Consternatie bij de huisarts

Dinsdag morgen zijn we met de Engelse les naar Captain geweest. Het is een mix van kringloopwinkel, leger des heils, kinderopvang, opvang voor dakloze jongeren, begeleiding in kansarme jongeren etc etc. We zijn bij 3 gebouwen geweest. In het eerste gebouw zit voornamelijk het bestuur en de administratie. Vanuit dit gebouw wordt ook voedsel aan de mensen gegeven. Het tweede gebouw was een kringloopwinkel waar je kleren, huishoudelijke apparatuur en meubels kon kopen. Fijn dat het er is, maar gelukkig niet voor mij. Misschien ben ik dan het verwende nest, maar dit is echt niks voor mij. Het derde gebouw waar we heen gingen, was kinderopvang voor kinderen die in een trailerpark wonen. Dit gebouw staat midden op het trailerpark. We kwamen dus op het “woonwagenkamp”. OMG, wat een armoede zie je hier. Caravan (wat je nog een caravan kunt noemen) zonder ramen, smerige gordijnen, troep rondom de hele caravan, overal gaten en nog veel meer. Wat een armzalige bedoeling. Het ziet er niet jofel uit, en ik moet eerlijk bekennen dat ik me er totaal niet op mijn gemak voelde. Eenmaal binnen bij de creche, zie je kindjes spelen, kleuren en leuke dingen doen, maar als je diep erover nadenkt weet je dat het bij hun thuis waarschijnlijk een doffe ellende is, met verslaafde ouders, geen geld, en pure armoede. Je zou ze zo mee willen nemen, maar dat is helaas een druppel op een gloeiende plaat. Ik was blij dat we weer terug gingen. Ik heb verschrikkelijk veel compassie met deze mensen, en het zet je weer aan het denken hoe goed je het zelf hebt. Toen we weer allemaal terug waren, vroegen ze of er iemand was die vrijwilliger wilde worden. Nee, sorry, met alle respect, maar dat kan ik niet.

Dinsdag werden we weer verwacht bij doctor Marinello. Bibi en Lars moesten voor de derde en laatste keer een spuit halen. Lars was zich alweer helemaal gek aan het maken, en allerlei scenario’s aan het verzinnen om er onderuit te komen. Bibi ging zitten en twee seconden later was het gepiept. Daarna was Lars aan de beurt. Toen de assistente met de spuit aan kwam, kneep hij er tussenuit. We schrokken ervan. Het zweet brak hem uit, en hij was lijkwit. Na 10 minuten op hem in te hebben gepraat, wilde het nog steeds niet lukken. Er kwam dus nog een assistente erbij. Dat vond Lars teveel en ze moest dus weer weg. Weer 5 minuten later, had hij nog geen spuit gehad. Ze kwam dus weer terug en had gelijk een doctor meegenomen voor versterking. Ik ben de kamer uitgegaan. Hij ging te keer als een mager varken. Maar ondanks dat er 2 verpleegsters en een doctor bij hem waren, kregen ze het niet voor elkaar. Hij brak de tent af. Er moest dus nog iemand erbij geroepen worden. Dit was de vierde persoon. Je zou toch bijna denken dat het nu zou lukken, maar niks was minder waar. Nu kwam zelfs doctor Marinello een kijkje nemen. Bibi was ondertussen al naar buiten gevlucht, want je kon Lars horen schreeuwen in de wachtkamer. Verschrikkelijk wat een drama. Maar ook met doctor Marinello erbij lukte het niet om Lars een spuit te geven. Ik wist niet dat dit “kleine” mannetje zo sterk was. Hij was zo van streek, dat doctor Marinello besloten heeft om de spuit uit te stellen naar de volgende week. Nou, ik vind het prima, maar zonder mij. Volgende week mag Leon zich vrij nemen om mee te gaan. Thuis heb ik Lars nog eens flink toegesproken, en hij belooft dat het de volgende week binnen 2 seconden gepiept is. Ik ben benieuwd, want ik geloof er niks van. Het kan niet zo zijn, dat hij bij mij de tent afbreekt, en met Leon gewoon rustig gaat zitten en alles maar toelaat. Maar ja, ik hoef me er niet druk om te maken, de mannen mogen het zelf oplossen de volgende week.

Donderdag had ik het vrijdagmorgen clubje van de Engelse les op bezoek. Vorige week had ik voorgesteld om gezellig bij ons thuis een kopje koffie te komen drinken. Dit vonden ze een goed idee, en iedereen leek het leuk om te komen. Om 10.00 uur kwam Denise en niet veel later kwam de rest ook. We hebben veel gekletst en vooral gelachen. Soms moesten we iets met handen en voeten uitleggen. Ja, dat kan ook niet anders met zoveel verschillende culturen bij elkaar. Ze kwamen van Brazilië, Frankrijk, Egypte, Japan en Puerto Rico. Ik kan jullie vertellen, dat het niet altijd even gemakkelijk is om iemand iets aan het verstand te brengen. Met name de dames van Japan, vinden het moeilijk. Rond de middag vroeg Wafaa aan mij waar we nog meer vloerbedekking hadden in huis. Ik dacht bij mijzelf, wat is dit voor een rare vraag. Ze zag aan mijn gezicht, dat ik niet snapte waarom dat ze deze vraag aan mij stelde. Toen zei ze, dat ze me die vraag stelde omdat ze moest bidden. Ik heb haar het vliegende tapijt gewezen in een andere kamer, en ik ben weer bij de groep gaan zitten. Ons huis is voor 10 minuten omgetoverd tot moskee, over integreren gesproken. Als Wafaa aan het bidden is, daar hoef ik niet met mijn neus bovenop te staan. Niet veel later riep Wafaa me weer en vroeg ze aan mij waar de zon opkwam. Ik moet heel eerlijk bekennen, dat ik niet precies weet waar de zon opkomt. Ik heb het een beetje gegokt, en gewezen waar ik dacht dat het was. Mijn god, dit zijn dingen waar ik helemaal niet bij stil sta. Ik weet dat het ’s middags lekker toeven is achterom, maar vraag me niet waar de zon ’s morgens is. Hopelijk dat ik Wafaa de goede richting heb aangegeven, anders moet ik een kapelletje opsnorren waar ik om vergiffenis kan vragen. Sorry about that.
Het was erg gezellig, en de laatste ging om 14.30 uur naar huis. Over twee weken gaan we naar Laurence. Zij heeft ons uitgenodigd om bij haar op de koffie te komen. Dat gaan we dus ook zeker doen, want het is een leuke groep. Helaas moeten we binnenkort alweer van twee mensen afscheid nemen. Zowel Kumi als Chie gaan in december terug naar Japan. Beide hebben geen zin om terug te gaan, want ze vinden het hier leuker dan in Japan, maar helaas moeten ze vanwege het werk terug. Ondanks dat ze terug moeten naar Japan, hebben ze één lichtpuntje. Zowel Kumi als Chie komen in dezelfde stad te wonen. Daar zijn ze beide erg blij mee, want zo kunnen ze elkaar toch nog regelmatig zien en wie weet kunnen ze Engels tegen elkaar praten in plaats van Japans.

Bibi had donderdag middag na school bijeenkomst met alle buitenlandse leerlingen van High School East en West. Ze komen bij elkaar om met elkaar te praten en ervaringen uit te wisselen. Ze moesten iets te eten meenemen. Bibi vertelde me dit om 21.00 uur woensdag avond, dus ik heb het heel makkelijk gemaakt, door haar een pak stroopwafels mee te geven. ’s Avonds zo laat op de avond, heb ik geen zin meer om uitgebreid te gaan koken of bakken. Sorry hoor, maar daar kun je ook iets eerder mee aankomen. De stroopwafels waren goed ontvangen, want ze waren volgens haar binnen 5 minuten op.

Woensdag had ik wafels gebakken voor thuis en Bossche bollen voor op het werk van Leon. Jerry, een collega van Leon, had gevraagd of ik die kon maken. Dit is geen probleem. Niks is zo simpel als het maken van Bossche bollen. Het enige waar ik moeite mee had was het vinden van goede chocolade. Maar ook dit is gelukt. Leon ging donderdag dus met 12 dikke Bossche bollen naar het werk, en zoals jullie misschien al hebben gezien aan de reacties, waren ze awesome. Ik vrees dat ik deze vraag nu vaker krijg, maar dat is niet erg. Het is leuk om te doen.





Pieter, ich gluif det ich de volgende kier weer diene collega van de bloedbank dör bie mot roope veur een spuit te gaeve. Bibi wis mich dit nog te vertelle, dus det haet toen dör tied toch duchtige indruk gemaakt, want det kos ut zich nog herrinnere. Missjien is dit iets veur ozze Lars, ich dink det dör dao neet nae taege durft te zegge.

Wendy veur spraeke os. Bedankt veur diene mail.

Romy, wat stond je leuk in de LINDA. Ik heb een abonnement op dit magazine, en het was een aangename verrassing om jou in dit blad te zien.