Operatie

Vorige week maandag ben ik ’s middags naar Monique geweest. Monique had al een paar keer gemaild wanneer ik eens een keertje kwam, en maandag was het dan zover. Frank was niet thuis, hij zat in Dresden voor een paar dagen. Toen ik bij Monique weg ging was het al donker. Thuis aangekomen, kwam een auto me na tot bij ons op de oprit. Eerst dacht ik dat Leon het was, maar als snel bleek dit niet zo te zijn. Omdat de buitenlampen niet aan waren, en het behoorlijk donker was, vond ik het wel akelig. Er stapte een man uit de auto en kwam naar me toe. Wat is dit nu, help. Gelukkig was het geen verkeerde bedoeling, maar dat kon ik op dat moment natuurlijk niet ruiken. Hij was me dus de hele weg achterna gereden, om me te vertellen dat mijn achterlichten het niet deden. Wat fijn dat hij dit tegen me zei, want daar kom je zelf zo een, twee, drie niet achter. Ik heb hem bedankt, en hij is er weer vandoor gegaan. Leon heeft ’s avonds de lichten meteen gemaakt. Omdat hij toch bezig was, heeft hij ook gelijk naar het licht van het dashbord gekeken. Ik had al maanden geen licht meer bij het dashbord. In het donker reed ik dus maar op de gok, want ik kon niet zien hoe hard ik ging. We dachten dat het hele dashbord gesloopt zou moeten worden voor een of ander los contact of lampje dat vervangen moest worden, maar na een half uur, kwamen we erachter dat ik zelf (zonder dat ik dit wist) ooit een keer het licht van het dashbord gedimd had met een knopje dat aan de richtingaanwijzer zit. We kwamen hier bij toeval achter. Wat raar, dit heb ik nog nooit gezien. Waarom zou je het licht op het dashbord willen dimmen? Geen idee, maakt ook niet meer uit, want het is gelukkig weer in orde.

De Engelse les op dinsdag morgen was anders dan anders. We moesten kaarten maken voor het personeel van de bibliotheek, met een kort verhaaltje erin geschreven om ze te bedanken dat we de ruimte in de bieb iedere week mogen gebruiken. Deze kaarten worden volgende week als het Thanksgiving is aan het personeel van de bieb gegeven. Een leuk idee, maar omdat ik totaal geen freubelaar ben, voor mij niet echt weggelegd. Ik heb het bij mooi postpapier gehouden en heb daar een leuke tekst in gezet, zo goed en zo kwaad als ik kon. Sommige Japanse maakte er complete kunstwerkjes van. Ja, origami zit waarschijnlijk bij hun in het bloed, maar bij mij totaal niet. Misschien had ik me hier de vorige week toen ik bij de bloedbank was, gelijk op moeten laten prikken of het wel of niet bij mij in het bloed zat.

Vrijdag ben ik dan eindelijk aan mijn vreselijk lelijke spatader geholpen. Ik had de papieren nog eens doorgelezen en nog eens wat gegoogeld over wat me nu precies te wachten stond. Op een gegeven moment las ik, dat tijdens de behandeling wat door middel van laseren werd gedaan, je een soort van BBQ smaak in de mond kon krijgen. Wat een onsmakelijk idee, maar ik was blij dat ik het gelezen had, anders was er bij mij toch wel lichtelijke paniek geweest. Ik zou dan toch echt gedacht hebben, dat de laser een iets te hoog vermogen zou hebben gehad. Lig je op de operatie tafel, mag je gelijk aanschuiven voor een BBQ. Wat zijn die Amerikanen toch gastvrij, maar ik blijf het een raar idee vinden. De “operatie” was een fluitje van een cent. Ik kon zelfs alleen naar huis toe rijden. Ze kwamen trouwens voor de operatie naar me toe om te zeggen dat ik een pilletje moest slikken voor de zenuwen. Ik vroeg, moet dit. Het antwoord was dat bijna iedereen dit toch wel deed. Nou sorry, maar dan ben ik de nuchtere Hollander, laat maar lekker zitten, en begin maar gewoon. Met een sexy panty (steunkous) ging ik het ziekenhuis uit. Blij dat het gebeurd was. Ik moest veel blijven lopen, dus ik heb onze buurt eens goed kunnen bekijken. Om het uur moest ik een rondje wandelen door de buurt. Mijn been is nu zo stijf als een plank, en het voelt alsof ik een week aan een stuk heb gesport en een hele hoop blauwe plekken heb. Bibi zei al tegen me, mam ut liekt alsof geur un kunsbein höbt. Ik moet toch echt zeggen dat ze wel een beetje gelijk heeft, want zo’n charmante steunkous kan dan wel “huidskleur” zijn zoals ze zeggen, maar het is toch bij lange na niet mijn eigen kleur. Het lijkt inderdaad meer op een kunstbeen. Gelukkig mag ik die kous na een week weer fijn in de kast leggen, en hopelijk heb ik het nooit meer nodig.
Zaterdag zijn we heel eventjes naar het winkelcentrum gegaan. Aangezien ik toch veel moet wandelen, hebben we nu dus twee vliegen in een klap. We hebben het kort gehouden, want waar we voor gingen, daar konden we niet voor slagen. Om 18.00 uur is Leon met Lars, de vrienden Matt en Chris gaan ophalen om naar Albany Times Union te rijden. Er was een indoor motorcross event. Ze hadden dus een mannenavond. Bibi en ik hebben er weinig zin in om daar mee naar toe te gaan. Het is natuurlijk kunstig om al die stunten te zien, maar boeien kan het ons niet. Bibi had Sylvie uitgenodigd om te komen slapen. Rond 20.00 uur komt Bibi me vertellen, dat Sylvie nog niet gegeten had. Ik heb dus maar snel een pizza voor haar in de oven gedaan. Na dat Sylvie klaar was, heb ik ze naar de schaatsbaan gebracht. Volgens mij hadden ze met een paar vrienden van school afgesproken. Onderweg heb ik nog moeten stoppen om contactlenzen vloeistof te kopen, want die was Sylvie vergeten mee te nemen van thuis. Leon en Lars kwamen om 23.30 uur thuis van de motorcross. Het was erg leuk geweest, maar helaas was er ook een stunter richting ziekenhuis gebracht. Ja, dat is het risico van het vak zullen we maar zeggen.






Astrid, gefeliciteerd mit diene verjaordig.

Gwenn en Eric, geur ziet noe bienao aan de buurt mit uche verjaordig

Jack, diene bbq smaakt baeter

Els en Jack wat fijn det veur de groete krege van Sinterklaos. Det dae nog aan de femilie Tieuwe oet Ruiver in ut verre Amerika gedach haet. Els, wils se een breefke in diene sjoon doon, om Sint en Piet te bedanke, want ich dink neet det dör noa de States kumpt om ozze sjoon laeg te komme make. Det is get te ver laupe veur Americo.

Eric en Bianca, leuk get van uch te huure. Veur zeen os in december.

Ruud, jij hebt de site dus ook al gevonden. Inderdaad, het was zeker de moeite om in het donker bij het 9/11 memorial te zijn, maar wij gaan toch nog eens terug overdag. Trouwens nog bedankt voor de tip die je ons gaf over 9/11, anders hadden we er voor niks gestaan. Thanks. Ik hoorde dat het pokeren leuk was geweest en dat het goed gegaan was. Volgende keer weer?

José ut zit al in ut koffer. Gen probleem.