Marathon van Schroon Lake

Maandag 17 september had ik een ontbijt georganiseerd bij ons thuis. Ik had een aantal vriendinnen uitgenodigd, want het werd de hoogste tijd dat we weer eens bij gingen kletsen. De afgelopen 3 maanden hadden we elkaar veel te weinig gezien. Dit kwam natuurlijk ook door alle vakanties. We waren in totaal met z’n tienen, en helaas konden een paar vriendinnen niet komen. Cecile had haar overbuurvrouw meegenomen en raad eens, ze komt uit Nederland. Marian woont sinds augustus tegenover Cecile. Erg leuk dat ze meegekomen is, en we hebben gelijk afgesproken dat we elkaar snel weer zullen spreken, maar dan zonder de rest van de groep. Het ontbijtje werd bijna diner, want de laatste gingen rond 3 uur naar huis. Ze moesten haasten, want de kinderen stonden al bijna op de stoep.
Laat in de middag ben ik met Bibi nog naar de tandarts gereden voor een half jaarlijkse controle.

Dinsdag ben ik begonnen aan één van mijn laatste cursussen die ik nog moet doen voor mijn diploma medisch pedicure. Door onze verhuizen naar the States is hier natuurlijk de klad in gekomen om het zomaar te zeggen. Ik wil de draad weer gaan oppakken en ben begonnen met mijn portofolio. Het is nog een pittig stukje, maar hopelijk gaat het lukken.
Lars is niet naar het sporten gegaan, omdat ik deze dag met hem naar de tandarts moest voor controle. Toen hij hiervan klaar was ben ik linea recta naar de kapper gereden. Dat werd de hoogste tijd. Het was trouwens verschrikkelijk slecht weer, het heeft de hele dag geregend, en dan bedoel ik ook écht regen. Abnormaal wat eruit gevallen is die dag.

Woensdag begon rustig, maar na een uurtje belde Leon me op dat hij z’n lunch (weer eens) vergeten was. Hij zat in Albany op de Universiteit, en hij vroeg of ik het niet kon komen brengen. Dat heb ik gedaan, maar ben toen gelijk naar the Mall gereden om te gaan winkelen. Eventjes lekker alleen rondwandelen. ’s Avonds hadden we opendag op de High School van Bibi. Mijn god, wat een groot gebouw. Je krijgt 10 minuten uitleg van de leraar of lerares over wat er het komende jaar verwacht wordt, en daarna heb je 6 minuten de tijd om naar het volgende lokaal te lopen. Bibi heeft de vette pech, dat ze van helemaal links in het gebouw naar helemaal rechts van het gebouw moet lopen. Ze had dit thuis al eens gezegd, maar nu hebben we het zelf ervaren. Het is niet lopen, maar het is bijna rennen anders kom je te laat voor de volgende les. Het is een goede workout zullen we maar zeggen.

Donderdag heb ik eindelijk weer eens met Monique kunnen skypen. Dit werd de hoogste tijd. We hebben behoorlijk lang op skype gezeten, maar zijn weer “bijna” helemaal bijgepraat. Nou ja, bijna, we hebben eigenlijk altijd wel wat te vertellen.

Vrijdag had ik weer les. Ik ga voorlopig alleen nog op vrijdag naar de les. Het is een ontzettend leuke groep, maar de onderwerpen beginnen me een beetje tegen te staan. We hebben een lerares op leeftijd, om het zo maar te zeggen, en ze heeft het altijd over vroeger en de vorige eeuw. Ik ben niet de enige die zich hier lichtelijk aan zit te ergeren, maar eigenlijk bijna iedereen vindt het saai worden. Misschien komt het ook wel omdat we ondertussen goed Engels kunnen praten en dat we de lessen eigenlijk niet meer nodig hebben. We zitten er eigenlijk nog om te socializen. Misschien moeten we gewoon eens voorstellen om onderwerpen aan te snijden die iets meer van deze tijd zijn. Het lijkt me een goed idee, dat één van de Japanse dames dit eens tegen haar zegt. Nee grapje, dat zal nooit gebeuren. Ik ben bang dat Laurence, Sandra of ik dit moet zeggen. We zullen nog eventjes aanzien en anders gooi ik gewoon de knuppel in het hoenderhok. Wat kan mij het geven, het hoeft er tenslotte maar ééntje te zijn die het zegt.

Zondag 23 september, was het dan zover. Om half 6 ’s morgens ging de wekker. Het was een belangrijke dag voor Leon, want de marathon van Schroon Lake stond op het programma. Na een goed ontbijt zijn we samen met Lars en Rick Zachgo naar Schroon Lake gereden. We zaten om half 7 in de auto en moesten ongeveer 1,5 uur rijden. De startnummers moesten nog opgehaald worden en om 9 uur was de start van de marathon. Eindelijk, het werd tijd, want de laatste week was Leon behoorlijk zenuwachtig. Alles stond in het teken van de marathon. Precies om 9 uur werd het startschot, niet met een luchtdruk pistool zoals in Nederland, maar met een behoorlijk geweer. Helaas kon ik het niet op de foto krijgen, maar ik kan zeggen dat de ramen bijna uit het dorp rinkelden. Een uurtje later was Rick aan de buurt. Hij ging voor de halve marathon. Lars en ik hebben lekker een ontbijtje in een of ander cafeetje gegeten en zijn na een poosje naar de finish gelopen. De eerste mensen van de halve marathon kwamen langzaam binnen druppelen en na een poosje kwam ook de eerste man van de marathon. Het liep allemaal door elkaar, maar aan de kleur van het startnummer kon je zien wat iemand rende. Lars en ik hadden pijn aan de handen van het klappen.
Rick kwam binnen op een tijd van 1.39. Een knappe prestatie, het was zijn tweede halve marathon, en hij had 4 minuten sneller gerend. Leon had geen idee wat voor tijd hij wilde neerzetten. Hij zei steeds lachend, dat hij hoopte voor de lunch binnen te zijn, en dat hield dus in 3 uur, maar hij wist ook dat dit niet ging lukken. Er zitten behoorlijke klimmetjes in het eerste deel. Het gaat echt berg op berg af. Rond 12 uur kregen Lars en ik natuurlijk de kriebels, want als hij echt voor de lunch binnen wilde komen, dan zou hij nu toch bijna in zicht moeten zijn. Uiteindelijk is hij op een tijd van 3.20.30 uur gefinisht en heeft hij zich geplaatst voor de marathon van Boston volgend jaar. Leon heeft de 1ste plaats in zijn leeftijdscategorie gehaald. Hij was helemaal blij, maar kon geen boe of bah mee zeggen. Hielemaol aan de hek.
Na een half uurtje ging hij samen met Rick naar de massagetafels, maar daar ging het mis. Leon kon zijn benen niet meer ontspannen en kreeg kramp na kramp. De masseuse kon niets doen en er werd iemand bijgeroepen. Van het een kwam het ander en voordat we het wisten stonden er 6 mensen rond de tafel. Rick keek al een beetje benauwd met een scheef oog naar Leon. Ze dachten dat Leon suiker tekort had en langzaam in een shock terecht kwam. Ze hebben hem geprikt maar gelukkig was dit niet het geval. Het was dus gewoon een verkramping van de spieren doordat hij te snel was afgekoeld. Na een kwartier hebben ze Leon omhoog gehijst en is hij met zijn benen in Schroon Lake gaan staan. Dit zou volgens de masseurs en eerste hulp goed zijn. Inderdaad, het heeft geholpen. Rick is er ook in gaan staan want ook Rick had niks te makken. Ze waren niet alleen, want er stond nog meer renners met hun benen in het water. Wel makkelijk zo’n badje bij de hand.
Uiteindelijk is het toch allemaal goed gekomen. Natuurlijk hebben we nog op de prijsuitreiking gewacht en zijn toen naar huis gereden. Ik heb trouwens naar huis moeten rijden, want zowel Leon als Rick moesten de benen strekken. Gezond hoor, zo’n marathon ;)


Carla en Math wins idderein van de Berlijn marathon laupers väöl succes volgende waek zondig. Carla welke tied geis dig neerzette?