Toch nog een verrassing

Donderdag was het dan zover. Ik mocht me melden bij de tandarts voor een wortelkanaal behandeling. Met frisse tegenzin ging ik me melden aan de balie, en nog geen minuut later stonden ze mij al op te wachten. Eerst een verdoving, en toen wachten tot die was ingewerkt. Zoals ik thuis al had gezegd, zo ging het ook gebeuren. Er moest een tweede spuit aan te pas komen zoals gewoonlijk. Toch gek dat ik altijd een dubbele portie spuiten moet krijgen. Toen de verdoving dan eindelijk was ingewerkt, heb ik bijna twee uur met mijn mond open gelegen. Dat vond ik erger dan de rest. Verschrikkelijk, wat wordt je daar lamlendig van. Ik had meer last van mijn kaken dan van mijn kies. Toen alles achter de hand was, werd me verteld dat ik de penicilline door moest blijven slikken en dat ik over ongeveer een maand terug moest komen, want dan kwam er een kroon op. Surprise??? Weer een kroon? Ik heb meer kronen in mijn mond dan Beatrix op haar hoofd. Nou, het zal wel Amerikaans zijn, ik weet het niet.

Vrijdag ben ik eerst naar de Engelse les geweest. We hebben het de komende weken over “cultuurschok”, een erg leuk onderwerp om over te praten en leuk om te horen hoe iedereen het ervaart om naar Amerika te verhuizen. Iedereen moet een onderwerp uitkiezen, en daar wordt over gepraat. Ik kan een heel A4tje vol schrijven, dan ben ik nog niet uitgepraat over de verschillen. Jammer, dat je maar één onderwerp mag kiezen. Voor mij is het niet één schok, maar zijn het gewoon een hoop kleine dingetjes bij elkaar waar je steeds tegenaan loopt. Aanstaande vrijdag ben ik aan de buurt om een onderwerp aan te snijden. En wat denk je, ik ga het hebben over seksuele voorlichting en alcohol voor kinderen. OMG, zelfs de volwassen Amerikanen kleuren al als je het woord sex uitspreekt, maar ondertussen, leer ze me niet kennen, bah wat een achterbaks gedoe af en toe. Ik stoor me gewoon aan het ontzettend preutse gedoe de hele tijd. In ben benieuwd hoe hier op gereageerd wordt. Kom op zeg, we leven in 2012, maar als ik zie hoe het hier met de kids gaat leven we nog voor de oorlog. Het wordt eens de hoogste tijd, dat er eens wat opener over gepraat wordt in plaats van liggen te smiespelen en net doen of je hier niet over mag praten. Hou toch op zeg. Sandra en Laurence kennende, zullen die het vuurtje nog wel een beetje aanwakkeren, dus dat kon nog wel eens een hele leuke discussie worden.

Na de les waren we bij Laurence (Frankrijk) uitgenodigd voor een lunch. Sandra (Brazilie), Marina (Oekraïne), Denice (Puerto Rico) en ik zijn dus lekker gaan eten. Normaal gaan we op vrijdag, na de les, iets kleins eten ergens in een of ander cafeetje, maar omdat de kinderen vrij hadden van school, vroeg Laurence of we naar haar huis wilden komen. No problem, zeker zo gezellig.
Rond 14.00 uur was ik thuis. Bibi had die vrijdag vrij, en Lars moest een halve dag naar school. Lars en Bibi hadden voor elkaar iets gemaakt. Ze hadden eieren gebakken, bacon erbij en weet ik niet wat allemaal. Ze wisten dat ik iets later thuis zou zijn, dus ze hebben het zichzelf gezellig gemaakt. Prima, geen probleem, goed gedaan.

Zaterdag zijn we een kadootje gaan kopen voor mijn verjaardag. Ik wilde graag een klein, simpel fototoestel, dat ik in mijn handtas kon meenemen. Het is gelukt, we hebben een keuze kunnen maken uit een assortiment waar je u tegen zegt.
Verder zijn we die middag nog langs een paar garages gereden. We zijn ons een beetje aan het oriënteren voor een nieuwe auto, die we willen meenemen naar Nederland, als we volgend jaar terugkomen. We hebben in principe nog tijd genoeg, maar de keuze is zo groot, dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Vorige week hadden we een proefritje in een Buick. Iedere keer als ik de Buick voorbij zie komen op de autoweg zeg ik, wat een mooie auto. We zijn dus een proefritje gaan maken, maar van binnen was de auto één grote Amerikaanse kitsch kraam. Veel te veel bling bling. Toch leuk om eens eventjes een rondje te rijden. De verkoper ging met ons mee, en ik zei al tegen Leon, gelukkig dat jij rijdt, want ik geloof niet dat hij nog achter het stuur mag kruipen. De verkoper stonk zo ongelofelijk naar de alcohol, dat wij er gewoon ontoepasselijk van werden. Nou, dat is fraai, werk je in een garage, heb je een vet probleem met alcohol. Het is niet echt een goeie match, auto’s verkopen met alcohol op. Maar ja, dat is zijn probleem en niet het onze. Een Buick wordt het dus zeker niet.

Zaterdag avond waren we uitgenodigd voor een etentje, bij Cecile en Jules. Jules komt van oorsprong uit Kameroen en Cecile uit Frankrijk. Hun zoon zit bij Bibi in de klas en de dochter zit bij Lars op school. Ik was een beetje bang dat we couscous zouden krijgen, maar gelukkig was dit niet het geval. Als ik iets vies vind in het wel couscous. Alleen al de geur die het met zich meebrengt vind ik verschrikkelijk. We hebben heerlijk gegeten en het was heel erg gezellig. We hebben leuk kunnen kletsen en de kids hebben gedanst. We hadden Lars nog nooit zien dansen, maar het is dan toch gelukt. Hij deed ijverig mee. Het was een spel op de Wii, let’s dance of zoiets dergelijks. Ze hebben veel plezier gehad.

Zondag was het dan zover. Ik was jarig, voor de tweede keer in Amerika, maar voor de 42 keer in totaal. Level 42, zei Eric al, en dat klopt. Ik mocht mijn zelf uitgekozen kado uitpakken. Verrassing, nou, eigenlijk niet, of toch wel? Ja, het was dus wel een verrassing, ik pakte namelijk een roze fototoestel uit in plaats van een grijze. Surprise!!!! Verschrikkelijk wat een kleur. Ik vind roze normaal geen probleem, maar dit vond ik echt over de top. Afschuwelijk, we hadden dus niet goed opgelet toen we het toestel kochten. Sorry, maar dit hoef ik echt niet. Helaas, we moesten dus toch eerst eventjes terug naar de winkel om het te ruilen. No problem, en het werd zonder probleem geruild. Pfff, ik was eventjes bang dat ik met een fluoriserend roze toestel door het leven moest. Verder hebben we nog met een paar mensen geskypt en zijn we ’s middags naar Lee gereden. We hoeven niet te wachten op bezoek, want die komen niet. Geen boodschappen, geen vlaai, geen salades maken, geen drank in huis halen. Het was dus een relaxte verjaardag, waar trouwens ook niks mis mee is. We zijn wel nog gezellig met z’n viertjes ergens een hapje gaan eten, en voordat we het wisten was de dag alweer om. Op naar de 43.

Woensdag kreeg ik via de mail een bericht van de school. Als er belangrijke mededelingen zijn, of er staat een of andere test op het programma, krijg je als ouders zijnde hier info over. Deze keer ging het niet over een test/examen, maar het was een heel ander verhaal. Iemand had een bommelding geschreven op een van de toiletten van het schoolgebouw. Dit is uiteraard zeer serieus genomen, met als gevolg dat de politie binnen no time op de stoep stond. Gelukkig was het vals alarm, maar zo’n fratse moet je hier echt niet uithalen, want er staat een vette boete op, en terecht natuurlijk.

Donderdag was het groundhog day. Dit houdt in, dat als de mol zijn schaduw kan zien er nog 6 weken winter aan zitten te komen. We zullen zien of dit waar is. Tot nu toe mogen we niet mopperen. Helaas voor Leon, Lars en Bibi, de sneeuw blijft dit jaar weg, maar ik ben er niet zo heel treurig om.



Iedereen bedankt voor de kaartjes, pretboeketten, skype, emailtjes, ecards, chatberichtjes of what ever. Het is toch leuk dat jullie nog aan me denken.

Wim, Mien, Kim en oma Custers, geur ziet allemaol op dezelfde daag jaörig. Gefeliciteerd

Maurice, motte we ut bed veur dig spreije of geit ut neet door.