Update

Ja, ja, ik weet het. Ik ben veel te laat met mijn update voor jullie. De laatste twee weken hebben we het dan ook behoorlijk druk gehad. De malle molen is dus weer aan het draaien. Na 12 weken zomervakantie was het toch ook wel weer fijn dat er weer een beetje meer regelmaat kwam. We zijn de laatste week van de vakantie nog bij Connie geweest. We moesten natuurlijk bijpraten. Ik kreeg van Connie de verhalen uit Nederland te horen en Connie kreeg van ons de verhalen uit Amerika te horen. Voordat je het weet is het al weer laat.
Laurence is de dag erna nog met haar kinderen gekomen. Ook met haar hadden we natuurlijk veel te bespreken. Ze was namelijk 6 weken in Frankrijk geweest. Heerlijk.

Met Paul en Tammie hebben we nog een gezellige zondag gehad op Sacandaga Lake. Ze hebben namelijk een pantoon boot gekocht, en Paul en Tammie wilden samen met ons gaan varen. Gelukkig zijn de afstanden over het meer niet zo heel groot, dus ik kon de Dramamine tabletten in de tas laten. ’s Avonds hebben we nog samen met vrienden de bbq aan gezet en was er op de camping een groot vuur ter afsluiting van het seizoen. Langs het hele meer waren mensen die vuur aanstaken. Tegelijkertijd klonk het Ring of fire van good old Johnny Cash. Het was mooi om te zien.

’s Maandags zijn we met de boot over Lake George gevaren. We zijn al zo vaak bij Lake George geweest, maar nog nooit met een boot. Vanuit het water kun je alle dure (million dollar) huizen met tuin aan het meer zien. Helaas was dit tochtje voor mij iets te heftig, en na een paar minuten merkte ik al dat ik mijn pillen die dag wél uit de tas moest halen, met als gevolg dat is zo suf als maar wat, op die boot zat te turen en zelfs af en toe aan het weg dommelen was. Het was voor mij dus niet echt een succes. Volgende keer toch maar weer gewoon vanaf de kant naar Lake George kijken.

Woensdag 5 september begon de school weer. Dit wil dus zeggen dat Bibi ook dit jaar weer gewoon om 6 uur ’s morgens uit bed moet. Dat valt natuurlijk vies tegen, als je bijna 12 weken tot ’s morgens laat in bed hebt gelegen. Lars kan anderhalf uur langer in bed blijven liggen, maar hij staat altijd vroeg op (te vroeg). Lars wil ’s morgens alles op z’n gemak en vooral niet haasten. Af en toe verklaar ik hem voor gek dat hij al onder is, maar het is de aard van het beestje zullen we maar zeggen.

’s Avonds belde Connie ons nog op. Paniek, haar computer was gecrasht en ze kregen er geen beweging meer in. Leon heeft haar via de telefoon geprobeerd om haar te helpen, maar dat lukte niet. Helaas kon Leon die avond niet naar haar toe, want hij moest nog een presentatie maken voor het werk voor de volgende dag. Er is dus afgesproken, dat we ’s woensdags naar Connie toe zouden gaan en dat Leon zou kijken of hij haar kon helpen. Hij heeft 4 uur van alles en nog wat geprobeerd, maar het is niet gelukt. Uiteindelijk hebben ze de computer naar een bedrijf moeten brengen. Gelukkig hebben ze alle bestanden eraf kunnen halen, maar vraag niet hoe. De computer is bijna een week weggeweest, en het was een behoorlijke klus geweest. Omdat Connie al een tijdje aan het dubben was over een ipad, was dit natuurlijk hét moment om er eentje aan te schaffen. Ze is weer helemaal happy.

Zaterdag 8 september zijn we met Lars naar Albany gereden. We waren van plan om naar Dylan, de zoon van Tammie, te gaan want hij vertelde ons dat hij een skate event georganiseerd had in Washington State Park. Aangezien we geen skaters zagen, heeft Leon gebeld, en kwamen we erachter dat het event niet doorging vanwege het slechte weer dat werd verwacht. Ze hebben het een dag vooruit geschoven. Omdat we dus voor niks richting Albany waren gereden, zijn we toen naar een sportwinkel gegaan. Daar hebben we een snowboard voor Lars gekocht. Abnormaal, bijna 30 graden en wij kopen een snowboard. We waren de eerste (vorig jaar was Leon dit met zijn ski’s) die een board kochten. Gek hé. Lars is helemaal blij. Hij hoopte dat het ging sneeuwen de komende week. Ik vertelde hem dat ik met zekerheid kon zeggen dat dat zeker niet ging gebeuren. Ja, zei Lars, maar ig ken toch haope. Ja, hopen kun je altijd. Lars had op facebook een foto geplaatst van zijn nieuwe board, en nog geen twee minuten later kreeg hij al de vraag wat hij met het oude snowboard had gedaan. Er was iemand die het wilde kopen. Prima, weg is weg. Zo snel kan het gaan.

Zaterdag avond waren we bij Laurence uitgenodigd voor een etentje. We hadden weer van alles in elkaar geflanst. Ik had een cake gemaakt en een snack met bladerdeeg. Op verzoek van Lars en Bibi had ik ook nog gehaktballetjes in tomatensaus gemaakt. Laurence had heerlijk gekookt en Sandra had haar bekende overheerlijke Braziliaanse pudding gemaakt. Het was zoals gewoonlijk weer heel gezellig.

Zondag zijn we voor de tweede keer richting Albany gereden. We hadden Brian en Franky gebeld om te vragen of ze zin hadden om mee te gaan. We hebben afgesproken om elkaar bij het skate event te ontmoeten. We hebben er zeker 2 uur rondgekeken. Ik vond het wel af en toe erg heftig. Sommige vielen hard op hun hoofd en weer een ander z’n knie was helemaal open. Ik vind het heel kunstig, maar toch ook wel gevaarlijk.

Donderdag ben ik met Laurence, Sandra en Theresa (een tante van Sandra) naar Lee gereden. Theresa wilden nog het een en ander voor haar twee zonen kopen voordat ze weer terug naar Brazilie gaat. Ik kan jullie zeggen dat dit héééél goed gelukt is. Tassen vol heeft ze gekocht. We moesten weer op tijd vertrekken omdat zowel Laurence als Sandra weer thuis moesten zijn, voor dat de kinderen uit school kwamen. Onze lunch (bijna diner zo laat was het) hebben we in de auto moeten eten, want daar hadden we geen tijd meer voor. Later op de middag ben ik nog met Bibi en Lars naar de orthodontist geweest voor controle. Zoals het er nu naar uit ziet, mag de beugel er bijna uit.

Omdat vrijdag de Engelse les niet doorging vonden we eigenlijk wel, dat we goed naar Queensbury konden rijden. Twee dagen achter elkaar shoppen. No problem. Theresa had nog niet alles wat ze moest hebben kunnen vinden. En jawel, ook die dag is ze goed geslaagd. Ik denk dat ze beter een privé vliegtuig kan boeken, want als dat allemaal meemoet naar Brazilie, dan weet ik het niet meer. Ik vroeg aan Sandra al eens “stiekem” hoeveel kilo ze mee mocht nemen, en tot mijn verbazing was dat 32 kilo. Wat een luxe, wij mogen maar 23 kilo. Een ding weet ik zeker, er gaan 64 kilo mee naar Brasil.

Zondag zijn Leon, Lars en ik naar Lake George gereden. Er was een boten show. Abnormaal wat daar allemaal stond. De ene boot nog mooier dan de andere. Wat een luxe allemaal. Er zijn dus gewoon mensen, die tussen de soep en de aardappelen door, een boot van een ton (of nog meer) gaan kopen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Crisis?

’s Avonds zijn we bij de Vietnamees gaan eten. Ze hadden ons al gemist. De jongen die ons bediende zei tegen ons, dat hij toevallig die dag nog aan ons had gedacht (toevallig?), dat het een poosje geleden was dat hij ons gezien had. Dat kan kloppen, want we waren op vakantie geweest. Bibi en Lars hoeven nog niet eens meer te zeggen wat ze willen eten, want dat weten ze al. Toevallig dat Lars deze avond iets anders pakte. Surprise. Wat is dit eten toch lekker, heerlijk, zo puur en eerlijk van smaak. Onder het eten zei ik dat ik deze keuken graag beter zou willen leren kennen, zodat ik het thuis kan bereiden. Toen de serveerster kwam vroeg Leon aan haar of ze nog iemand nodig hadden in de keuken. Ze zei lachend dat ze nog 2 mensen nodig hadden en vroeg of ik loempia’s kon maken. Ik zou best 1 dag in de week mee willen helpen in de keuken, gewoon voor Jan Joker. Misschien volgende keer toch nog eens vragen.



Mariel wat leuk des se Esther höbs gespraoke. Bedankt veur dien groetjes, ig höb ze metein gekregen. Doe waas dink ig nog neet de deur oet toen ig ut al te huure kreeg.

Maja, geweldig. Gefeliciteerd met je nieuwe baan. Dit is wel eventjes heel iets anders. Veel succes het komende half jaar op de Holland Amerika Lijn. Alleen jammer dat we elkaar in december niet kunnen zien.

Ria, eindelik höbbe we os weer gezeen. Det waas iets te lang geleeje door de vakantie.

Sjra wat een vervelend niets. Ig haop det alles good kumpt.

Marij en Joost, leuk uch gespraoke te höbbe.

Buurjungske Stijn is 5 jaor gewaore. Proficiat van os allemaol.