeten denken. Hij kan zich vast nog herinneren toen we in Châtel in Frankrijk op zoek moesten naar skischoenen voor mij. Wat een ellende was dat. Er is volgens mij wel een halve dag voorbij gegaan, voordat we eindelijk iets hadden gevonden wat paste. Gelukkig ging het nu iets sneller. Laat de sneeuw maar komen (of niet).

Zondag morgen was ik al vroeg uit de veren. We hadden in de planning om naar Montreal te rijden en daar een overnachting te boeken, aangezien Bibi en Lars de dag erna een vrije dag van school hadden. Leon was ook al vroeg uit bed, om in te loggen in het systeem en te kijken wat de status bij Lucy was. Hij heeft besloten om naar de universiteit te gaan, want degene die aan de machine aan het werken was, bakte er niet veel van. Om nog meer ellende te voorkomen is hij dus zelf polshoogte gaan nemen. Weg weekendje Montreal. Gelukkig dat we nog geen hotel geboekt hadden. Leon was rond 3 uur thuis en we zijn toen nog naar Moreau Lake State Park gereden om een flink stuk te wandelen want het was heerlijk weer. We hebben dus toch nog een frisse neus kunnen halen.

Maandag zou Leon eigenlijk een vrije dag hebben, maar jullie raden het al, dit ging niet door. Hij is gaan werken. Ik vroeg of hij op tijd thuis zou zijn. Volgens Leon wel, maar ook dat was niet het geval. Om 8 uur kwam meneer thuis. Balen, maar het is niet anders.
Bibi heb ik naar Panera gebracht. Ze had afgesproken te gaan lunchen. Lars en ik zijn naar de mall gereden, want we moesten nog op zoek voor snowboard handschoenen voor hem. Eindelijk zijn ze gevonden en heeft hij rust. Thuis moest natuurlijk direct getest worden, of het snowboard op deze handschoenen bleef plakken. Er zit namelijk een speciale laag aan de binnenkant van de handschoenen. En jawel hoor, zelfs met de schoenen in de bindingen van het board, werken ze perfect. Lars is dus helemaal blij.

Dinsdag hadden we om half 6 een bijeenkomst op highschool. Dit ging over het sporten van Bibi. Als ouders krijg je dan te horen wat de bedoeling is, wat vereist wordt, de regels van wedstrijden etc etc. Vorig jaar duurde dit maar een klein half uurtje. Ik had Lars dus opdracht gegeven om de rijst alvast te koken. Aangezien het op school langer duurde, kreeg ik een voorgevoel dat het met de rijst niet zo goed zou zijn, en inderdaad. Toen we in de auto zaten hebben we Lars gebeld en gevraagd of de rijst al klaar was. Effe kieke. We hoorde maar niks en hoorde maar niks en uiteindelijk komt hij terug aan de telefoon. Ig höb de kaetel boete neer gezatte, de ries is verbrandj. Herman den Blijker had dus niet gemerkt dat het foute boel was.
Eenmaal thuis ben ik dus zelf maar opnieuw begonnen. De hele hut rook naar verbrande rijst, maar Herman merkte er blijkbaar niks van.
Ik heb de rijst weg gemikt, en een poging gedaan om de ketel schoon te krijgen. Dit is me niet gelukt. Ik heb meer dan een kwartier zitten te schuren, maar je kunt nog steeds zwarte vlekken zien.

Woensdag ben ik met Marian naar Wilton gereden. Marian moest voor haar 2 zoontjes nog een paar broeken zien te vinden, maar dat is nog niet zo gemakkelijk in Amerika. Alles is big, en als je kinderen smal zijn, heb je dus een vet probleem. We weten er zelf alles van met Lars. Uiteindelijk is het toch gelukt. We zijn gezellig een kopje koffie gaan drinken en om half 1 had ik afgesproken in Saratoga, om Laurence en Timothy te ontmoeten. We zijn met ons viertjes ergens een broodje gaan eten. Gezellig.

Vrijdag natuurlijk weer naar de Engelse les geweest. Zoals iedere vrijdag zijn we na de les ergens gaan lunchen. Deze keer waren we met z’n zessen. Jammer genoeg ging Tomomi (Japan) niet mee. Dat is eigenlijk niks voor haar. Niet veel later vertelde ze dat ze zwanger was en dat ze moeite had met de reuk van eten. Aha, dat is het euvel waarom ze niet met ons mee wilde gaan. Wat leuk, weer een baby op komst in ons groepje. Na het lunchen zijn we in Saratoga nog koffie gaan drinken met z’n viertjes. Rond half 3 liepen we weer naar de auto, en als toetje op de leuke dag, mocht ik onder de ruitenwisser een bekeuring pakken. Gvd. Ik had 3 kwartier te lang op de parkeerplaats gestaan. Dit grapje koste me 30 dollar. Balen, maar het is nu eenmaal niet anders. Volgende keer zal ik de auto verplaatsen.
Verder ben ik die dag nog met Lars naar de kapper geweest. In de tussentijd dat Lars geknipt werd, heb ik Bibi van het sporten moeten ophalen. Snel weer terug naar de kapper en toen naar huis. Bibi is gelijk onder de douche gesprongen en ik heb haar een half uurtje erna naar Red Robin gebracht. Ze had samen met twee vriendinnen afgesproken om een hapje te gaan eten.

Zaterdag heb ik Bibi naar de mall in Clifton Park gebracht. Ze had afgesproken met Connor. Leon is s’middags gaan werken. Ik heb thuis in de keuken wat voorbereidingen gedaan voor de gourmet avond die we bij Sandra hadden. Bibi heb ik rond half 7 bij Panera opgepikt. We hebben nog op Leon gewacht en vervolgens konden we rond half 8 richting Sandra rijden. Zoals gewoonlijk was het weer een gezellige avond. We waren in totaal met 22 en je kunt je dan wel voorstellen dat er veel gepraat en gelachen wordt. Op het einde van de avond hebben we nog mee opgeruimd en zijn we naar huis gereden. Het was laat genoeg.

Zondag begon minder fraai. Leon heeft me ’s morgens naar het ziekenhuis gebracht. Ik had voor de tweede keer in korte tijd verschrikkelijke buikpijn. Zo erg, dat ik nog niet meer kon zitten, liggen, staan, lopen of wat dan ook. Eenmaal in het ziekenhuis, werd ik in no time binnenste buiten gedraaid. Koorts opnemen, bloeddruk, plasje geven, bloed geven, infuus, check check dubbel check en tenslotte nog een scan. Een scan? Dit heb ik nog nooit gehad. Na 4 uur op een bedje te hebben gelegen, kwam het verlossende bericht. Het was gelukkig geen blinde darmontsteking of nierstenen en ik was ook niet zwanger (ik zou er niet aan moeten denken), maar uit de scan kwam dat ik een behoorlijke kronkel in mijn darmen had waar ik zoveel last van had. Gelukkig, geen operatie, maar wel medicijnen die ik moest drinken voor mijn darmen weer in het gareel te krijgen. Na 4 uur ziekenhuis, mochten we weer naar huis. De pijn was gelukkig al een beetje gezakt, maar ik heb er wel een paar dagen last van gehad.

Maandag zou ik eigenlijk met Laurence, Sandra en Claudette naar Crossgates Mall gaan, maar ik ben niet meegegaan. Ik voelde me nog niet fit genoeg om door een Mall te lopen.
’s Middags heb ik wafels gebakken en rond 5 uur belde Bibi me op dat ik haar kon komen ophalen bij het sporten. Ik wilde de auto starten, maar die zei geen boe of bah meer. En nu. Leon had me net een mailtje gestuurd dat hij later thuis zou zijn, dus die kon Bibi niet gaan halen. Ik heb Connie gebeld, en zij was de reddende engel voor mij. Ik zei tegen haar dat ik een probleem had omdat de auto niet wilde starten en voordat ik uitgepraat was riep ze al door de telefoon; Ik ben al onderweg, waar staat ze. Gelukkig dat ik op Connie terug kan vallen, want wat moet je in Amerika zonder auto. Je kunt dan werkelijk niks. Een half uurtje later kwamen Connie en Bibi binnen. Gelukkig. Ik heb Connie voor de moeite een paar heerlijke verse wafels gegeven. Die kwamen goed van pas, want Len zou die avond thuis komen. Hij kwam voor het Thanksgiving weekend een paar dagen naar Clifton Park. Len zit op de universiteit in Alfred, en dat is meer dan 5 uur rijden van Clifton Park. Je kunt je dus wel voorstellen, dat je dan niet ieder weekend naar je ouders gaat.
Toen Leon thuis was, heeft hij eerst naar de auto gekeken. Al snel kwam hij er achter, dat de accu leeg was. Er heeft 3 dagen lang een lampje gebrand, dat per ongeluk met de ramen wassen, was aangemaakt. Het euvel was dus snel verholpen.

Dinsdag moest ik om 8 uur al op controle in Albany voor mijn been. Het was gewoon een check. Ik was al meer dan een half uur aan het wachten, in een koude kamer, met een papieren dekentje over me heen. Nou, warm is anders kan ik je vertellen. Na een half uur kwam de assistent me vertellen, dat er niemand aanwezig was die een ultrasound (echo) kon uitvoeren. Ik kon twee dingen doen. Ik kon een nieuwe afspraak maken of wachten op de persoon die het uit moest voeren. Ik heb voor het laatste gekozen. Ik kreeg een koffie en een paar boekjes en heb dus gewacht. Van de koffie kreeg ik het gelukkig iets warmer.

Donderdag was het Thanksgiving. Een vrije dag dus voor Amerika. Het voelt voor ons een beetje als 1e kerstdag. Alle winkels en restaurants zijn dicht. Dit is een rare gewaarwording als je je bedenkt dat normaal altijd alles open is. Er is geen kip op de weg te bekennen. Bibi was uitgenodigd bij de familie van Connor. Ze werd rond half 12 opgehaald door Connor en zijn moeder. We hebben nog eventjes gekletst en toen zijn ze samen richting Schenectady gereden, naar de familie. Daar stonden de kalkoen, mash patatoes en carrots natuurlijk al te wachten. Ik had een chocolade cake meegegeven als toetje. Leon, Lars en ik hebben thuis met ons drietjes lekker gegeten en zijn na het eten richting Saratoga gereden om een flink stuk te gaan wandelen.
Rond half 8 werd Bibi thuis gebracht. Het was een leuke en gezellige dag voor haar geweest.

Vrijdag was Black Friday. Voor ons geen winkelen die dag. Ik kan er nog niet aan denken om rijen dik te wachten voor de kassa’s. Als je de mensen ziet rennen en kopen, denk je dat er na Black Friday niks meer te krijgen is. Leon had vrij en wij zijn richting Canada gereden. We hadden een hotel geboekt ik Montréal. Het is ongeveer 3 uurtjes rijden. We hadden een hotel, direct bij de bushaltes en metro, dus dat was ideaal. Eenmaal aangekomen, hebben we de koffers gedropt in het hotel en hebben vervolgens gelijk de metro gepakt om in hartje Montréal weer uit te stappen. Montréal staat bekend om de stad van de 2 steden. Eentje boven de grond en de ander onder de grond. Omdat het koud was, speelde het zich vooral onder de grond af. We hebben wat rond gelopen en rond 21 uur hebben we de metro richting het hotel weer gepakt.

Zaterdag waren we al vroeg uit de veren. We zijn ook deze dag met de metro naar de stad gegaan. Daar hebben we eerst een ontbijtje gepakt, want dat hadden we niet bij het hotel erbij geboekt. Het was koud, en het heeft zelfs licht gesneeuwd. Niet echt gezellig om door de straten van Montréal te lopen. De stad viel ons bij daglicht trouwens erg tegen. We hadden het mooier verwacht, maar dat kan natuurlijk ook aan het jaargetij liggen. In de lente en zomer ziet een stad er heel anders uit dan in de winter. We hebben het Olympisch stadion nog bezocht, maar daar hadden ze groot onderhoud. Jammer, maar het is nu eenmaal niet anders. Doordat ons Montréal een beetje tegen viel, hebben we op tijd de auto weer gepakt en zijn naar huis gereden. Je kunt wel rond blijven lopen, maar als er weinig te beleven is, loop je ook maar een beetje verloren rond. Onderweg naar huis is er nog sneeuw gevallen, maar gelukkig in Clifton Park nog niet. Dat zal wel niet lang meer duren, want de temperaturen beginnen flink te dalen en de weersverwachting voor de komende week is met sneeuw.



Eric, gefeliciteerd. Doe zals dit waal neet laeze, want geur zit noe in Afrika. Hiel biezunjer om dao de verjaordig te viere. Wat veur vlaai höbbe ze dao?

Guusje os buurmeadje oet Ruiver is aug nog jaorig gewaes. Proficiat, dig zals waal een prinsesse fiestje höbbe gehad.