Lente?

Maandag 4 maart ben ik naar de verjaardag van Sandra gegaan. Ze had ons hechte groepje van de Engelse les uitgenodigd en nog een paar vriendinnen die ze kon van het sporten en die dicht bij haar in de buurt woonden. Iedereen had natuurlijk weer iets te eten meegenomen. Ik stond die morgen al om 7.30 uur een pan bami te maken. Ik ben nog snel een kadootje gaan kopen en toen richting Malta gereden. Het is ongeveer 20 minuutjes rijden, dus dat valt allemaal wel mee. Eenmaal aangekomen was ik de eerste van ons groepje. Er waren wel al Amerikaanse vriendinnen. Ze vragen je het hemd van je lijf en zijn vooral heel nieuwsgierig in alles, maar zou gauw als je je rug hebt gedraaid, weten ze je naam al niet meer. Typisch Amerikaans. Is dit geïnteresseerd? Het is allemaal erg oppervlakkig en gelukkig hebben wij dit met ons groepje totaal niet en hebben wij vooral heel veel plezier samen. Rond 3.00 uur ben ik naar huis gegaan.

Dinsdag ben ik met Chiho gaan lunchen. Ze vroeg na de les of ik tijd en zin had om met haar ergens een klein hapje te gaan eten. Aangezien ik een paar kilo wil afvallen zijn we naar de saladebar gegaan. We hebben samen zitten praten over haar dochter Honomi. Chiho had het moeilijk, want haar dochter Honomi gaat in september naar de high school in New York. Dit is een high school waar 70% in het Engels les wordt gegeven in 30% in het Japans. Ze heeft een toelatingsexamen moeten maken, en daar is ze voor geslaagd. Het klinkt allemaal heel fijn, maar Honomi is pas 15 jaar als ze alleen in New York gaat wonen. Ik kan me voorstellen dat Chiho zich hier zorgen om maakt. New York is tenslotte geen Venlo of Roermond. Ik zou er niet aan moeten denken dat Bibi in september naar New York zou verhuizen, en nog maar één keer in de 4 weken naar huis toe komt.

Woensdag is Connie koffie komen drinken. Ook zij had het moeilijk. Charlotte haar dochter belde op, dat ze haar appartement in Washington moest opzeggen, omdat ze de komende twee jaar om de 8 weken ergens anders in Amerika zit. Ze moet co-schappen lopen. Haar zoon Len gaat na dit schooljaar ook het huis uit, want hij gaat naar de universiteit, en die ligt hier niet om de hoek. Hij moet 5 en een half uur rijden, dus ook Len komt nog maar een paar keer per jaar naar Clifton Park. Als je kind hier van de high school afkomt, weet je dat je ze nog maar heel sporadisch ziet. Voor Amerikanen heel normaal, maar voor ons Nederlanders is dit niet helemaal te begrijpen.

Donderdag was het warm. Precies een week geleden was het op donderdag een snowday en nu vielen de mussen bijna van het dak. Het weer is hier ontzettend wisselvallig. De ene dag heb je een winterjas aan en de andere dag loop je bijna in de bikini.

Vrijdag ben ik samen met Chiho en Elisabeth naar Saratoga gereden. Chiho was die morgen aan de beurt om over haar cultuurschok te praten. Verlegen als ze is, is ze maar eerst begonnen met de positieve dingen over Amerika. Maar hoe meer ze zei hoe beter ze op dreef kwam. Na een paar minuten was de verlegenheid er af, en vertelde zo ook de mindere goeie dingen van Amerika. We hebben 3 leraressen, maar ééntje ervan is van de “oude” stempel. Zo gauw als er iets negatiefs over Amerika wordt verteld, gaan de deuren dicht, zodat niemand die toevallig over de gang loopt, het kan horen. Ook weer zo’n punt. Vooral alles achter gesloten deuren, en vooral niet tegen andere vertellen. Ben toch gewoon open en eerlijk. Zo moeilijk is dat toch niet. Toen we terug reden naar Clifton Park heb ik Chiho een compliment gegeven. Ik zei dat ze het goed had aangepakt, door eerst de positieve dingen te zeggen. De leraressen krijgen tenslotte iedere vrijdag een hoop negatieve dingen te horen. Dat is natuurlijk ook niet altijd even leuk om te horen. En vooral niet omdat ze zelf denken dat Amerika het beste, rijkste, slimste en grootste is. Wij als klein kikkerlandje doen het zo slecht nog niet en kunnen Amerikanen nog een hoop leren maar andersom natuurlijk ook. Het zijn niet alleen negatieve dingen die Amerika heeft hoor, er zijn ook een hele hoop positieve dingen op te noemen.

Zaterdag zijn we naar Saratoga gereden. Daar was een beurs georganiseerd met buiten aktiviteiten die je in de zomer zou kunnen gaan doen. Er stonden behoorlijk wat stands. We hebben er een uurtje rondgewandeld, en toen hadden we het wel gezien. Daarna zijn we nog naar West Mountain gereden. Er zou een snowmobiel race zijn, maar wij kwamen aan, toen de race net was afgelopen. Jammer. Het zal nu wel wachten worden tot volgend jaar. Omdat er niks meer te beleven was, zijn we bij Lake George in een cafeetje koffie gaan drinken. We waren pas rond 19.00 uur thuis, hebben nog iets gegeten en zijn allemaal vroeg naar bed gegaan. We hebben de klok die avond op zomertijd moeten zetten, dus het verschil met Nederland is de komende twee weken nog maar 5 uur verschil in plaats van 6 uur.

Zondag zijn we samen met Chiho naar Lake Placid gereden. Laurence zouden we ontmoeten ergens op de piste. Het was mooi weer, maar er stond ’s morgens een frisse wind. Met de dikke jas aan hebben we toch voor het zonnetje gekozen en hebben we op het terras gezeten. Chiho, Laurence en ik hebben op de spullen gelet en de rest is de berg opgegaan. Na de lunch heeft Bibi 2 uur snowboard les gepakt. Op de een of andere manier lukte het gewoon niet meer. Ze heeft 2 uur privé les genomen en ze heeft het weer helemaal onder controle en is weer happy. Ondanks dat de wind soms erg koud kon zijn, ben ik verbrand in mijn gezicht. Ik had me niet ingesmeerd, want ik dacht dat dit niet nodig was omdat ik toch niet in de sneeuw zou zijn. Nou, ik kan het jullie vertellen, ik ben zo rood als een kreeft. Ik had het totaal niet in de gaten. Ik heb er gelukkig geen last van en hopelijk is dit na een paar dagen bijgetrokken naar bruin.

Woensdag heb ik gebakken. Leon kreeg een verzoekje van collega’s wanneer hij weer eens Bossche bollen meenam. Veel zin had ik niet om ze te maken, maar ik heb het toch maar gedaan. Rond 17.00 uur moest ik Bibi ophalen bij de atletiekbaan. Toen snel snel naar huis en hup de auto in bij Leon, want om 18.00 uur moesten we weer bij de high school zijn. Daar was een bijeenkomst over de atletiek van de meiden. Om 19.00 uur waren we weer thuis. Ik heb snel wraps gemaakt en een kwartiertje erna waren we aan het eten. Af en toe kan ik toveren.

Gisteren was het geweldig mooi weer. Ze voorspellen voor de hele week tussen de 20 en 25 graden. Dit is ongekend voor de tijd van het jaar. Lars wilde afgelopen week al in de korte broek naar school, maar ik vind het zo’n gek idee, om half maart al in de zomerkleren naar school te gaan. Maar als deze temperaturen blijven zal ik wel moeten, want een dikke spijkerbroek is dan veel te warm.

Gistermiddag zijn we naar Lee gereden. Zowel Bibi als Lars moesten nieuwe atletiekkleding. Ze kunnen nu (als ze dat zouden willen) dezelfde kleren aan. Zowel de schoenmaat als de kledingmaat is op dit moment hetzelfde.

Nog eventjes voor degene die vroeg wat dodgeball was. Dit is een soort trefbal, maar dan met meerdere ballen en iets andere regels. Het gaat super snel en vooral heel fanatiek. Het is een sport die hier veel gedaan wordt tijdens de gymlessen en iedereen erg leuk vind om te spelen.




Marc, eigelik is ut een good teiken des se mien verhäölkus neet kens laeze. Det wilt zegge det dör bie uch werk genog is en det is een good teiken en al hielemaol in deze tied.

Els, wat vervelend allemaal. Hopelijk vind je snel een nieuwe plek voor je Yoga groep.

Liza, gelökkig geit ut good mit dien kneen. Inderdaad die sleurhut is nieks veur mig. Verschrikkelik vinj ich det.

Yvette, Bibi kreeg maondig dien kaertje, dank je wel.

Jaqueline, Ton, Elaine en Anique bedankt veur ut kaertje. We krege dit dinsdig. Wat een leuke foto van Dion die se gestuurd höbs. Helaas ken ich neet op kraambezeuk komme, det is get te wiet weg.

Marij, wie kumps se toch allemaol aan die foto’s en verhaole. Dao zitte erge leuke tusse.

Wendy, good om te huure det ut baeter geit met diene pap.