Boston

Eindelijk hebben Bibi en Lars een weekje vrij. Nee, geen carnavalsvakantie, maar wel een weekje lekker niksen. Connie belde me op, of ik het nieuws al had gehoord van het Koninklijk huis. Ik had het net, voordat Connie belde, al gelezen op de site. Ja, wat moet ik daar op zeggen. Natuurlijk heel triest, maar een waarschuwing is er niet voor niks, en dat geldt voor iedereen. Tijdens ons telefoongesprek kregen we het over de bommeldingen op school van de afgelopen weken. Ze hebben degene die het gedaan heeft te pakken. Ze hebben hem kunnen traceren naar aanleiding van zijn handschrift. Eindelijk, dat werd tijd, want het liep gewoon de spuigaten uit. Je moet toch wel behoorlijk brutaal zijn, wil je tot 4 keer toe een bommelding doen, en dat ook nog, ondanks dat er al politie met honden in school waren. Hoe brutaal ben je dan?

Zaterdag zijn we richting Cape Cod in Massachusetts gereden. Cape Cod is vooral in de zomer erg in trek bij de Amerikanen. We kwamen net na de middag aan, en hebben een poging gedaan om ergens een restaurantje te vinden waar we iets snels konden eten, maar helaas. Het is niet gelukt. Cape Cod was helemaal uitgestorven, want het seizoen voor de toeristen begint pas in april. Jammer dus. Gelukkig had ik een zak chips meegenomen, en die hebben we, ondertussen dat we een mooie strandwandeling aan het maken waren, lekker opgegeten. Snelle hap dus. Het is een geweldig mooi strand, met hoge zandduinen. De duinen lijken totaal niet op de duinen in Nederland. Er lagen veel stenen op het strand, maar ook grote schelpen. Het was heerlijk om daar te zijn. Het zonnetje scheen heerlijk en erg was totaal geen wind. Na de strandwandeling zijn we richting Peabody gereden. Dit ligt 20 minuten van Boston. We zijn onderweg nog ergens gestopt om te eten, want een zak chips met 4 man delen als lunch is niet echt verzadigend. We waren laat in het hotel, dus we hebben ons gewassen en zijn verder nergens meer naartoe gegaan.

De volgende dag zijn we na het ontbijt naar Boston gereden. Leon had op internet al gekeken waar een beetje een betaalbare parkeergarage was, want prijzen van 60 dollar voor een dag parkeren, zijn in Boston heel normaal. Er waren een paar parkeergelegenheden die niet zo prijzig waren, en daar hebben we gelukkig ook nog een plekje kunnen vinden. In Boston hebben we de Freedom Trail gelopen. Dit is een historische wandelroute die door het oude Boston loopt. De wandelroute is aangegeven door een rode lijn die over de trottoirs loopt. Op zich een mooie wandeling, maar de geschiedenis zei ons niet zoveel. We hadden trouwens onze eigen stadsgids bij ons, genaamd Lars. Lars wist ontzettend veel te vertellen van wat er allemaal gebeurd was. Hij heeft dit nu op school, dus voor hem was het natuurlijk leuk om te zien. Wat ons opviel in Boston, was dat er veel gebouwen van steen waren. De stad zag er een beetje Europees uit. We zijn op het einde van de dag nog eventjes langs het bekende Cheers café gewandeld. Waarschijnlijk kennen jullie deze televisie serie nog wel. Het valt totaal niet op, en voordat je het weet ben je er al voorbij gewandeld.

Maandag zijn we naar Nahant gereden, een schiereiland van Boston. Ook hier was weinig te beleven. We zijn van Nahant uit, via de Mohawk Trail naar huis gereden. Een mooie route door de bergen. De Mohawk Trail moet je eigenlijk in de herfst rijden, want dan heb je schitterend uitzicht over de vallei, met adembenemende kleuren. Dit ritje gaan we dus nog eens over doen.

Dinsdag zijn we met een aantal collega’s, aanhang en kinderen naar Freihofer’s bakkerij in Albany gereden. Eric, een vriend van Jim en Rick werkt hier, en had voor ons een rondleiding georganiseerd. Erg leuk om eens in zo’n super grote bakkerij rond te wandelen. We mochten geen sieraden om, en moesten ons helemaal verkleden alsof we de cleanroom bij ASML in moesten. Een haarnetje (en Jim ook nog voor z’n baardje), helm, bril, oordoppen en jas. Helaas konden we niet alles verstaan wat onze gids te vertellen had, want het geluid was verschrikkelijk. Je zou daar maar een hele dag moeten staan. Abnormaal, ik denk dat ik na een jaar stokdoof zou zijn. Wat een kabaal, dat had ik niet verwacht. Ik heb dus meer gekeken dan geluisterd, maar ondanks dat ik niet alles kon verstaan was het toch reuze interessant. Op het einde kregen we allemaal nog een grote doos met brood en koekjes mee.



Harrie en Maria, wat een verrassing. Zowel bie Maarten als bie Caroline een kleintje op komst. Twieje keer opa en oma waere is toch waal hiel biezonjer. Wat leuk. Proficiat.

Wouter, wat mot ich huure. Alweer pech gehad op skivakantie. Dig motte ze waal höbbe idder jaor. Haopelik valt ut allemaol mei. Beatersjap.

Jan, Fred en Jos, wat good van uch om unne sponsor veur de venlaup te vinje. Noe mot geur unne extra goeije tied neerzitte natuurlik. Doot uch bes. Nog efkus oefene, maar det kumpt hielemaol good.

Maja en Loes, wat leuk dat jullie komen, al is het maar voor 1 dag. Gezellig.

Jacqueline en Ton, ut begint noe toch ech spannend te waere veur uch. Jacqueline, zoe as se al schreefs, gank maar flink ananas eate. Ut zoel leuk zien as ut 27 februari zoel zien, det is namelik de verjaordaag van Bibi.

Eric, ich haop det ut in Oesteriek auch soepaaahh geit, want ut is toch al hiel get jaorkus geleeje veur dich.
Eric en Janneke, fijne vakantie en kiek oet. Gank neet off piste astebleef.

Lil, det waas lang geleeje mit skype. Noe kenne we dit get dökker doon.

Esther, ich höb de ganse daag zitte wachte, maar dör waar nemus toes.