Alles weer op de rit

Na een lange reis zijn we dan toch weer terug in Clifton Park. Het was koud, maar er lag géén sneeuw. Ongekend voor New Yorkse begrippen. Waarschijnlijk hebben we het afgelopen jaar ons portie sneeuw gekregen en hopelijk valt het dit jaar mee. We waren rond 20.30 uur thuis. Lars is direct in bed gekropen en Bibi niet veel later. Leon en ik hebben de koffers nog eventjes snel uitgeruimd. Wat hebben we toch een hoop spullen meegenomen. En maar slepen en maar slepen. De koelkast is weer gevuld met kaas, en de la is weer aangevuld met dropjes, stroopwafels, en chocolade. We kunnen volgens mij wel een jaar hiermee vooruit.
Moe, maar terugkijkend op een leuke vakantie lagen we voor 22.00 uur in bed. Kaput wie hund. Ondanks dat ik verschrikkelijk moe was, lag ik rond half 4 alweer met de ogen open rond te turen. Over een jetlag gesproken. Om kwart voor 6 waren we alle vier beneden, we hadden de slaap uit.

Bibi en Lars zijn gewoon naar school gegaan. Ik denk dat dat het verstandigste is. Gelijk weer in het ritme komen. Leon is naar het werk gegaan en ik heb de kleren weer netjes op z’n plek gelegd. Doordat ik in Reuver al gewassen en gestreken had, was er nu gelukkig niet zoveel was. Heerlijk. Ik heb verder niet zo heel veel uitgespookt die dag. Poetsen was niet nodig, want dat had ik nog gedaan voordat we gingen. Ik heb alleen nog wat boodschappen in huis gehaald en verder heb ik veel mailtjes beantwoord en heb ik met Esther geskypt. Dit hadden we afgesproken. We hadden elkaar de dag ervoor nog gezien, maar desondanks hadden we elkaar weer veel te vertellen, zoals gewoonlijk.
’s Avonds na het eten hebben we nog wat gerommeld, en opgeruimd, en om 7.00 uur zei Lars dat hij naar bed ging. Hij zei het zelf, niet te geloven. Ik kan jullie zeggen, dat ik al om half 8 lag te slapen op de bank en dat ik om 9.00 uur dan toch maar naar bed ben gegaan. Dat tijdsverschil is niks voor mij, ik kan hier echt niet tegen. Het zal nog wel een paar dagen duren, en dan hoop ik dat het voorbij is, want om midden in de nacht naar het plafond te staren is niet leuk.

Woensdag heb ik Lars naar school moeten brengen. Hij heeft weer snowboarden met school, iets waar hij al maanden naar uit kijkt. Nu was het dan eindelijk zover. Dinsdagavond heeft hij alles al klaar gelegd. Helemaal in zijn nopjes, gepakt en gezakt heb ik hem naar school gebracht. Wat een gesjouw is dit toch iedere keer. Om 21.15 uur moesten we hem op school weer geen halen. Hij kon geen boe af bah meer zeggen. Hij was moe van het snowboarden en heeft ook nog een jetlag onder de leden. Van de verhalen hoe het was geweest, hebben we niks gehoord. Hij lag al half te slapen in de auto. Hij heeft nog niet meer meegeholpen met opruimen en is linea recta in bed gekropen. Donderdag morgen kreeg ik dan toch te horen dat het héél erg leuk was geweest. Ik had ook niet anders verwacht. Helaas was de sneeuw conditie iets minder. Omdat het te weinig heeft gesneeuwd, waren er maar een paar pistes open, en was het vooral erg ijzig geweest. Jammer, maar wie weet is het volgende week anders, want voordat je het weet ligt er een meter sneeuw bij. Het weer kan hier zomaar van het een op het ander moment omslaan.

Vrijdag ben ik weer naar de les gegaan. Het was rustig. Veel waren er niet, vooral de Chinezen waren afwezig. Ondanks dat de groep niet helemaal compleet was, hebben we toch veel lol gehad.
Ik kreeg vrijdag ook nog een heel mooi mailtje van Jack en Esther. Ze hadden geboekt, en komen in juni naar Amerika toe. Yes, we are happy with that. Het aftellen kan dus weer beginnen.
Bibi is na school met een groep meiden en jongens naar een basketbalwedstrijd gaan kijken op school. Om half 8 werd ze teruggebracht door de moeder van Madison. Leon, Lars en ik zijn eventjes naar Crossgates Mall gereden. Leon moest nieuwe skischoenen hebben. De schoenen die hij vorig jaar vanuit Nederland heeft laten verschepen, paste niet meer. Hij heeft er kunnen vinden, dus laat de sneeuw maar komen (of niet).

Zaterdag hebben Bibi en Lars Nederlandse les moeten maken. Dit is de laatste weken op een zeer laag pitje geweest, dus er moest eindelijk weer eens iets gaan gebeuren. Leon en ik zijn eventjes naar Queensbury gereden. Bibi werd om 16.00 uur opgehaald door de moeder van Madison en zijn toen naar het huis van Silvie gereden. Daar hebben de dames zich opgetut, want om 19.00 uur moesten ze in gala op school zijn voor het snowball. Het werd georganiseerd voor de hele highschool. Het snowball duurde tot 22.30 uur en na het bal zijn ze nog met een groep naar Friendly’s (hier hebben ze geen shoarmatenten) gegaan. Om half 12 heeft Leon Bibi daar opgepikt. Het was een geslaagde gezellig avond geweest.

Zondagmorgen ben ik om 9.00 uur al met Leon naar de YMCA geweest. We hebben een uurtje gesport. Bibi en Lars lagen nog in bed. Toen we in de auto zaten gaf de temperatuur -18 graden aan. Inderdaad, erg koud. Na het sporten zijn we naar huis gereden en hebben we lekker een kopje koffie gedronken. Leon heeft nog moeten werken, want met Lucy waren wat problemen. ’s Middags zijn we met de familie van Laurence en van Chiho gaan rock climbing. Ik had een mailtje gestuurd of ze zin hadden om te komen, en dat hadden ze, alleen Chiho met haar familie kwam iets later, omdat de kinderen eerst naar de Japanse les moesten. Het is een indoor klimhal in Clifton Park, die sinds een maandje geopend is. Het was een zeer geslaagde middag, voor herhaling vatbaar. Na het klimmen zijn we met z’n allen nog naar de Vietnamees gaan eten, en zoals gewoonlijk was dit weer héél erg lekker.



Sanne oet Deetere gefeliciteerd. Zek uns taege mam det ze online kumpt, ich höb heur al lang neet meer gezeen en gespraoke.

Wouter Eijssen, det waas leuk afgelaupe donderdig. Höbs se al iets gehuurd?

Els, höbs se dien kleijer nog kenne verruile veur dien hoespekske?

Yvette, veur wunse dich unne leuke daag woensdig.

Jack, Esther en Jules, geur ziet ruum op tied mit ut kaertje.

Mam, ich höb ut kaertje gekrege aafgelaupe zaoterdig. Dankjewel.