Peter

Zaterdag 14 juli werd de vrijgezellendag van Paul gevierd. Leon werd rond de middag opgehaald door Jim, Rick en Ed. Ze zijn met z’n viertjes naar Saratoga Lake gereden en daar troffen ze de rest van de bubs. Ze gingen die middag golven en als afsluiter iets eten en drinken in Saratoga Springs.

Bibi, Lars en ik zijn natuurlijk thuis gebleven. Laat op de middag moesten Bibi en Lars nog naar de kapper en ’s avond zijn we met z’n drietjes iets gaan eten bij de Vietnamees. Er werd ons al gevraagd waar Leon was. Nou, die is er vandaag niet bij, hij heeft een ander feestje.
De jongen die ons bediende vroeg aan Lars of ze wel eens hadden gezegd dat hij op iemand leek. Hij vond namelijk dat Lars op Cody Simpson leek. Géén idee wie dit is. Het zal wel. Omdat we het eten niet op kregen hebben ze het voor ons ingepakt zodat we het mee naar huis konden nemen. Op de deksel van Lars hadden ze Cody Simpson gezet. Thuis zijn we dus maar eens gaan googelen wie dat nu eigenlijk was. Lars Teeuwen vinden we veel leuker.

Vorige week zondag zijn we naar Saratoga Springs geweest. Er was een open dag op de paardenrenbaan, want vanaf volgende week beginnen de races hier weer. We zijn er eens een kijkje gaan nemen. Er werden demonstraties gegeven met paardenraces. Het is mooi om te zien, en de jongens die op zo’n paard zitten moeten toch heel wat in hun mars hebben. Het startschot werd gegeven en weg waren ze. Ze kwamen werkelijk voorbij gevlogen. Na het eerste rondje viel een ruiter met springen van het paard, en ik was al gelijk genezen van de race. Ik had alleen nog maar oog voor de jongen ipv de paarden. Kon hij nog wel opstaan, want het ging verschrikkelijk hard. Oooh wat erg en zielig. De ambulance stond op het midden van het terrein en die was gelijk op de plaats van bestemming. Gelukkig bleek het achteraf mee te vallen en kwam hij na een minuut of 10 voorbij lopen met het zadel over zijn arm. Hij kon toch nog een beetje lachen en kreeg een groot applaus toen hij voor de toeschouwers stond. Bibi vond het zielig voor de ruiter en het paard die laatste waren geworden. We zijn overduidelijk geen wedstrijd mensen, we vinden alles zielig, sneu en hebben overal medelijden mee.

Op zondag avond waren Leon, Lars en ik naar de televisie aan het kijken en toen vond ik dat er veel licht achterom scheen. Volgens Leon waren het de lichten van de auto van de buren. Inderdaad, dat zien we altijd als ze thuis komen. Toch vond ik dat het meer licht was dan normaal. Bibi was boven op haar kamer. Na een paar minuten riep Bibi van boven af dat er politie aan de deur stond. We keken elkaar aan en renden met z’n allen naar de voordeur. Wat is dit voor een gek, dacht ik bij mezelf. Voor hetzelfde geld heeft hij zich verkleed als politieman. Je weet maar nooit hier, je ziet hier zoveel gekke dingen op televisie. Normaal gesproken springt de lamp bij de voordeur aan bij ieder hakkefietje dat voorbij komt waaien, en nu staat die man in het donker voor de deur te koekeloere. Uiteindelijk heeft Leon de voordeur open gemaakt en vertelde de politie dat er een 911 melding binnen was gekomen en dat die melding vanuit onze buurt was gedaan. Geen idee, we keken elkaar raar aan. De politie vertelde ons de laatste cijfers van het telefoonnummer, maar we hebben geen telefoon met deze cijfers op het laatst. Raar, maar wij weten nergens van. Nou, als alles oké is dan is het wat ons betreft ook prima zei hij nog, dan wens ik jullie nog een fijne avond. Nou, is dat schrikken, ’s avonds om half 10. Toen ik door de voordeur keek, zag ik dat de politieman niet alleen gekomen was. De State Trooper en de Sheriff waren er ook nog bij en zaten in hun auto te wachten. Zo zit je televisie te kijken en zo hebben ze onderhand je huis omsingeld zonder dat je het weet. Nou lekker is dat. In ieder geval was het geen melding vanuit ons huis en ook niet met een van onze telefoons. Gelukkig maar, want ik weet niet wat de consequenties geweest zouden zijn als er wel iemand per ongeluk 911 zou hebben gebeld.

Verder hebben we de rest van de week, weinig tot niks uitgespookt. Het was veel te warm (het is ook nooit goed). Wel zijn we nog naar Connie geweest. Ze vertrekt namelijk samen met Len en een vriend van Len voor een paar weken naar Nederland. Ze vroeg of ik nog iets nodig had, maar zover ik weet is dat niet het geval. We zijn nog voorzien van Nederlandse snoepjes, koekjes en andere spullen die hier niet te krijgen zijn.

Afgelopen zondag zijn we naar Schroon Lake gereden. We hebben de route van de marathon die Leon gaat rennen in september, gereden. Het gaat behoorlijk op en af. Voor mijn gevoel gaat dit een eenzame marathon worden. Het is een hele stille weg door de bossen en bergen. Ik zou hier zelf nooit voor gekozen hebben. Waarschijnlijk staat er geen mens langs de kant, dus dan zijn 42 kilometer erg lang om in je uppie te rennen. Maar misschien begrijp ik het allemaal verkeerd, dat kan natuurlijk ook. Wat Leon teveel heeft met sporten, heb ik te weinig. Dat zal het zijn.

Maandag heb ik Ria op skype gehad. Haar man Peter ligt in Nijmegen in het ziekenhuis. Hij is een week geleden, door het dak gevallen en het ziet er allemaal niet goed uit. Ik was blij dat ik Ria zelf kon spreken. Gerda, de zus van Ria heeft me bijna iedere dag wel op de hoogte gehouden. Dit vond ik erg lief van haar, want ik kan me voorstellen dat Ria wel iets anders aan haar hoofd heeft dan Amerika.
Ondanks dat het niet goed ging met Peter, was Ria maandagavond toch heel positief en zoals ze zei, ging ze ervoor, het maakte haar niet uit hoe. We hadden afgesproken met elkaar, dat als Peter z’n ogen zou openen, ze me dit gelijk liet weten.

Dinsdag kreeg ik weer een telefoontje van Ria. Ik antwoordde mijn skype en zag Gerda, de zus van Ria achter de computer zitten in plaats van Ria zelf. Ik zag al aan haar ogen dat het niet goed was, en zo was het ook. Peter was die avond gestorven, een dag voor zijn verjaardag. Wat een triest bericht. Verschrikkelijk. Ik weet verder niet meer wat ik hierop zeggen moet. Zo heb je alles goed voor elkaar, en in één minuut staat heel je leven op de kop. We wonen in zo’n situatie weer héél ver weg. Dit zijn van zo’n momenten dat je eigenlijk eventjes terug naar Nederland wil. Alleen al om Ria een hart onder de riem te steken. Maar helaas is het allemaal niet zo eenvoudig dan dat het klinkt. Ondanks de vele kilometers die tussen ons zitten, zullen we er voor haar zijn. Daar kan ze van op aan. Ria, héél veel sterkte.