Mr. en Mrs. Duncan

Vorige week maandag was het Martin Luther King day en hadden Leon, Bibi en Lars alle drie een vrije dag. ’s Morgens hebben we wat in huis gerommeld en net na de middag zijn we in het park van Saratoga een stuk gaan wandelen. Het was verschrikkelijk koud, dus na een uurtje hadden we het ook wel gehad. We hebben een lekkere fris neus gehaald, maar het is toch beter om binnen bij de openhaard te zitten. Paul, Tammie en Sammy kwamen nog op bezoek. Paul is van plan om Tammie ten huwelijk te vragen. Hij had ons al gezegd, dat hij een taart had besteld, waar “Will you marry me” op geschreven zou staan en de trouwring boven op de taart zou staan fonkelen (joa, fonkele, en wie, det is pas unne blinker). Toen ik de aanstaande familie Duncan aan zag komen, zag ik dat Tammie een taartdoos in de hand had. Ik schrok en kreeg een beetje lichtelijke paniek. Paul zou haar toch niet hier ten huwelijk gaan vragen? Deze taartdoos werd aan mij gegeven. Ik keek al eens voorzichtig naar Paul, maar hij zei niks. Ik durfde niet goed de doos open te maken, bang dat het DE taart zou zijn. Uiteindelijk heb ik de doos dan toch maar open gemaakt. Ik dacht, als dit De taart is, dan zou Paul me allang hebben geseind. Pfff, het was gelukkig niet zo. Een pak van mijn hart, want ik had me hier heel ongemakkelijk bij gevoeld als het wel zo zou zijn. We hebben het heel gezellig gehad. Rond etenstijd heb ik nog snel bami in elkaar geflanst en we hebben samen nog lekker gegeten. Voor Tammie en Sammy was dit nieuw. Bami kennen ze hier niet, maar ondanks dat ze het niet kennen, vonden ze het lekker. Om 21.30 gingen ze naar huis. Ondertussen was het een beetje gaan sneeuwen, dus ze moesten rustig aan naar huis toe rijden.

Woensdag ben ik met Bibi naar Connie gereden. We hebben gezellig koffie gedronken. Ik had voor Connie tumtum snoepjes meegenomen uit Nederland, want ik weet dat zij die graag heeft, en zo te zien niet alleen Connie, maar Len ook. Len had trouwens goed bericht gekregen. Hij was aangenomen op een universiteit. Helaas is dit wel 4,5 uur rijden van Clifton Park, maar het is te rijden zoals Connie zegt. Je mag al blij zijn dat je kind niet gaat studeren in Florida of weet ik waar in Amerika want dat is de normaalste zaak van de wereld hier. Zo gauw als de kinderen van de highschool afkomen ben je ze, in de meeste gevallen, kwijt. De meeste ouders zien hun kinderen nog met speciale gelegenheden en that’s it. Ik moet er niet aan denken. Als Bibi zou zeggen ik ga in Groningen studeren, zou ik zeggen, prima, en dan zal ik nog vaak moeten denken aan wat Connie heeft gezegd, dit is nog te rijden. Charlotte de dochter van Connie, studeert in Washington. Iedere maand gaat ze er een keer naartoe, dit is tussen de 7 en 8 uur rijden, maar het is nog te rijden (nou dank je de koekoek, ik vind het nogal een hele trip). We waren pas om 18.00 uur thuis, dus we hebben weer heel wat bij kunnen kletsen.
Woensdag is Lars weer gaan snowboarden. Er was iets meer sneeuw dan de vorige week, maar het was toch nog niet je van het. Jammer. Normaal gesproken ligt er een dik pak sneeuw, maar dit jaar niet. Desondanks was het toch weer erg leuk geweest.

Donderdag moesten Bibi en Lars naar de orthodontist. Eerst dus wachten tot dat Bibi thuis was van school, en toen snel tanden poetsen en naar de tandarts toe. Ik heb haar daar afgezet, want ik moest Lars nog gaan halen op school. De school was al uit, maar ik had afgesproken dat hij niet met de schoolbus naar huis ging. Als hij dat zou doen, zouden we te laat komen voor zijn afspraak. Ik heb hem dus opgepikt en ben linea recta naar de ortho gereden. Bibi was al snel genoeg klaar en Lars kon gelijk erachteraan. Zo, dat is ook weer gebeurd. Over 4 weken mogen ze zich weer melden. Ik heb nog een afspraak gemaakt voor mezelf. Op de een of andere manier blijf ik maar last hebben van mijn kiezen. Ik word er bijna gek van. Op foto’s is niks te zien, maar het kan toch niet zo zijn, dat ik geen warm en koud meer kan verdragen aan mijn tanden? Er moet gewoon iets zijn. Een paar maanden geleden heb ik al eens een behoorlijke kuur met tabletten moeten slikken, maar er zit weer een zeur. De ene dag heb ik er meer last van dan de andere, maar ik begin er bijna genoeg van te krijgen. Maandag mag ik me melden. Ik ben benieuwd, maar leuk is anders.

Zaterdag wilden we eigenlijk naar The Egg in Albany rijden. Daar werd het Chinese Nieuwjaar gevierd. We waren aan het kijken om kaartjes te kopen, maar bij nader inzien hebben we dit afgeblazen. We waren bang dat we er niet veel van mee zouden krijgen, omdat er waarschijnlijk veel Chinees gepraat zou gaan worden. We zijn dus lekker thuis gebleven en we hebben nog een flinke wandeling van 1,5 uur gemaakt.

Zondag had Lars een verjaardag. Het broertje van Matt en Chris was jarig, en hij had gevraagd of Lars ook naar zijn verjaardag wilde komen. Ze zijn naar Amsterdam (ja, ook hier ligt een Amsterdam) gereden en hebben daar de hele middag gecart. Ze hebben nog lekker pizza gegeten en het was een leuke middag geweest.

Maandagmorgen mocht ik me melden bij de tandarts. Na de zoveelste keer foto’s te hebben genomen, kwamen ze tot de conclusie dat ik een wortelkanaal behandeling krijg. Ik heb een recept mee gekregen voor 40 tabletten penicilline en mag over 3 dagen weer terug komen voor de behandeling. Ik sta natuurlijk niet te juichen, maar ik hoop wel dat de ellende bijna voorbij is. Ik ken de tandarts in Amerika ondertussen beter dan mijn eigen tandarts in Nederland.

Toen ik klaar was bij de tandarts ben ik naar het werk van Leon gereden. Het was een speciale dag want Tammie en Paul gingen trouwen. We zijn samen met Rick naar Voorheesville gereden en hebben nog eerst eventjes in het huis van Paul en Tammie gewacht. Om 12.00 uur zijn we richting het stadhuis van Albany gereden. Met een heel klein groepje mensen hebben we de ceremonie bijgewoond. De trouwerij was in de kamer van de burgemeester, met stapels papieren rotzooi nog op zijn bureau en op de grond. Voordat ik het wist was het al voorbij. Ik had mijn jas nog aan. Het heeft alles bij elkaar, serieus, nog geen 5 minuten geduurd. Het was nog net niet zoals het in Las Vegas gebeurt, dat je iemand van de straat afplukt en vraagt of hij/zij eventjes wil getuigen voor je bruiloft. Jammer dat er niet iets meer aandacht aan geschonken wordt, want hoe je het ook wendt of keert, het blijft een speciale gebeurtenis. Nou, dat hebben we dus ook weer meegemaakt. In de zomer komt het “echte” feest.





Dennis en Michelle, gefeliciteerd mit uche zoon Noah. De femilie waerd steeds groter.

Eef, ich höb in de glazebol gekeeke. Bekiek diene mail maar.

José, Nelke, Mieke en Marieka, joamer det ich maondig neet bie uch krenske kos zien (via skype). We spraeke snel iets aaf veur unne angere kier.

Jules, wat een emailadres. Ken ut nog gekker. Blief ut dit noe, of geisse ut weer verrangere.

Sjoerd en Loes, uch kleine spruutje Enora weard al 1 jäörke. Gefeliciteerd.