Logeren bij Chezmin

Vrijdag is er een wonder gebeurd. Bibi ging om 20.30 uur al naar bed. Ze lag op de bank al bijna te slapen, zo moe was ze. Ongekend. Ja, iedere dag om kwart voor 6 opstaan valt niet mee, dat hakt er wel in aan het einde van de week. Ze moest dus eventjes bijtanken. Dat heeft ze kunnen doen, want zaterdag werd ze pas om 10.30 uur wakker. De klok was dus meer dan rond geslapen.

Zaterdag avond belde Chezmin op de mobiel van Bibi. Ze vroeg of Bibi bij haar wilde komen slapen. Chezmin woont bij ons in de straat, dus dat is wel makkelijk. Bibi moest zich eerst nog eventjes douchen, en Chezmin stond al in haar pyjama met sloffen en zaklamp bij ons voor de deur om Bibi op te komen halen. Ze zijn samen naar het huis van Chezmin gelopen, en hebben daar de nacht doorgebracht. Ben je eindelijk bijgeslapen, is ze waarschijnlijk na een dag helemaal terug bij af, want ik neem aan dat er meer gekletst wordt dan geslapen.

Zondag morgen hebben Leon, Rick en Jim een 5K run gerend. Het inschrijfgeld was voor het Hannah’s hope fund. Hannah heeft een spierziekte en zit op dezelfde school als Bibi en Lars. De ouders van Hannah organiseren ontzettend veel activiteiten om geld in te zamelen voor onderzoeken die nodig zijn. Leon heeft de eerste plek weten te bemachtigen en Rick de tweede in hun categorie. Het is dus goed gegaan. Jim heeft met zijn vrouw Bobby en dochter Mia gerend. Hij is niet in de prijzen gevallen, maar daar was het deze wedstrijd eigenlijk ook niet om te doen. Het ging meer om het goede doel dat erachter zat.

Ook dit weekend was het voor Leon weer prijs. Hij moest weer werken. Zowel zaterdag en zondag moest hij naar de universiteit. Gelukkig niet van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Lars en ik hebben boodschappen gedaan, want zondag kwamen Rick en Brian, 2 collega’s van Leon, eten met de aanhang, dus in totaal 6. Ik heb net als een paar weken geleden voor de Duitse collega, Indonesische gekookt. Wederom viel het in de smaak. Ik was er bang voor, het was een beetje tricky om voor Indonesische te kiezen, want het zijn echte vleeseters in Amerika. Rond vijf uur kwamen Brian en zijn zoon Frankie, en een kwartiertje erna kwamen Rick, Sharon, Julia en Ashley. Het was heerlijk weer buiten. Leon was de saté nog op de BBQ aan het roosteren, en ik was binnen in de keuken de laatste kookkunsten aan het toveren. Een klein half uurtje erna was alles klaar, en konden ze aanvallen. De kinderen hebben zich heel goed geamuseerd samen, en wij hebben gezellig met ons vijven lang kunnen tafelen. Rond half negen zijn ze weer richting huis gereden, want de volgende dag was er weer gewoon school.

Maandag ben ik twee keer bij de tandarts geweest. Ik dacht dat ik last had van mijn kroon, maar bij controle bleek het de tand ervoor te zijn. Verschrikkelijk. Ik ben nog nooit zoveel bij de tandarts geweest als het afgelopen half jaar. Ik heb er bijna genoeg van. Huppekee, weer een vulling. Na een uur was ik blij dat ik mijn kaken weer op elkaar kon zetten. Het klinkt misschien gek, maar ik had het idee dat ik spierpijn in mijn kaken kreeg. Nadat ik klaar was, moest ik Lars gaan halen op school en kon ik weer naar de tandarts rijden. Deze keer was het voor controle van de beugel van Lars. Gelukkig was alles heel goed vooruit gegaan, en mag hij misschien de volgende keer de beugel die aan de achterkant van zijn tanden zit eruit. Dat zou fijn zijn.

Dinsdag ben ik na 8 weken weer eens naar de Engelse les geweest. Zoals ze zeiden hadden ze me gemist. Ik mocht gelijk mijn verhaal vertellen van onze vakantie. Ondanks dat mijn Engels de laatste weken een beetje op een laag pitje heeft gestaan, ging het goed.

Kumi vroeg nog aan me, of ik kennis wilde maken met een Japanse vrouw, die met een Nederlander getrouwd is, en die sinds kort in Clifton Park wonen. Kumi zei, She wants to meet you. Ik vroeg aan Kumi: Me? Yes you. Okay. You can come over to my house and then we drink a cup of coffee. Dit gaat binnenkort dus gebeuren.

Na de les vroeg Kumi of ik zin en tijd had om een hapje met haar en twee andere Japanse vrouwen te gaan eten. Zin wel, maar tijd niet echt. Ik ben uiteindelijk wel meegegaan, maar om 14.00 uur was ik thuis, want op dinsdagmiddag skype ik altijd met Esther. Het moet wel heel gek gaan, wil dit niet kunnen doorgaan. Bijna koste wat kost, zit ik iedere dinsdag fijn op mijn stoeltje te kletsen met haar. Nog effkus en den zeen veur elkaar weer in ut echt. Yes.

Bibi kwam woensdag uit school, en moest hard lachen om Silvy. Mam wet se, Silvy haet een maedje ut ziekehoes ingehouwd mit tennis. Ik schrok er van. Hoe kan dat dan. Silvy is toch helemaal geen meisje die ruzie maakt. Ik dacht al dat het misschien per ongeluk met het racket was gebeurd. Maar nee dus. Silvy was zo fanatiek aan het tennissen geweest, dat haar tegenstandster alle hoeken van de baan kreeg te zien. Voor het andere meisje ging het iets te fanatiek, met het gevolg dat ze een bronchitis aanval kreeg op de tennisbaan. Het was zo heftig, dat ze haar met de ambulance moesten komen halen. Ik zie het al helemaal voor me hoe Silvy gekeken moet hebben. Silvy liet in de gang van de school aan Bibi zien hoe het gebeurd was en hoe het eruit zag, en ze kwamen niet meer bij van het lachen. Ik (Yvette, ik denk jij ook wel) kan me er wel iets bij voorstellen hoe Silvy dit dramatische toneelstuk heeft opgevoerd in de gang. Ze lag languit in het gangpad. Dit is natuurlijk lachen, gieren, brullen voor Bibi en Silvy, maar eigenlijk is het ook wel heel erg zielig voor het meisje.

Lars had woensdag na school een wedstrijd van cross country in Ballston Spa. Ze gingen er met de schoolbus naartoe. Dit is toch wel makkelijk moet ik zeggen. Je hoeft nooit achter ouders aan te rennen, om ze te vragen of ze eventueel kunnen rijden. Ik had Lars een paar dropjes (zwart-witjes) meegegeven voor in de bus. Lars had een jongen die langs hem zat ook een dropje gegeven. Dae kwaam bienao aan ut euvergaeve, zo fies vonj dör det. How can you eat this stuff? Nou, hij moest eens weten hoe zuinig dat wij op deze overheerlijke snoepjes uit Nederland zijn. Het is natuurlijk geen smaak die Amerikanen gewend zijn. Amerikanen hangen aan elkaar van Twizzlers, Reeses en vooral kauwgom. Dat is nou niet bepaald onze smaak. Wat ik zo verschrikkelijk vind is, dat jong en oud hier een kauwgom in de mond heeft en gewoon ongegeneerd voor je staan te kauwen, alsof er een koe voor je staat te herkauwen. Of je nu op school komt, in de winkel, bij de gemeente, een politieagent of weet ik wie, ze hebben allemaal een dikke kauwgom in de mond. Ik kan hier niet aan wennen. De oudere mensen die veel kauwgom eten, hebben gewoon aan een kant de tanden helemaal scheef van het knagen. Het ziet er gewoon niet uit.

Vrijdag morgen ben ik opgestaan voor Bibi. Leon bleef nog eventjes liggen. Hij heeft de afgelopen dagen (weken) lange dagen gemaakt. Helaas was het uitslapen van Leon maar van korte duur, want Bibi kwam rond 6.40 weer naar binnen. De bus was haar vergeten op te pikken. Wat is dit nu? Ik stond al in de startblokken om haar naar school te brengen, maar het was al niet meer nodig. Leon heeft haar uiteindelijk gebracht, want hij was wakker geworden door alle consternatie. Lars kwam ook al naar beneden toe. Eigenlijk veel te vroeg, maar hij wilde nog eventjes leren. Hij moest alle staten van Amerika kennen, want hij kreeg hierover een proefwerk. Voor Amerikanen zal dit wel vanzelfsprekend zijn (mag ik hopen), maar voor ons Nederlanders is dit echt leren. Weten wij veel waar alle staten liggen. Lars kan ze nu in ieder geval dromen.








Wies Janssen, det is toevallig det veur uch zeen mit skype. Veur uch waar de daag al half om, hie waas ut pas half 7 ’s morgus. Erg vreug dus. Leuk uch efkus gezeen te höbbe

Chrisna, inderdaad ut is omgevlaoge. We zien neet de ganse maondj december in Nederland. De Kuche in Düsseldorf geit os naeve de naas, maar waem wet kenne veur bie unne cross same un suupke aete. Of neet Huub? Veur zeen os in ieder geval in december.

Sjoerd wat mot ich huure, mosse om dich haer houwe, en hoofs ze neet nao de mert? Gelukkig, stel dich veur. Veur wiste allang det det neet nuudig waas. Lars mos dör waal om lache.

Richard, dit is nog eens leuk, dat zelfs mijn verhaaltjes in België gelezen worden. Lucy en haar zusje in België hebben vaak de kuren. Helaas. Maar het went. Het houd jullie van de straat zullen we maar zeggen. Schraale troost. Wijze woorden trouwens van Mr. Zachgo. Die weet het wel te brengen.

Wilma en Stef, leuk uch weer gezeen te höbbe. Wat unne haop geregel veur uch de aafgelaupe waeke. Veur spraeke get aaf veur december, zeker weete.