Staartje van Irene

Afgelopen week heb ik eindelijk na 8 maanden zoeken een montuur gevonden voor een nieuwe bril. Het is voor mij heel erg moeilijk om iets te vinden, want ik wil namelijk geen bril met een heel zwaar montuur, en aangezien dit helemaal hip is in de US, wordt het voor mij erg lastig om iets leuks te vinden. Ik ben dus helemaal happy, want het wordt echt tijd dat ik een nieuwe bril krijg. Mijn eigen bril begint een beetje losjes te worden, en ik heb het idee dat het niet veel meer nodig heeft, of ik zit zonder. In het weekend ben ik met Leon terug naar de brillenzaak gegaan. Ik moet een ogentest doen, en zoals gewoonlijk een hoop papieren invullen. Er was jammer genoeg geen plek om gelijk de ogen te testen, dus heb ik een afspraak gemaakt voor dinsdagmiddag. De papieren hebben we wel al ingevuld. Op het moment dat we met afspraken en papieren invullen klaar waren, vroeg ik of de glazen anders geslepen konden worden. Nee, zei de verkoopster zonder blikken of blozen, zoals ze hier in de winkel liggen, zo worden ze geleverd. S**T. Heb ik eindelijk, na maanden zoeken een montuur gevonden, wordt dit geleverd met uilenglazen. Dat gaat dus niet gebeuren, geen denken aan. De test zal ik laten uitvoeren dinsdag, maar, that’s it. Ik weet echt niet waar ik nog verder moet zoeken hier. Het zijn allemaal monturen uit de oude doos. Verschrikkelijk. Ik ben dus nu hard aan het denken om over te gaan op lenzen. Ik geloof dat er niks anders opzit. Misschien dat ik in december nog iets vind in Nederland, maar ik ben bang dat ik hier geen tijd voor heb.

Gisteren zijn we richting Lake George gereden. In de auto kreeg ik telefoon van Connie (lerares van Bibi en Lars en komt van oorsprong uit Nederland), zij zat in haar tweede huis in New Jersey, en was de schade aan het bekijken van hurricane Irene. Gelukkig viel het allemaal mee, en komt ze er dus goed vanaf. We hebben het nog over ditjes en datjes gehad en hebben afgesproken dat we volgende week koffie gaan drinken om de rest nog allemaal te vertellen. We hebben elkaar al lang niet meer gezien, dus we hebben genoeg om bij te kletsen. In Lake George hebben we het een en ander gekocht al voor de winter. De temperaturen zijn overdag nog warm, maar ’s avonds koelt het toch wel af. Om vijf uur gingen we richting huis, maar onderweg kregen we verschrikkelijk slecht weer. Regen, wind en onweer. En hoe, het flitste links, rechts, voor en achter je langs de auto. Je kon geen hand voor ogen meer zien. Het verkeer ging heel erg langzaam rijden, en er stonden erg veel auto’s langs de weg. Na een uur waren we gelukkig bij de afrit van Clifton Park, maar het weer werd steeds slechter. Het was nog maar 5 minuten en dan zouden we thuis zijn. De laatste weg die we moesten rijden richting ons huis was een hel. Het leek erop alsof we in een akelige film terecht waren gekomen. Het begon er ook nog bij te hagelen. Je kon geen hand voor ogen meer zien, maar om stil te blijven staan was ook geen optie, want de dikke takken van de bomen vlogen overal. Net voor onze auto viel een hele dikke tak. Gelukkig dat we maar stapvoets reden en kon Leon nog net op tijd stoppen. We hebben de hele weg zigzaggend van de ene naar de andere kant moeten rijden omdat er overal takken, tuinstoelen, vuilnisbakken en weet ik niet wat allemaal lag. Net op het einde van de weg, nog geen 200 meter van ons huis, konden we niet meer verder. Er lagen te veel bomen op de weg, en auto’s. We hebben dus moeten keren en een andere weg moeten nemen. Abnormaal, zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. We waren echt bang in de auto. Toen we bijna thuis waren, werd het slechte weer gelukkig minder. In onze wijk zijn bomen omgevallen, basketbalpalen uit de grond getrokken en op de auto terecht gekomen, trampolines doormidden gekrakt, vuilnisbakken die door de hele buurt zijn gewaaid, tuinstoelen die op de weg liggen, tuinhekken in duizend stukken en nog veel meer. Het was echt één grote ravage. We hadden natuurlijk geen stroom, dus de garagepoort ging niet open. Dan maar met de sleutel naar binnen. Toen we buiten stonden hoorde je achter in ons bos gewoon nog bomen omknakken. Gelukkig staan deze ver van ons huis. Het zwembad hadden we net weer helemaal in orde, maar dat mogen we nu weer schoon gaan maken. We zijn nog op zoek naar een zeemeermin, die de bladeren wil opduiken. Leon heeft nog gebeld naar de universiteit om te kijken of Lucy (de machine) nog in de lucht was. Gelukkig hadden ze daar geen last gehad van het weer. Jerry een collega van Leon wist ons te vertellen dat ze dit voorspeld hadden, een staartje van Irene. We hebben dus waarschijnlijk niet goed het weerbericht in de gaten gehouden, anders waren we helemaal niet de deur uit gegaan. Heb je Irene doorstaan, krijg je dit nog. Ik moet zeggen dat dit slechte weer tien keer erger was dan Irene. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen.






Lonneke, inderdaad, doe zits zoe weer in de malle molen. Renne, vleege, valle, opstaon en weer doorgaon. Geur kent waal truuk dinke aan un hiele sjoene overgaetelike vakantie mit uch gezin. Stuur mich effe dien mailadres via een smsje nao Leon ziene telefoon.

Loekie en Shanou, Abercrombie haet oetverkaup. Maar good det geur dur noe neet ziet, want den had geur een niej koffer bie motte boeke.

Els, dankje wel voor de groetjes. Is de Yoga alweer begonnen of pas na Reuverse kermis?

Monique (Eijssen), nog efkus en geur kompt unne aanbouw aan ut metsele om idderein aan de taofel te kenne plaatsen. Hopelik is het un sjoen fiejis gewaes afgelaupe zoaterdig.

Brenda, wat good om te huure des se ut leuk vinjs bie de JC van Scopias. Ik höb dit zelf auch altied mit hiel vaol plezeer gedaon.

Eric, dich eindelik weer uns kenne spraeke, det waas lange tied geleeje. Druk beschjton de letste tied.
Amuseer uch zaoterdig mit Babs en Pascal in Mestreech.