Sneeuw

Maandag is Leon naar Paul en Tammie gegaan om mee te helpen met de verbouwing. Hij heeft gelukkig een aardig handje kunnen helpen, en Paul en Tammie waren daar dan ook heel erg blij mee. Ze willen het komende weekend verhuizen, dus we hebben afgesproken dat we mee helpen met sjouwen. Vele handen maken licht werk, toch?

Woensdag heb ik naar de tandarts gebeld, om te vragen of ik die dag nog terecht kon. Ik heb al zeker een week of 5 last van mijn tanden. Ik kan niet zeggen of het de vulling is of de kroon, wat ik wel kan zeggen is, dat ik er helemaal gek van wordt. Het moet nu maar eens bijna afgelopen zijn. Gelukkig kon ik rond de middag al terecht en of course voel ik op dat moment niks. Er zijn voor de zoveelste keer foto’s gemaakt, en wederom konden ze niet echt iets vinden. Ik ben naar huis gestuurd met een antibiotica kuur van 40 pillen. Nou, daar ben je dus mooi klaar mee. Volgende week moet ik terug komen. Hopelijk is het dan een stuk minder of liever zelfs helemaal over, want ik weet niet wat de volgende stappen zijn. Ik sta niet te trappelen om naar een tandarts te gaan.
Na mijn bezoek aan de tandarts heb ik met Esther geskypt. Normaal doen we dit op dinsdag, maar aangezien ze in Nederland herfstvakantie hebben (hier trouwens niet) en zowel, Jack, Esther en Jules vrij hadden op dinsdag, hebben we afgesproken om een andere dag met elkaar te kletsen. Je zit anders zo op de tijd te letten, en dat is niet nodig. Onder het skypen ging de telefoon. Het waren Matt en Chris, ze wilden afspreken met Lars, maar de vraag was, of ik ze kon komen halen, omdat de ouders aan het werk waren. Aangezien de afstanden hier iets groter zijn dan in Nederland, ben ik de auto ingestapt en heb ze opgepikt. Ze hebben onder in de kelder gebiljart, getafeltennist en tafelvoetbal gespeeld. Ik heb ze niet gehoord. De moeder wist niet precies wanneer ze klaar was met werken, dus ze zijn hier blijven eten. We hadden nasi. Dit hadden ze nog nooit gehad, maar zo te zien viel het goed in de smaak, want de porties logen er niet om. De dag erna hebben ze aan Lars het recept gevraagd, want ze vonden het heel erg lekker.

Donderdag ben ik naar Laurence geweest. Samen met een paar andere meiden zijn we koffie gaan drinken en als vanouds hebben we weer ontzettend moeten lachen. Wafaa had zelf gemaakte rijstepap meegenomen, en die was heerlijk. Het is trouwens lang geleden dat ik dat gegeten heb. ’s Middags hebben we bij Laurence een boterham gegeten. Ze had wel 6 verschillende soorten kaas op tafel staan (het zou geen Francaise zijn) en paté. Ook Laurence, is al net als ik, alle winkels afgelopen om paté te kunnen kopen, maar ook zij komt iedere keer van een koude kermis thuis. Ze had na een lange zoektocht iets gevonden waar de naam paté opstond, maar toen we het op ons brood smeerde en een hapje namen, keken we elkaar aan, dat dit toch echt geen paté was. We houden het er maar op dat het Amerikaanse paté was, want het kon in de verste verte niet tippen aan de paté zoals wij die kennen. Jammer, maar onze zoektocht is nog niet ten einde. Laurence is al zover, dat haar moeder uit Frankrijk haar een of ander machientje opstuurt, zodat ze zelf paté kan gaan maken. We hebben afgesproken dit samen te doen, maar wanneer dit gaat gebeuren horen jullie nog wel een keertje.

De eerste sneeuw is alweer gevallen. Niet te geloven dat er op 27 oktober al sneeuw ligt. Bibi en Lars zeiden in het begin van de week al een keertje tegen me, dat ze op de radio in de schoolbus hadden gehoord dat het deze week zou gaan sneeuwen. Ik dacht bij mezelf, dat zal wel. Ik kon het niet geloven, omdat het zo’n mooi weer was in het begin van de week. Maar Piet Paulusma van Clifton Park heeft toch gelijk gekregen (helaas). Leon heeft er dus toch goed aan gedaan, om vorige week al skies te kopen. Lars is helemaal in zijn nopjes, en als het aan hem ligt, zou hij het liefste vandaag al zijn snowboard willen pakken. Jammer, maar voor te snowboarden ligt er echt nog niet genoeg. Hij zal toch iets langer moeten wachten.

Na de Engelse les van vrijdag, ben ik richting Tammie gereden. Ze had hulp nodig bij de verhuizing. Ik heb geholpen met inpakken. Ik had alle verhuisdozen die we zelf gebruikt hebben om van Nederland naar Amerika te verhuizen meegenomen, en die kwamen goed van pas. Er was een hoop werk aan de winkel kan ik jullie vertellen. Je komt er pas achter als je gaat verhuizen hoeveel spullen je hebt verzameld in de afgelopen jaren. Een hele hoop dus. Paul had een vrachtwagentje gehuurd, en gelukkig konden we alle zware en grote spullen met een paar keer rijden in het nieuwe huis krijgen. We kregen er een beetje haast mee, want er werd voor de volgende dag een sneeuwstorm verwacht. Deze wordt rond de avond verwacht, en het zou dus wel er fijn zijn, als je rond die tijd niet meer op en neer hoeft te rijden met je spullen. Hopelijk zijn we dan met alles klaar. Als het er maar allemaal staat, het uitpakken kunnen ze op hun gemak doen. Je hoeft dan in ieder geval niet meer de deur uit door dit vieze weer. Tammie had pizza en chickenwings besteld voor iedereen. We hebben dit tussen de dozen en de puin opgegeten. Leon is samen met Paul nog een vrachtwagen gaan vullen, en ik ben alvast naar huis gereden. Om 22.00 uur was ik thuis en Leon een uurtje later. Het was een lange dag.

Zaterdag is Leon eerst samen met Rick een wedstrijdje gaan rennen in Troy. In de tussentijd dat Leon aan het rennen was heb ik het huis gepoetst. Toen Leon weer thuis was is hij samen met Lars de trampoline in de tuin gaan afbreken. Nadat dit allemaal klaar was zijn Leon en ik weer naar Paul en Tammie gereden. Leon heeft Paul geholpen met het vervangen van de thermokoppel van de boiler, zodat ze warm water hebben. Verder is de wasmachine en de droger aangesloten. Ik heb meegeholpen de dozen weer leeg te maken. We zijn gelukkig aardig opgeschoten. Het oude huis is nu helemaal leeg. Alles staat in het nieuwe. Rond de avond begon het te sneeuwen. Leon en ik zijn toen naar huis gereden en hebben Chris en Matt nog opgepikt. De tweeling (toevallig op dezelfde dag als Lars jarig) zou bij ons blijven slapen, omdat de ouders beide iets te doen hadden. Ik heb nog gekookt en de jongens hebben onder in de kelder weer gebiljart. Lars had films geleend in de bibliotheek, zodat ze gezellig een filmavondje hadden zonder reclames ertussen, maar dat ging dus mooi niet door. De jongens mochten hier van de ouders niet naar kijken. Wat is dit nu? Het zijn heel normale films hoor, die we normaal in de bioscoop zouden gaan kijken, dus niks geks te zien. Nee, er stond op voor 13 jaar en ouder, en dan was dat dus ook zo. O ja, klopt, ik was eventjes vergeten dat ik in Amerika woonde, maar dit herinnerd me er weer aan dat het daadwerkelijk zo is. Stel je voor dat het shirtje met de V-hals van Cameron Diaz iets te laag is uitgesneden, ja, dat zou dramatisch zijn als je dit zou zien. We hebben ons dus braaf gehouden aan de afspraak, en hebben “gezellig” naar Hocus Pocus, een film over Halloween gekeken. Matt en Chris vonden het leuk, maar Lars kon het niet zo boeien. Wat zijn wij Nederlanders dan toch gemakkelijk met alles. Ik denk dat de ouders hier, hun kinderen nog een hele hoop hebben uit te leggen (als ze dit überhaupt doen). Ze maken overal zo’n geheim van, wat voor ons helemaal niet geheimzinnig is maar heel normaal.






Wendy, tuurlik gaon veur os zeen in december. Ich dink det ich unne datum prik en det veur den een Amerikaanse party haaije. Idderein dae zin haet om te komme ken den komme. Dit is veur os ut mekkelikste om idderein te zeen en te spraeke. Veur kieke dör nao oet.

Esther, de koffie was heerlik, ondanks det de ganse koffietas vol zoot mit drap. Lars waas namelik vergaete unne filter in de haaijer te doon. Det waas dus ut euvel det ich preufde. Ut waas good bedoeld, dus mig waas ut good. Baeter iets den nieks.

Hen baeterschap. Det is neet nieks. Doot maar rustig aan.

Laura Janssen, ich huurde van Bibi des se iddere kier os verhaolkus mit väöl plezeer duis laeze. Leuk. Doot de groetjes aan dien pap en mam.

Paul, helaas mos se nog angerhalf jaor langer op donderdig mit unne laege stool nao Veldhove rieje. Ich zal trouwens mien bes doon, om os avonture is Amerika te blieve schrieve.

Wendy, natuurlik kom ich boedschappe haole in de “little” winkel van Offebék. De winkel is den waal klender, maar det wilt neet zegge det ich ierder klaor bun. Ich dink zelfs det ut in Offebék langer geit duure.

Meneer Weijers, eindelik is ut den toch gelökt nao verschillende pogingen. We zien weer biegekald.

Opa en oma, geur ziet auch weer op de huugte.