Nog 2 dagen

Ik had Connie een mailtje gestuurd, met de vraag of we nog een keertje konden bijkletsen dit jaar. Vorige week woensdag was het dan zover. Na dat Connie klaar was met lesgeven is ze eerst naar huis gegaan om het hondje van haar dochter Charlotte uit te laten en is toen naar ons gekomen om een bakkie te doen, zoals Connie dat altijd zegt. We hebben altijd zoveel te vertellen, en de tijd vliegt voorbij. Bibi en Lars vinden het leuk als Connie er is. Connie vind het geweldig dat we naar Nederland gaan. Het voelt als thuiskomen zegt ze altijd. Connie woont alweer heel wat jaartjes is Amerika, maar gaat nog ieder jaar met heel veel plezier op vakantie naar haar moeder in Bergen op Zoom. Als jullie een kroketje eten, denken jullie dan aan mij, zei ze. Nou Connie dat zullen we doen. Ik had nog een brood gebakken en had dit aan haar meegegeven. ’s Avonds kreeg Lars een berichtje dat ze het brood al gegeten had en dat het goed gesmaakt had. Mooi, weer iemand die blij is met het super simpel recept voor zelf brood te maken.

Donderdag was het plan om met Laurence naar Crossgates Mall te gaan, maar ik kreeg woensdag een mailtje dat ze een auto ongeluk had gehad, en wel met haar buurvrouw (welkom in de buurt). Fraai is dat. Gelukkig had niemand letsel, maar de auto was toch behoorlijk beschadigd. Ze moest dus eerst donderdagmorgen naar de garage, en als dit niet te lang zou duren, dan zouden we alsnog gaan winkelen. Dat was plan A. Als het te lang zou duren, zouden we het shoppen vershuiven naar volgende week woensdag. Dat was plan B. Maar bij nader inzien lijkt het me verstandig om plan C uit de kast te toveren, want ik denk dat ik woensdag hier geen tijd voor heb, plus het is waarschijnlijk afgeladen vol met allemaal hysterische Amerikanen, die hun kerst inkopen bij elkaar aan het verzamelen zijn. Plan C is dus, januari 2012. Dat laatste plan lijkt me iets verstandiger, maar wie weet ben ik woensdag al helemaal klaar met inpakken van de koffers en kunnen we toch nog gaan.

Zaterdagavond hadden we een kerstdiner van ASML. Het diner was ergens in Saratoga. We moesten al om 17.00 uur aanwezig zijn. Voor ons was het de eerste keer dat we het meemaakte in Amerika. De glitter en glamour werd uit de kast getrokken. Een hoop van de dames kwamen in het sjiek, dus ook de vrouwen die normaal in een spijkerbroek met witte ren schoenen eronder lopen. Ik moest er wel heel erg aan wennen om ze zo netjes gekleed te zien. Op hakken lopen zijn ze in ieder geval niet gewend. Ik denk dat ik dit maar één keer paar jaar te zien krijg, en dat is met kerst. De galajurk wordt dan weer netjes in de kast gehangen voor het volgende jaar. Er was ontvangst met een hapje en een drankje. Rond 19.00 moesten we aan tafel gaan zitten en kregen we het eten geserveerd. Het was wel lekker, maar niet dat ik zeg wow. Voor Amerikaanse begrippen wat het sjiek en al helemaal ongekend was, dat je op een normaal tempo je eten geserveerd kreeg en niet zoals het hier normaal gaat, roekie tsoekie. Na het eten hebben nog verschillende mensen gedanst, maar dat is niet voor ons weggelegd. Laat maar zitten, ik vind het leuk om te zien, maar op de dansvloer, mij niet gezien. Het was een gezellig avond.

Maandag heb ik Bibi naar Silvie gebracht. Ze gingen rock climbing doen. De vader van Silvie zou ze er naartoe brengen. Ik was nog maar net thuis, of daar ging de telefoon. Ik moest een formulier tekenen, dat we op de hoogte zijn van eventuele gevaren die er kunnen zijn, en om toestemming te geven dat Bibi ook daadwerkelijk mocht klimmen. Ik heb gezegd dat de vader van Silvie maar eventjes voor ons moest tekenen. Dit hebben ze gedaan en niemand heeft er iets van gemerkt.

Dinsdag had ik een soort van kerstviering bij Judy thuis. Zoals gewoonlijk was het heel gezellig. Ik had nog twee mensen opgepikt, want die hadden geen vervoer. Iza, zij komt uit Georgia en Karina uit Mexico. Ik was om 14.00 uur thuis, en ben vervolgens meteen gaan skype met Esther. Het begint nu toch echt heel spannend te worden. Nog 2 dagen en dan zien we elkaar weer na een jaar. Leon was op tijd thuis, dus hij heeft ook nog eventjes met Jack en Esther kunnen babbelen. Koken hoefde ik niet, want ik had van alles meegenomen van de kerstviering, dus dat was lekker makkelijk. Dit komt trouwens goed uit in deze hectische periode. ’s Avonds hebben we onze koffers eens gepakt en zijn we voor de kast gaan staan. Wat moet mee, wat blijft thuis, jullie weten wel hoe dit gaat. Gelukkig hebben we een wasmachine in ons “vakantiehuis” dus dat scheelt al een hoop. Alles is nu zo goed als ingepakt. Woensdag nog een paar kleine dingetjes erbij stoppen en dan zijn we helemaal ready to go. We vertrekken vanaf Albany om 18.15 uur en vliegen dan eerst naar Atlanta. Vanuit Atlanta vertrekken we naar Amsterdam waar we vrijdagmiddag om 13.15 uur weer onze voeten, na een jaar, op Nederlandse bodem zetten. Voor degene die ons misschien willen volgen, ons vluchtnummer is Delta Airlines 9375.

We hadden het plan om een dag te reserveren voor familie en vrienden om koffie met ons te komen drinken. Hier zien we vanaf. We hebben besloten om het gewoon op z’n beloop te laten gaan. Degene die komt die komt, en degene die niet komt komt niet, geen probleem. Het is voor ons onmogelijk om alle familie, vrienden en kennissen te ontmoeten in deze twee weken waar ook nog een paar feestdagen in vallen. Jullie zijn natuurlijk van harte welkom, maar we kunnen niet beloven of we überhaupt wel thuis zijn. Het scheelt dat voor de meeste van jullie de afstand niks voorstelt. Probeer het gewoon, ons huis staat er nog en de deur staat voor jullie open. Hopelijk tot snel.




Daan, thanks veur diene mail. Ich stuur dich in ut nieje joar eine truuk. We zeen ons 31 december missjien as we Jules komme hoale in Hirkebosj.

Pieter en Mariël, loat effe get weite as geur komt. Ut zoel sjneu zien as geur weer aan een geslote deur stoat.

Karina, missjien det we nao de niejaorsreceptie komme. Veur weite ut nog neet. Ut is natuurlik erg leuk om idderein nog uns te zeen, maar ozze agenda is tjok vol. As ut effe ken, zien we dör.

Joep Weijers, thanks veur ut chat berich op skype. Ich bön de letste daag weinig aan hoes. Veur zeen os oppe Zonnedauw. De koffie steit klaor (mit vlaai natuurlik)

Marian, ich had ut al opgeschreeve. We zeen os.

Jacqueline Frencken, de laatste loodjes wegen het zwaarts, tenminste det zegge ze altied. Nog een paar waeke te gaon en den weite we ut. Veur zien in idder geval super niesjierig. Kom maar koffie drinke mit een lekker stökske vlaai, of wils se besjuut mit muuskes?