STOP

Afgelopen zaterdag waren we uitgenodigd bij Sandra (Brazilie). Samen met de familie van Laurence, Alina, Marina en Denice. Om 19.00 uur werden we verwacht. Ja, daar ga je weer met je hele hebbe en houwe. Ik had rijst met hete kip gemaakt en doordat ik teveel rijst had gekookt, heb ik ook nog maar nasi gemaakt. Laurence had voor het dessert gezorgd en Alina had een cheese cake gemaakt. Helaas kon Denice niet komen, want haar oma was die dag gestorven. Van Marina hebben we helemaal niks gehoord. Vreemd, want een dag ervoor zei ze nog dat ze zou komen en een salade zou meenemen. Ondanks dat er twee niet waren was het héél gezellig. Sandra en haar man Marcello houden je wel aan het lachen. We hebben leuke verhalen gehoord van hun China tijd. Ze hebben namelijk voordat ze naar NY kwamen, 4 jaar in China gewoond. De avond vloog voorbij, en we waren pas rond 1.00 uur thuis. Te laat, maar als het gezellig is vliegt de tijd.

Op zondag zouden we gaan skieën met Laurence en haar familie. We zouden naar Vermont gaan. We hebben ons plan maar vooruit geschoven, want we hadden twee redenen om niet te gaan. Ten eerste het was te laat geworden de dag ervoor en ten tweede er was geen sneeuw gevallen, dus de pistes waren nou niet het je van het. We hebben dus ’s morgens wat rondgelopen in de pyama, en Leon heeft nog gewerkt. Na het eten zijn we ons toch maar gaan douchen en hebben we de auto gepakt om ergens naartoe te rijden. We zijn een stuk gaan lopen, maar het was verschrikkelijk koud. Met de wind in de rug ging het nog enigszins, maar met de wind in je gezicht was het bijna niet te doen. We hebben een dik uur gelopen, maar toch blij dat we weer richting huis konden gaan, lekker onder het dekentje op de bank. Ik ben met Bibi een paar films gaan lenen in de bibliotheek en die hebben we bekeken. Koken hoefde ik niet meer, want we hadden van Sandra van alles meegekregen. Het was dus lekker makkelijk. Opscheppen op het bord, in de magnetron en klaar is kees. Heerlijk zo’n zondag.

Maandagmorgen belde Leon. Hij had een smsje van Bibi gekregen dat ze het huiswerk vergeten was mee te nemen. Ik had me gelukkig al gedoucht, dus om 8.30 reed ik al richting High school. Het ging dit jaar zo goed, maar nu in één week tijd is het weer twee keer prijs met naar school toe rijden, want een paar dagen ervoor had ik ook al iets moeten brengen. Ik ben, nadat ik het huiswerk had afgeleverd, maar gelijk boodschappen gaan doen. Ik was in een winkel en daar zag ik dat de ibuprofen in de aanbieding was. Jullie geloven het niet, maar je kon 1000 tabletten kopen voor 20 dollar. Het was ook nog twee halen één betalen, dus je gaat met 2000 pillen de deur uit als je dat wilt. Sorry hoor, maar ik snap wel dat er hier veel medicijnverslaafde zijn (met alle respect voor Whitney Houston). Wat me ook opviel was een nieuw soort kauwgom, deze smaakt naar appeltaart (dat is weer eens iets anders). Verder zag ik nog dat ze plastic vergrootglazen aan de schappen hadden hangen. Dit vind ik nog niet zo’n slecht idee voor de mensen die moeite hebben om de kleine lettertjes te kunnen lezen. ’s Middags heb ik met mam en Eric geskypt en heb ik in de tussentijd dat ik aan het skypen was de was gestreken. Twee vliegen in één klap dus.

Dinsdag is normaal mijn skype middag met Esther, maar ik had een mailtje gekregen dat ze beroerd was en vroeg naar bed ging. Ja, dat zijn dingen die gebeuren. Ik vond het jammer, omdat de dinsdag een heilige dag bij mij is. Maar Ria kon het wel geroken hebben en die belde me op om bij te kletsen. Het was lang geleden. Ria heeft het de laatste tijd druk gehad met haar zaak, want ze heeft flink uitgebreid. Natuurlijk gaat dit allemaal voor. Ze is trouwens van plan om in het voorjaar te komen. Yes, gezelli.
Het was Valentijnsdag en Lars had op school van zijn vriendinnetje een fles parfum gekregen. Het moet niet gekker worden. Wat een kado. Hij had chocolade meegenomen, maar om nu direct een fles parfum te komen vind ik een beetje te gek. Ik vind het zowiezo al allemaal zo opgeblazen hier. Je kunt het je zo gek niet bedenken of je kunt het kopen met Valentijnsdag. Om maar een paar voorbeelden te noemen, chocolade rozen, fotolijstjes, dekens met hartjes, snoep in alle geuren, kleuren en maten, tosti apparaat die hartjes op de brood tovert, koelkast magneetjes, en nog veel en veel meer. Ik kan nog wel een uur schrijven wat hier allemaal te koop is. Ik heb eens gekeken bij de bloemen. Een bosje tulpen kost 20 dollar, en ze zijn al bijna uitgebloeid. Ze hadden walgelijke boeketjes gemaakt voor 40 dollar. Het was een bonte circus van chrysanten, die je in Nederland aan de straatstenen niet kwijtraakt. Hier vinden ze het geweldig. Niet te geloven, je kunt nog beter plastic bloemen kopen, die zien er beter uit dan de echte. ’s Avonds heb ik nog cupcakes gemaakt voor Bibi. Deze wilde ze meenemen naar school voor een vriendin van haar die de dag erna jarig was. Het was zo gepiept. Iets wat me trouwens opvalt is, dat je hier bij cakemeel geen boter maar olie moet gebruiken, en ik moet zeggen dat het allemaal veel luchtiger is. Dit ga ik in Nederland te zijner tijd toch ook proberen.

Woensdag morgen heb ik Lars naar school gebracht met zijn snowboard spullen. Nadat ik hem had afgezet op school, ben ik weer naar huis gereden want ik had nog niet gegeten. Rond 9.00 uur ben ik weer in de auto gestapt om te gaan sporten. Op een gegeven moment moest ik een bocht naar rechts maken. Een doodnormale weg, niks onoverzichtelijk. Er kwam niemand aan dus ik sloeg af. Maar toen ik de bocht nam, keek ik recht in de ogen van een politieman. Shiiiit, dacht ik bij mezelf, ik heb niet gestopt voor het stopbord (in Clifton Park staan er voor mijn gevoel een miljoen van deze borden). Ik keek in het achteruitkijk spiegel en zag dat hij de politieauto draaide, en de zwaailichten gingen aan. OMG, nu ben ik het haasje. Ik ben maar netjes aan de kant gaan staan en heb het raampje opengedraaid en natuurlijk met mijn handen op het stuur. Ik dacht eventjes dat ik in een slechte film beland was. Ik zag hem in mijn spiegel al heel patserig aankomen lopen. Als eerste vertelde ik hem maar dat ik gebrekkig Engels spraak (dat valt reuze mee hoor, maar ik moest me eventjes van de domme houden) Hij vroeg om het rijbewijs. O nee hè, nu gaat het komen, ik heb geen NY drivers license. Ik gaf braaf mijn roze Nederlandse rijbewijs. Hij vroeg, wat is dit? Nou, dit is mijn rijbewijs uit Nederland. Wat is je naam? Hoe is je achternaam? Hij vroeg hoe lang ik in Amerika woonde. Ik heb toen maar een leugentje om bestwil gezegd, en zei hem dat ik vanaf januari in Amerika was. Het is eigenlijk niet gelogen, maar het was al in 2011 ipv 2012. Maar ja, op ons visum staat 8 januari 2012. Toen moest hij nog de papieren van de auto hebben. Ik dook het dashbord kastje in, met de hoop dat die erin lagen. Gelukkig was dat het geval. Ik gaf hem de papieren en weg was hij. Ik keek via het spiegeltje wat hij allemaal aan het doen was en zag dat hij druk aan het vertellen was, met wie? Ik heb geen idee. Ik had al allerlei scenario’s bedacht hoe dit af zou lopen. Na een minuut of 5 kwam hij weer terug. No ticket oké, No ticket. No ticket? O, Thank you, snel de raam dicht en wegwezen. Aan adrenaline geen gebrek op dat moment. Ik ben alsnog naar het sporten gegaan, en ik kan vertellen dat ik ging als een trein die ochtend. Pffff, alles met een sisser afgelopen. Lucky me.



Esther, lekker onger de wol gekraope dinsdig?

Ria, wie steit ut mit dien vleugels.

Joop, doe bus welkom huur, as se kumps kens se mit os mit nao Lake Placid. Dank je wel nog veur de groetjes van de zwummers. Ut waas inderdaad erg gezellig bij Carla en Math. Det motte veur euver doon volgende kier.

Els dien mailtjes höb ich inderdaad gekrege. Ich höb dich get truuk gestuurd.

Angelic oet Beesel, dank je wel. Altijd leuk om een mailtje oet ut drakelandj te kriege. Väöl plezeer mit de vastelaovend.

Mam, fijne vakantie, haopelik is ut waer good.

Wendy fijn om te huure det ut de goeije kantj opgeit.

Ria, zoe bön ich nog aan ut vertelle des se missjien op vakantie kumps, en zoe höbs se al geboekt. Yeah, det geit weer leuk waere.