Graduation Len

Vorige week maandag waren voor Bibi de laatste lesuren voor dit schooljaar. Op dinsdag, donderdag en vrijdag moest ze nog eventjes terug om een proefwerk te maken, en toen zat het 1e jaar high school erop. Volgens haar waren de proefwerken een makkie, en snapte ze niet waar iedereen zich zo druk over maakte. We zullen zien of dit volgend jaar ook nog zo is als we terug in Nederland zijn. Ik denk zelf, dat ze er dan toch behoorlijk aan moet trekken. Ik hoop dat ik het mis heb, maar ik kan het me bijna niet voorstellen. Er is toch een “gat” van 2,5 jaar. Maar laat ik maar niet op de feiten vooruit lopen, dit is een “probleem” voor later.

Donderdag morgen waren we om 9.30 uitgenodigd bij Cecile (uit Frankrijk) voor een ontbijt. Ze had zelf croissantjes gemaakt en die waren goed gelukt. Heerlijk vers. We waren met een klein gezellig groepje en hebben weer goed onze Engelse taal kunnen oefenen. Af en toe denk je dat je in een kippenhok zit, dus jullie begrijpen wel dat niemand meer echte problemen heeft met het Engels. Deze gezellige “thee kransjes” ga ik onwijs missen als we terug in Nederland zijn en ik stel voor om hier gewoon meer door te gaan met de Ruiverse vrunj. We doen dit dan wel op z’n Amerikaans, dat scheelt je een hele hoop werk en het blijft altijd een verrassing wat iemand meeneemt. De Amerikaanse denkwijze is zo gek nog niet (af en toe).

Zondag zijn we naar NYC gereden. Iets na 7 uur zaten we in de auto. We moesten de bus van 10 uur in New Jersey hebben, want we hadden met Pascal en Linda afgesproken op Time Square. Pascal (neef van Leon) en Linda hadden ons een week geleden al laten weten dat ze naar Amerika kwamen. Ze moesten eerst naar Miami voor het werk van Pascal en zouden op zaterdag naar NYC vliegen. Het is natuurlijk leuk om dan iets af te spreken met elkaar. Rond 11 uur waren we op plaats van bestemming. Erg leuk om ze te ontmoeten, maar tegelijkertijd ook heel erg gek dat het in NYC is. Normaal gesproken doen we dit gewoon in Reuver. We hebben wat gewandeld en verteld en zijn bij Starbucks koffie gaan drinken. Gewoon gezellig bijkletsen. Na ons kopje koffie zijn we richting The New York High Line gelopen. Dit is een wandelroute op een oude verhoogde railroad. Het is een mooie wandeling, 30 meter boven de grond met mooie beplanting en schitterend uitzicht. Af en toe sta je natuurlijk stil om iets te fotografen of gewoon eventjes te zitten. Langs de hele route staan bankjes, en heb je mooi gras waar mensen gewoon lekker liggen of zitten. Ze hebben het super mooi aangeplant en je waant je eventjes niet in een stad maar in een park. Rond 3 uur zijn we een Irish Pub binnen gestapt om naar de voetbal wedstrijd te kijken. We konden beide wedstrijden tegelijk kijken. We hebben iets gedronken, en eventjes de benen rust geven kon ook geen kwaad. We hadden er voor de wedstrijd al een hard hoofd in. Het zou moeilijk worden, maar je weet maar nooit hoe gek een bal kan rollen. Jammer, maar helaas, alle oranje spullen kunnen weer in de dozen opgeborgen worden. Een domper? Nee, niet echt, want we hadden het al aan zien komen. Om 6 uur hebben we de bus weer terug gepakt richting New Jersey en rond 21.00 uur waren we weer thuis. Het was een leuke, gezellige dag met de family.

Dinsdag morgen ging de voordeurbel. Ik maakte de deur open, maar er was niemand te bekennen. Ik wilde de deur weer dicht maken, maar toen zag ik een grote doos in de hoek staan. Zover mij bekend was, hadden we niks besteld. Ik heb de doos dus gepakt, en eens eerst gekeken of die wel voor ons bestemd was. Ja, Maud Teeuwen, dat ben ik. Wat raar. Samen met Bibi hebben we de doos open gemaakt, en tot onze verbazing zat er een vers boeket mooie bloemen inclusief vaas in. Nou, dat is nog eens een verrassing, maar wie heeft die bloemen dan gestuurd? Er zat nog een kaartje bij, en toen werd het ons duidelijk dat de bloemen van Maja en Loes afkwamen. We waren flabbergasted and nice surprised. Het was niet nodig natuurlijk, maar heel hartelijk bedankt.

Vrijdag 22 juni waren we uitgenodigd om de graduation van Len bij te wonen. Voor ons was het natuurlijk de eerste keer dat we bij een diploma uitreiking in Amerika waren. Om 13.30 begon de ceremonie met een paar officiële praatjes. De ouders van Luke Romano waren uitgenodigd en moesten op het podium komen. Luke is een jongen die het afgelopen jaar aan leukemie gestorven is en eigenlijk zijn einddiploma zou krijgen. Er werd een toespraak gehouden over hem. Nou, dan heb je al gelijk een binnenkomer bij mij. Ik zit dan al met waterige ogen te luisteren. Verschrikkelijk. Na de toespraak ging iedereen staan en kregen de ouders van Luke een staande ovatie. Dat was een kippenvel moment kan ik jullie vertellen. Wauw, wat een impact is dit, als duizenden mensen je op deze manier een hart onder de riem willen steken.
Na alle toespraken werden dan eindelijk de studenten op alfabetische volgorde naar het podium geroepen om hun diploma in ontvangst te nemen. Aangezien het bijna 800 studenten waren, duurde dit hele gebeuren meer dan 2 uur. Erg lang. Gelukkig was Len na ongeveer 3 kwartier aan de buurt. Daar stond hij dan, trots en blij dat hij klaar was, geweldig. Nadat de diploma uitreiking klaar was hebben we eerst nog een paar foto’s gemaakt met Len waar hij z’n toga aan heeft. Len moest deze toga namelijk weer inleveren want die zijn geleend van school. Rond half 6 waren we bij Connie thuis om gezellig nog eventjes na te feesten. We hebben samen nog een hapje gegeten en wat gedronken en natuurlijk heeft Len zijn kado’s in ontvangst genomen. Voor hem mocht het iedere dag wel zo’n feest zijn, voor ons trouwens ook want het was erg gezellig.



Eric en Janneke, lekker waerke in Cuba?

Wouter, GESLAAGD, proficiat. De foto’s van ut Valuas gala zooge dör leuk oet. Väöl joeks en plezeer gehad zoe te zeen.

Laura Janssen, auch veur dig unne dieke proficiat des se geslaagd bös. En auch dig höbbe veur gespot op de foto’s. Leuk kledje had se aan.

Frans, jammer det dör genne tied is veur os te spreake. Den motte we maar aafspraeke veur in december, oppe Ruiver.

Carin, heel veel sterkte in deze hectische tijd.

Gwenn, väöl plezeer op kamp en succes mit diene musical, maar det zal zeker good komme.

Pascal en Linda, veel plezier bij André. Wij hebben hem vorig jaar in Albany gezien, het was erg leuk.