De dag na de marathon

Zo, alweer twee weken voorbij. Time flies. De maandag na de marathon hadden we gedacht dat Leon uit bed gehijst zou moeten worden, maar niets was minder waar. Het viel reuze mee, een beetje stijf, maar dat was het dan ook. Raar, want de dag ervoor lag hij bijna aan het infuus voor z’n krampen in de benen. Dit hadden we dus niet verwacht. Gelukkig maar. ’s Avonds is hij weer een klein stukje gaan rennen (alsof hij dat nog niet genoeg gedaan had).
Ik ben die dag met Laurence naar Crossgates Mall gereden en we hebben gezellig gewinkeld.

Woensdag hadden Bibi en Lars een vrije dag. Lars is met mij mee naar Connie gegaan en Bibi had met Chezmin afgesproken. Ze zouden een film gaan kijken bij Chezmin thuis. Lars heeft Connie het een en ander uit moeten leggen over de ipad. Sinds kort heeft ze namelijk een ipad, maar ze moet er nog handigheid in krijgen. Leon is ’s middags bij Connie komen lunchen. Hij zat op kantoor en dat is maar 10 minuutjes rijden. Connie vroeg ons nog, of we zin hadden om met haar mee te gaan naar Surf City in New Jersey. Ze hebben daar een vakantiehuis, dat ze normaal verhuren. Aangezien Bibi en Lars maandag 8 oktober vrij hebben, leek het haar leuk om met ons een lang weekendje weg te gaan. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen.

Donderdag morgen ben ik bij Marian geweest en hebben we zitten praten over ditje en datjes. Het was gezellig en zeker voor herhaling vatbaar. We kregen het over boeken en toen zei Marian dat ze een leuk boek had wat voor ons expat mensen heel herkenbaar is. Ik heb het meegenomen om te lezen en ik kan jullie vertellen het is heerlijk om gniffelend te lezen. Als jullie niks te doen hebben, en dat zal vast weleens in de komende wintermaanden, lees dan eens het boek, Ik verzin dit niet, geschreven door Sylvia Witteman. Het is voor mij zo herkenbaar hoe het geschreven is. Wat de titel van het boek al zegt, Ik verzin dit niet, en dat klopt. Het is echt zo.

Vrijdag ben ik weer naar de Engelse les geweest. Laurence kon niet komen, want zij moest naar de tandarts. Sandra en ik kregen een smsje dat we na de les bij haar koffie moesten komen drinken. Nou, de hele week hangt van koffie aan elkaar. Alsof ik niks beters te doen heb. We zijn toch gegaan, en daar zat ze met een dikke prop watten in de mond. Het praten ging moeilijk, maar na een kwartiertje heeft ze de prop in de vuilnis gegooid en ging het praten prima.

Zaterdag zijn we naar Saratoga gereden. Bibi zit in de fotografie klas en had een opdracht van school om foto’s te knippen die met architectuur te maken hadden. Ze heeft het hele rolletje, ja, jullie lezen het goed, rolletje, vol moeten schieten. Dit moet ze de komende week zelf ontwikkelen op school. Erg leuk dus.

Zondag zijn we naar de garage gereden. We moeten bijna gaan beslissen welke auto het gaat worden die we mee naar Nederland terug willen nemen. We zijn nog aan het dubben, en komen er nog niet uit. We hebben nog eventjes de tijd, maar niet lang meer. We moeten de knoop bijna doorhakken.

Maandagavond kreeg ik een mailtje van Judy de Engels lerares van Clifton Park. Ze schreef me dat de dag erna een Nederlandse vrouw naar de les zou komen. Ik ga eigenlijk niet meer na de les op dinsdag, maar omdat Judy het goed bedoelde ben ik toch gegaan. Er waren veel nieuwe “studenten” die ik nog nooit had gezien. Dat kan natuurlijk wel kloppen als je al 4 maanden niet meer bent geweest. Ik heb de Nederlandse Anouk ontmoet en zij woont met haar gezin sinds begin dit jaar in de buurt van Clifton Park. Ze woont al 17 jaar in de US. We hebben wat gepraat en onze mailadressen uitgewisseld. Wie weet zien we elkaar nog eens. You never know.

Woensdag hadden we open dag op de school van Lars. Het begon om half 7 en we waren om 9 uur weer thuis. Het is het zelfde idee als op de high school. Je ziet de leraar of lerares een paar minuten en dan moet je weer naar het andere lokaal rennen, alsof je leven er vanaf hangt. Je krijgt maar de helft van wat er gezegd wordt mee, want er zit zo’n tijdsdruk achter iedere kennismaking, dat alles als een sneltrein afgeraffeld wordt. Ik vraag me af wat het nut hiervan is. Iets meer tijd om adem te kunnen halen zou fijn zijn.

Donderdag heeft het de hele dag gemiezerd. Fijn weer om binnen te blijven zitten. De wasmachine en droger hebben op volle toeren gedraaid, ik heb gepoetst en heb aan mijn portofolio gewerkt. Verschrikkelijk wat een werk. Veel zin heb ik er niet in, dus ik probeer er voor te zorgen dat het zo snel mogelijk af is. Ik heb nog de tijd tot mei, maar ik hoop het ruim voor die tijd af te hebben. Leon was laat thuis, want er zijn grote problemen met Lucy. Ze kunnen merken dat Lucy ouderdoms mankementen begint te vertonen. Er komen problemen aan de machine, die echt van ouderdom zijn. Het wordt dus tijd dat de nieuwe machine er gaat komen. Toen Leon laat thuis kwam, zei hij dat het naar skunk rook, oftewel, er loopt ergens een skunk (stinkdier) bij ons in de buurt. Je kunt dit al van ver ruiken. Verschrikkelijk wat een lucht. Het ruikt alsof we de grootste wietplantage van Clifton Park hebben. Die beesten zijn echt walgelijk. Als je dit ruikt, dan gaat je de zin (gelukkig) wel over om een jointje te roken. Ik hoop dat de skunk morgen een andere omgeving gevonden heeft om zijn territorium te maken.





Carla en Math, super gerend in Berlien. Gefeliciteerd. Komp geur in april nao Boston? Den kent geur same mit Leon renne.

Jos Reinders, fijne verjäördig vandaag.

Sjra geit ut alweer iets baeter?

Els, bedankt veur dien recepte. Ich gaon ze schjnel uns probere.

Eric, vette pech als ze dit veur de twiede kier kriegs. Hopelik geit ut weer get baeter.

Monique, dig hads geliek. Det ware ze, bie de Griek.

Jules, hals und beinbruch kommende zaoterdig. Amuseer uch.

José, zoe zuus ze maar des se nao zoe veul jaor nog herkend wears. Nieks verangerd dus.