Wandelen, maar dan anders.

Zondag na het ontbijt hebben we ons klaar gemaakt om naar Vermont te rijden. Het is ongeveer een uurtje rijden. We hadden een wandelroute uitgekozen in Bennington. Het was een behoorlijke klim, en na 10 minuten vond ik het wel genoeg. Het was me veel te steil en vooral veel te glad. Dit is niks voor mij. Lars is natuurlijk in no time boven, maar ik vond het een beetje te gek. We zijn dus gestopt en zijn naar de overkant van de weg gegaan. Daar was ook een route, iets minder steil, maar wel zo glad. Samen met Bibi heb ik me na een kwartiertje omgedraaid. Met het zweet dik op onze rug zijn we aan onze afdaling begonnen. De mannen zijn alleen verder geklauterd. Fijn voor hun, maar ons niet gezien. Bibi en ik hebben heerlijk bij een riviertje gezeten en “lekker met” onze voeten in het ijskoude water gezeten. Na een klein uurtje kwamen Leon en Lars terug en hebben ze nog samen een dam gebouwd. Het blijft natuurlijk leuk om dit te doen, ook al ben je bijna 46 jaar. Na een half uurtje zijn we dan toch weer richting huis gereden. Het was een mooie dag met een temperatuurtje van boven de 20 graden. Heerlijk.

Maandag belde Laurence me op. Ze moest met de auto naar de garage en vroeg of ik zin had om met haar ergens naartoe te gaan. We hebben de auto naar de garage gebracht, en vandaar uit zijn heel eventjes gaan winkelen in Clifton Park en ergens koffie gaan drinken. Het zou 2 uur duren, maar al snel belde de garagehouder om te melden dat het ongeveer 4 uur ging duren. Er was meer aan de hand dan wat ze gedacht hadden. Nou, dan nog maar een kopje koffie, geen probleem, we amuseren ons wel. Rond 3 uur zijn we de auto op gaan halen en is Laurence naar huis gereden. Leon belde me nog op dat Bibi en Lars maandag en dinsdag naar de tandarts moesten. Wij dachten alleen op dinsdag. Toen Lars uit school kwam zijn we dus gelijk naar de tandarts gereden. Ik heb hem daar afgezet en ben toen Bibi gaan halen bij de atletiek. Ze heeft wel gewoon kunnen sporten, maar moest gelijk vanuit de startblokken mee naar de tandarts. We waren pas om 18.45 thuis. Toen moest ik snel nog iets koken. Het liefste zou ik snel eventjes een frietje bij Keuben hebben gehaald, maar aangezien ze hier alleen maar Wendy’s, Burger King, McDonalds, KFC en nog meer van zo’n soorten tenten hebben, heb ik toch maar voor gekozen om zelf nog snel iets in elkaar te flansen.

Dinsdag ben ik natuurlijk eerst naar de Engelse les gegaan. Het was behoorlijk druk in de klas. Er komen steeds meer mensen bij, maar het niveau wordt daarmee zeker niet omhoog gekrikt. Jammer. Ik wil niet zeggen dat ik een uitblinker ben, maar na een jaar weet ik wel iets meer dan alleen de dagen van de week en de maanden van het jaar. Eigenlijk moeten ze de groep in tweeën delen. Misschien gaan ze dit nog wel een keertje doen.
Ik moest deze dag alweer naar de tandarts toe met Bibi en Lars. Nu voor de halfjaarlijkse controle. Hadden ze dit niet anders kunnen plannen. Ik kom er de laatste tijd wel heel veel. Toen ik terug was van de tandarts ben ik gaan koken. Sjoerd, een collega van Leon, kwam bij ons eten. Hij is op dit moment voor een paar dagen in Amerika. We hebben gezellig gekletst en rond een uur of 21.00 is Sjoerd weer naar het hotel gereden in Saratoga. Hij had nog veel last van de jetlag. Sjoerd kwam namelijk van Tampei naar Amerika gevlogen. Hij is twee maanden in Tampei geweest, moet nu voor een escalatie naar Amerika en vliegt zondag weer terug naar Tampei om iets af te maken. Als dat allemaal geregeld is gaat hij vervolgens terug naar Nederland. Wat een gedoe allemaal. Ik denk dat als Sjoerd terug is in Nederland, hij helemaal de weg kwijt is met eten en slapen.

Donderdag ben ik met Laurence naar Crossgates Mall gereden. We hadden afgesproken om te gaan shoppen. Rond 10.00 uur waren we in Crossgates. Ik heb vooral voor Lars moeten kijken, want die heeft bijna niks meer dat hem past. Shirtjes lukt me nog wel om die op het oog te kopen, maar broeken vind ik moeilijk. Omdat hij zo smal is (en vooral voor Amerikaanse begrippen) is het erg moeilijk om iets passends voor hem te vinden. Ik heb dus op de gok twee shorts meegenomen, maar helaas bij thuiskomst bleken ze te kort (volgens Lars). Erg jammer. Ik ga ze dus maar ruilen voor een maat groter, maar ben bang dat ze dan van zijn kont afzakken.

Vrijdag was het plan om naar Montreal of New York te gaan. Helaas ging dit niet door, en dat kwam omdat Rick ziek was. Als Rick er niet is moet Leon op het werk zijn. Jammer, maar het is niet anders, werk gaat voor. Leon is wel een paar uurtjes eerder naar huis gekomen. We zijn toen nog naar Crossgates Mall gereden, om te kijken voor een vakantiereisje over 2 weken. Bibi en Lars hebben dan een weekje vrij van school en ideaal om dan ergens naartoe te gaan.

De vakantieboekjes in Amerika zien er een beetje anders uit dan in Nederland. Er staat nergens een prijs, dus je weet totaal niet wat je uitkiest. We hebben ons het een en ander laten uitzoeken, maar toen we de prijzen hoorden hadden we onze beslissing snel gemaakt. We gaan dus niet boeken via het reisburo, maar we kruipen zelf achter de laptop en gaan op zoek. Het kost iets meer tijd, maar het is zeker de moeite waard. Helaas kennen ze hier geen Ryan Air, dus de prijzen liegen er niet om.

Zaterdag morgen hebben we geskypt met Maurice. Hij zit op dit moment voor zijn werk in Ohio. Jammer dat we daar een beetje te laat achter kwamen, anders hadden we elkaar ergens in het midden kunnen treffen. Het is “maar” 4 uurtjes rijden dan. Het zou leuk geweest zijn. Helaas was het al iets aan de late kant om dit alsnog te doen. Iets voor de volgende keer misschien.
We hebben nog achter de laptop gezeten om een reisje uit te zoeken, maar het valt niet mee, om iets geschikts te vinden. Volgens mij gaat heel Amerika op vakantie in dezelfde periode als dat wij willen gaan. We hebben een paar emailtjes gestuurd naar verhuurders van appartementen. Dit weekend gaan we een beslissing maken welk huisje het worden gaat.




Rick van der Sterren, super een 3e plek bie de Venloop. Det zal waal aan die lange bein van dig ligge.

Pieter proficiat mit diene verjaordig, 60 joar. Hopelik is Maurice op tied toes van Ohio om dit mit te kenne viere. In idder geval proficiat vanoet Amerika.

Tamara, jij ook porficiat, 42 jaar maandag.

Jeroen wat joamer des se geblesseerd bös en de Venloop neet mit höbs kenne renne.