9/11 Memorial

Het staat 1-1. Jack was afgelopen donderdag jarig, en Leon heeft hem midden in de nacht gebeld om hem te feliciteren. Het duurde eventjes voor de telefoon werd opgenomen, maar toen kwam in een keer: Mit Jack. Ja, die moesten we hebben en we gingen gelijk voor hem zingen. Jackie was natuurlijk in één keer klaar wakker en al helemaal als zo’n mooi koortje voor hem staat te zingen. Eigenlijk vond ik het heel zielig voor ze, dat we Jack en Esther de stuipen op het lijf hebben gejaagd, maar we konden het toch ook niet laten om het niet te doen. Ze weten ondertussen hoe we in elkaar steken, want daar kennen we elkaar al lang genoeg voor. Het is dus wachten op de volgende goal die gaat vallen. Natuurlijk heb ik donderdag ook nog heel eventjes met Jack geskypt. Ik was wel nieuwsgierig of hij de slaap uit had, maar gelukkig had hij nergens last van. Toen ik met Jack aan het skypen was heb ik ook nog heel eventjes de familie Naus gezien. Leuk zek, det is lang geleeje.

Donderdag heb ik ook nog bloed moeten laten prikken. Dit is voor de volgende week als ik een kleine “operatie” aan mijn spataderen krijg. Ik was zo klaar. Binnen 5 minuten stond ik weer buiten. Verder heb ik met Anja geskypt. We hebben elkaar een paar keer mis gelopen om te kletsen, maar nu is het dan toch eindelijk gelukt. Leuk dat we elkaar weer eens gezien en gesproken hebben. Voor dat ik het wist was het al laat, en ik moest nog met Bibi en Lars naar de tandarts voor beugel controle. Hier was ik rond 19.00 uur van thuis. Leon had een Nederlandse collega meegenomen, Ruud Ghielen. Eventjes voor de familie Crommentuijn, Ruud komt uit de Neerkant, dat is grappig hé, en nee, ik heb niet gevraagd ken je die of die of die of die of die, want ik denk dat heel Neerkant wel zo’n beetje familie van jullie is of heb ik dit fout. Omdat ik laat thuis was van de tandarts, en er eigenlijk vanuit was gegaan dat Leon ook laat thuis zou zijn omdat hij dat de dag ervoor had gezegd, had ik nog niks klaar voor te koken. We zijn dus met z’n vijven ergens een hapje gaan eten. Ruud en Leon zijn na het eten met collega’s gaan pokeren. Bibi, Lars en ik lagen op tijd in bed.

Vrijdag was een feestdag, Veterans Day, dus Bibi en Lars hadden vrij van school. Leon had zich vrij genomen en we zijn er een lang weekend tussenuit gepiept. We zijn naar New York geweest. Vrijdagavond om 19.00 uur hadden we ingecheckt om naar het 9/11 Memorial te gaan. Je kunt er alleen maar komen door van te voren een afspraak te maken. Je moet door een strenge bewaking, check check dubbel check en dan mag je uiteindelijk door naar het monument. Het zijn twee super grote monumenten: grote vierkante bakken waar waterstralen langs de wand naar beneden dendert. Op de rand van de bakken zijn alle namen van de slachtoffers gegraveerd. Het is geweldig mooi gedaan. We zijn op zoek gegaan naar de naam van Ingeborg Lariby. Ingeborg is het enige Nederlandse slachtoffer. Ik heb ooit eens een uitzending van de Reunie op de televisie gezien. Haar klasgenoten en familie vertelden toen over haar. Het was zeer aangrijpend, en ik wilde dus perse de naam van Ingeborg op de foto hebben.
Op de terugweg hadden we pech. Ik had verkeerd gekeken naar de vertrektijd van de bus, dus we waren twee minuten te laat, met als gevolg, een uur wachten. Sorry volgende keer beter.

Zaterdag waren we meer dan vijf minuten te vroeg bij de bus die ons naar Time Square zou brengen. We waren nog iets uit de auto aan het pakken, en toen kwam de bus met een rot vaart voorbij, zonder te stoppen. Dit geloof je toch niet. Balen, en behoorlijk kan ik vertellen. We moesten dus wachten op de volgende, maar die zou pas over een uur komen. Het erge was, dat deze bijna een half uur vertraging had, dus alles bij elkaar hebben we 1,5 uur staan wachten. Hoezo openbaar vervoer is een aanrader? We hebben behoorlijk staan mopperen, maar wij niet alleen. Er stond nog een hele groep met mannen en vrouwen, en die waren ook behoorlijk over de z..k. Helaas niks aan te doen. Veel later dan gepland waren we dus in de stad. We zijn richting Rockefeller Center gelopen, want we wisten dat ze daar de kerstboom gingen optuigen. Er staat een boom van 25 meter hoog, en er moeten 25.000 lichtjes in gehangen worden. Dit moet klaar zijn voor 28 november, want dat is de dag dat de kerstboom voor het eerst gaat branden. Er is dus nog een hoop werk aan de winkel.
Zondag zijn we na het ontbijt na Woodbury gereden om inkopen te doen. We hebben er wat rond gewandeld en wat gegeten. Dat laatste was bij mij niet zo goed gevallen, met als gevolg dat ik om de haverklap de wc kon op gaan opsnorren. Fraai is dat. Ik was de enige die er last van had. Het zweet brak me er vanuit en de zin ging me er van over. Het was toen al laat genoeg en we hebben besloten om naar huis te gaan.


Angelic, zien de Bossche bollen gelökt?

Els, ich bel dich dees waek. Ich zoog des se vriedig geprobeerd hads te skype, maar veur stinge op ut punt om nao NY te gaon.

Wendy, baeterschap, ich bön inderdaad vriedig aan de beurt.

Yvette, dae man zoot noe neet in de bus, maar Bibi en Lars höbbe aeve good motte lache, allein was ich noe de pineut. Ut waas hiel erg drök in de bus, dus we moste staon. En doe kens ut dus al räöje, de bus trok in eine kier zoe hel op, det ich door de midde paat aan ut stuitere waas. Bibi en Lars natuurlik lache. En die neet allein, de res in de bus auch. Fraai is det.

José, deze kier waas ut get rustiger mit skype den de kier dör veur.

Wouter, Jacco, Yves en Yuri, ut is gelökt.