Lake Placid

Black Friday hebben wij rustig doorgebracht. We hebben geen winkel van binnen gezien. We zijn toch niet gek, om uren van tevoren in een rij van heb ik jouw daar te staan, om misschien 30 dollar minder te betalen voor iets dat je eigenlijk toch niet nodig hebt. Geen denken aan. Leon, Lars en ik hebben wat rondgetoerd in de auto en Bibi bleef thuis. Tegen de avond zijn we nog de snowblower gaan halen bij een collega van Leon. Hij woont nu samen met zijn gezin voor 2 jaar in Nederland en heeft deze dus niet nodig. Wij mogen de snowblower lenen voor de komende twee winters. Fijn is dat, want ik kan jullie zeggen, dat je een rug krijgt als een pijl en boog, als je een hele dag hebt staan sneeuw scheppen. En het erge is, dat als je klaar bent je weer van voor af aan kunt beginnen. Met de snowblower is het dus lekker snel, handiger, en je loopt geen week kreupel.

Zaterdag zijn we naar Lake Placid gereden, dit is maar twee uurtjes van ons vandaan. Lake Placid is vooral bekend, omdat er tot twee keer toe de Olympisch winterspelen zijn gehouden. Dit was in 1932 en 1980. Het is een klein dorp, van nog geen 3000 inwoners. Hoe kan het toch, dat zo’n dorpje, zo’n werelds evenement kan organiseren. Het was leuk om te zien en te weten waar de Olympische spelen zijn gehouden, maar het was ook een beetje vergane glorie. De ouderwetse buitenbaan waar Eric Heiden zijn 5 gouden plakken behaalde. We zijn door de schaatshallen gelopen, waar Amerika van Rusland won en goud behaalde met ijshockey. We hebben nog een wedstrijdje ijshockey mee kunnen pikken, want er was een toernooi bezig. Dit is natuurlijk wel leuk om te zien. We hebben er eigenlijk iets te lang gezeten, zodat we ons moesten jagen om de rest te kunnen zien. Helaas hebben we de bobsleebaan niet meer kunnen zien omdat het te donker werd. Dit is dus een reden om in de winter nog een keertje terug te gaan, maar dan natuurlijk met snowboard en skies in de auto.

Zondag heeft Leon ’s morgens eventjes een uurtje gezwommen. Ik heb de was aan de kant gedaan en Bibi en Lars moesten Nederlands huiswerk maken. Ieder had dus zo z’n bezigheid. Leon heeft nog een bordje geschreven met als tekst “Oppe Ruiver” voor het concert van André Rieu. Om 16.00 uur hadden we met Tammie, Paul en Sammy, afgesproken bij Panera Bread. Bob, een collega van Tammie, kwam ook nog mee. We hebben een kleinigheidje gegeten en zijn toen richting Times Union in Albany gereden. Om 18.00 uur begon het concert. Het was bij lange na niet uitverkocht. Er was nog plek genoeg. Jammer, dat hij voor een halfvolle zaal, zoveel uit de kast moet halen. Het concert was mooi, gezellig en totaal iets anders natuurlijk dan de vorige concerten die we gehoord hadden. Maar ook dit is muziek, en wat voor muziek. Misschien zijn er veel mensen die nu niet zo snel naar een klassiek concert zouden gaan, maar als je het orkest hoort spelen en de dames en heren hoort zingen is het toch echt geweldig. Ze kunnen er wat van kan ik je vertellen. Zelfs Bibi en Lars vonje ut waal meivalle. Ut waas bes waal leuk. Veur hadde ut erger verwacht. Mooi om te horen dat niet alleen de muziek die de jeugd op vandaag hoort mooi is, maar dat ze dit toch ook kunnen waarderen. Het was een geslaagde avond. Omdat het concert al vroeg begon, waren we dus lekker op tijd weer thuis. Dit kwam goed uit, want de volgende dag was er weer gewoon school.

Dinsdag was het afscheid van Kumi, Chie, Domenika en Oksoon. We zijn met de klas ergens gaan lunchen. Helaas kon Chie er niet bij zijn, omdat zij met haar man nog een weekje op vakantie was in Peru. Dit was voor hun de laatste kans om nog een tripje mee te pikken. Jammer genoeg net in de week dat we afscheid hadden gepland. Domenika gaat donderdag terug naar Tjechie, Oksoon gaat begin december terug naar Zuid Korea, en Kumi en Chie gaan midden december naar Japan. Kumi en Chie ga ik nog een paar keer ontmoeten voor ze vertrekken, maar Oksoon en Domenika niet meer. We hebben voor iedereen een briefje moeten schrijven. Het was wel ontroerend voor sommige van ons. Vooral met Kumi en Chie heb ik moeite om afscheid te nemen. Met zowel Kumi als Chie heb ik ook buiten school contact. Ik had een boek voor ze gekocht. The Dutch, I presume? Het is een boek dat goed weergeeft hoe Nederland is. Nederland is meer dan klompen, tulpen en molens. Dit boek laat mooie foto’s en leuke teksten zien. Het is geschreven in het Engels, dus voor Kumi en Chie goed om te oefenen. Als ze dit boek lezen, leren ze dus niet alleen Engels, maar vooral, en dat vind ik nog belangrijker, iets over Nederland. Hopelijk zullen ze dan nog eens aan me denken als ze het boek tevoorschijn halen. Kumi vond het helemaal geweldig en heeft beloofd dat ze ooit een keertje naar Nederland komt. Ik hoop dat dit ook echt gaat gebeuren. Komt zij niet naar Nederland dan gaan wij naar Japan. Ik kreeg van Kumi een mooi kaart met persoonlijke tekst erin en ze gaf me een pepper charm. Dit is te vergelijken met een gelukspoppetje. Erg leuk, en ik zal het bij me dragen, hopelijk dat de boodschap ook waar gemaakt wordt. Op dit moment in ieder geval wel.

Bibi had na school vergadering met een club meiden die zich inzetten voor de derde wereld landen. Ze belde me op dat ze de late bus terug naar huis pakte en dat Silvie dan ook mee zou komen. Geen probleem. Het was dinsdag, dus ik het natuurlijk geskypt met Esther. Vorige week konden we niet met elkaar skypen omdat er iets tussen was gekomen, dus we moesten twee weken inhalen. Het is dan ook (voornamelijk voor Esther) iets aan de late kant geworden. Het plan was om “kletskus” te eten, maar ik ben toch nog maar macaroni gaan maken. Silvie bleef bij ons eten, en het is niet de bedoeling dat zij de “kletskus” van ons moet eten. We schuiven dit dus gewoon door naar de volgende dag.




Ellen, ich weit neet wannier des dich online bös op skype. Ich ken det neet zeen.

Esther, geur de grillworst van de slegter, en Lars en ich kielbasa van de Poolse slegter. Heerlik.