Party bij Laurence en Philippe

Zo, halloween hebben we goed doorstaan. Zowel Bibi als Lars kunnen het hele jaar vooruit met alle snoep die ze hebben gekregen. In het weekend zijn we naar het College of Nanoscale Science and Engineering geweest in Albany. Er was een open dag, en dit was de kans om de tweede vrouw van Leon eens te ontmoeten, Lucy (de ASML machine). Natuurlijk konden we niet tot aan de machine komen, want die staat in de cleanroom. Toen ik Lucy zag, was ik niet jaloers, want ik weet zeker dat zij meer duiven op haar dak heeft als ik. Er was trouwens erg veel belangstelling voor Lucy. Dit is prima, hoe meer hoe beter. Het is natuurlijk ook de bedoeling om (toekomstige) studenten aan te sporen om techniek te gaan studeren, en ik denk dat dit voor sommige wel het punt is geweest om hiervoor te kiezen. Er werd een zeer boeiende uitleg gegeven. Toen we bij Lucy stonden zag ik een laptop staan waar alleen maar groot het ASML logo op het beeld bleef staan en verder niks. Leon zei, dat heb ik erop gezet, eventjes reclame maken. De man die de groep een rondleiding gaf zag Leon staan, en vroeg af en toe iets aan Leon, om te kijken of het ook allemaal goed was wat hij zei. En het klopte allemaal. Na Lucy zijn we nog naar een ander gebouw gelopen, en daar konden wat nanoscale proefjes gedaan worden. Lars en Bibi vonden dit wel leuk. Om 15.00 uur was het afgelopen, nog snel een doos popcorn scoren die ze uitdeelden en toen naar huis. Ik moest nog boodschappen doen en Leon wilde nog graag een uurtje rennen. Lars is met mij meegegaan naar de winkel. Toen we net in de winkel waren hoorde ik dialect praten. Ik zei tegen Lars, hoorde je dat, volgens mij sprak die mevrouw met dat kindje dialect. Lars had het niet gehoord. Ik ben richting die vrouw gelopen, en ik heb haar gevraagd, huur ich det good, spreaks dig dialect. Jao, Geer auch zei ze, jao. Wat blijkt nu. Deze vrouw was toevallig in de winkel, want ze woont in de buurt van Saratoga (ongeveer een half uurtje rijden van Clifton Park). We hebben heel eventje staan praten, en ze komt van oorsprong uit Roggel (Ria, det ich hie noe Roggelse luuj teage mot komme). Ze woonde al 10 jaar in Amerika. Dit is de eerste keer in 10 maanden tijd dat ik iemand dialect heb horen praten. We zijn na ons korte praatje weer snel verder gegaan met boodschappen halen, want ik moest ook nog iets klaar maken voor de party die we ‘s avonds bij Laurence hadden. Ik had dus haast want het was ondertussen al 5 uur. Op de parkeerplaats komt Ankie (de vrouw uit Roggel) naar me toe, en gaf me haar emailadres. Als ik een keertje zin had om te kletsen of ik had vragen kon ik haar mailen. Leuk zeg, dit zal ik vast een keertje doen.
Snel, snel naar huis, en toen ben ik begonnen met gehaktballetjes te draaien. Ik had me voorgenomen om gehaktballetjes met satésaus, en roomkaas met jalapeno jelly en zelfgemaakt brood mee te nemen. Op zich niet veel werk, maar als het vijf uur is en je moet om 7 uur gewassen en gestreken in de auto zitten wordt het toch hurry up. Maar het is gelukt. Strakke planning dus. Precies om half 8 waren we bij Laurence. We kwamen gelijk met Irene en Henry aan, en niet veel later volgde de rest. De tafels stonden weer vol en zoals gewoonlijk weer veel te veel. Iedereen heeft heerlijk kunnen smullen, en de kinderen waren zo met elkaar aan het spelen en praten, dat sommigen nog geen tijd hadden om te komen eten. Het was een geslaagde avond. Het klikte met iedereen, dus niet alleen onze meidengroep, maar ook de mannen kunnen het goed met elkaar vinden. Zoals ik begrepen heb van Leon, waren er veel die op de een of andere manier iets met Lucy te maken hadden. De Japanners waren heel geïnteresseerd, maar alles verklappen doet hij toch niet. Secret. Nu zagen we ook eens de gezichten van de mannen. Je hebt het er wel eens over, maar dan weet je niet over wie je het hebt, nu kun je er een gezicht bij plaatsen. Ik vind dit zelf wel prettig dat ik weet over wie ik het heb. Om half 1 waren we thuis. Gelukkig konden we een uurtje langer slapen want de klok werd deze avond een uur terug gezet. In Nederland was dit al een weekje eerder gebeurd.

Zondagmorgen zijn we al op tijd naar Lee gereden. Ik had een maand geleden laarzen gekocht, en na dat ik er een dag op gelopen had, kon ik bijna met mijn kousen over de straat lopen. Dit was me toch een beetje te gortig. Ze waren nog duur ook. Ik ben dus eerst naar de laarzen winkel gegaan en daar kreeg ik zonder pardon gewoon mijn geld terug. Geen enkel probleem. Nu dus op zoek naar een paar nieuwe. Die heb ik ondertussen ook al gevonden. Lars moest nieuwe schoenen, en een nieuwe winterjas. De schoenen hebben we gekocht, maar voor de winterjas zijn we nog niet geslaagd. Misschien het komende weekend in NY. Vrijdag is hier namelijk een feestdag. Het is Veterans Day, en de scholen zijn dicht. Ideaal dus om een lang weekendje weg te gaan.

Maandag kreeg ik van Leon het verzoek om Bossche bollen te maken voor dinsdag. Geen probleem. Ze hebben op het werk iets te vieren. Lucy is een stuk verbeterd ten op zichte van de vorige week. Afgelopen week was een hele heftige week voor de mannen. Ze hebben erge lange dagen gemaakt. Er zaten voor Leon dagen bij dat hij 20 uur bij ASML was. Niet helemaal normaal meer, maar allee. Bibi en Lars hadden Leon al twee dagen niet meer gezien. Gelukkig is het dus allemaal niet voor niks geweest, want Lucy is weer happy op dit moment en de rest van ASML is nog blijer want ze hebben een geweldig goed resultaat behaald afgelopen week.

Maandag morgen om 8.00 uur werd er al gebeld. Monique belde om te skype. Het was alweer een tijd geleden dat ik haar gesproken had, dus we hebben een hele tijd met elkaar zitten kletsen. Ik had nog niet opgehangen, of daar belde Margareth. Ook met haar had ik veel te bespreken. Voordat ik het wist was de morgen dus om, en werd het tijd om het huis eens iets op te ruimen. Voor het eten zijn we met z’n allen naar de YMCA gegaan om te sporten. Leon heeft gezwommen en Bibi, Lars en ik hebben gecrosst en een flink stuk gewandeld. Toen ik aan het crossen was stond er een vrouw langs me die wel gehersenspoeld kon zijn zo ging ze tekeer op het apparaat. Ze was helemaal in trance. Ik werd er gewoon nerveus van, hoe gek dat ze deed. Ik hoorde Lars achter me lachen, en ik moest niet omkijken anders zou ik ook de slappe lach hebben gekregen. Toen ze na een half uurtje uit geraasd was, kwam er een man langs me staan. Onder het sporten kan je televisie kijken op een schermpje dat voor je aan het apparaat zit. Af en toe keek ik eens opzij, en zag dat hij een heilige mis aan het kijken was onder het sporten. Het moet toch niet gekker worden. In de naam van de vader, de zoon en de heilige geest, amen. Je komt ze hier echt allemaal tegen.






Karin, Jack en Marian alle drie van harte gefeliciteerd.

Margareth, det waas lang geleeje. Fijn dig weer uns gezeen en gesproake te höbbe.

Ria, dör waas noe gen mök (en genne hondj) te bekenne.
Trouwens, blief in ut vervolg maar lekker in dien bed ligge as se un piepje huurs. Det verslaag van mich ken auch op un anger tiedstip gelaeze waere as midde in de nach. Drei dich nog maar unne kier om in bed.

José op de foto’s van Bibi bön ich nog aan ut wachte. Zien vriendin haet die geknipt, want Bibi waas neet hiej mit Halloween. Ich dink det ich nog hiel lang ken wachte.
De foto van Leon en mig haet ozze Lars geknipt. Ut zien deze kier uns gen halve köp.

Els wat vervelend dat je zonder pardon de Bongerd uit moet. Daar sta je dan met je groep, op straat. Doe het maar gewoon zoals ze het hier doen, in het park. Niemand kijkt hier gek van op, maar in Beesel denk ik wel.

Tilla, in 30 jaor tied höbbe de kappers dus nog nieks bie gelierd hie.

Wendy, ich bön de volgende waek aan de beurt veur ut zelfde.

Esther, ze höbbe allein hiele groete schjutulkus. Is det good? :)

Sorry Jack, noe steit ut 1-1 (geliekspel)