Gasten voor te eten

Gelukkig is weer alles rustig en opgeruimd, nadat Irene afgelopen zondag flink te keer is gegaan. Bibi en Lars hebben goed meegeholpen met het opruimen van de rommel die overal lag. Maandag moesten we ook nog naar de tandarts voor controle. Lars krijgt woensdag zijn brackets geplaatst en Bibi mag meekomen voor een melktand die getrokken moet worden. Dit wordt dus waarschijnlijk weer een hele consternatie. De tand moet eruit, want op de foto was te zien dat deze aardig in de weg stond.

Dinsdag had Leon een collega (Duitser) met zijn vrouw uitgenodigd om te komen eten. Ik heb een Indonesische rijsttafeltje gemaakt. Ja Janet (Coolen), ook hier kan ik gelukkig lekker Indonesisch koken. Lezat, selamat makan. Helaas kan ik niet alle ingrediënten vinden bij de toko, maar gelukkig het meeste wel. Achteraf had ik natuurlijk weer veel te veel gerechten gemaakt, maar dat is niet erg. De dag erna smaakt dit ook nog heerlijk, misschien zelfs nog wel lekkerder. Ik was eigenlijk een beetje bang dat de Duitsers dit niet zo lekker zouden vinden, maar zo te zien heb ik me druk gemaakt om niks. Es war Aussergewünlich gut, zoals ze zeiden. We hebben na het eten nog gezellig wat met elkaar zitten praten in het Engels en heel af en toe Duits, want het omswitchen van Engels naar Duits vind ik echt vervelend. Ik kom gewoon niet op de goeie woorden in het Duits. Het is dus een mengelmoes van praten geworden die avond.

Woensdag morgen zijn we naar High School West geweest. Dit is de nieuwe school van Bibi. De school ligt trouwens op dezelfde campus als waar ze voor de vakantie heen ging. We hebben er wat door de gangen gewandeld om een beetje wegwijs te worden met de klaslokalen. Het valt allemaal reuze mee omdat alles 1 niveau is, en je niet van de ene naar de andere verdieping hoeft te lopen. We liepen Silvy met haar moeder nog tegen het lijf, en we kwamen ook nog Cecile (uit Frankrijk) met haar zoon en dochter tegen. Natuurlijk weer eventjes kletsen. Om 12.00 uur zij we richting kantine gelopen, want daar werd aan iedereen ijs uitgedeeld. Leraren stonden uit grote dozen ijs te scheppen. Bibi en Lars hebben nog een ijs gegeten, maar toen moesten we toch echt wel maken dat we thuis kwamen, snel de tanden poetsen, en toen op naar de tandarts. Lars kreeg zijn brackets geplaatst en Bibi moest mee voor haar tand te trekken. Ik had al voor mezelf beslist dat ik niet mee ging naar de tandarts kamer. Ik had geen zin in stress zoals dat bij de huisarts al een keer was geweest. Lars werd als eerste gehaald. Brackets op de tanden plakken doet natuurlijk geen pijn, maar na een kwartier was Bibi aan de buurt. Ik ben in de wachtkamer blijven zitten, en was voorbereid op het ergste. Ik dacht dat ik haar wel zou horen, maar dat was verkeerd gedacht. Ik snapte er niks van. Bij dokter Marinello brak ze de tent af om een spuit die ze moest krijgen, en bij de tandarts is het muisstil. Na een klein half uurtje kwam ze terug, met de tand in een doosje en een dikke prop wat in haar mond. Achteraf snap ik waarom ik haar niet hoorde, ze hebben haar dus eventjes helemaal weggemaakt om een tand te trekken. Een hele lichte “narcose” zullen we maar zeggen. Bibi kon zelfs haar benen nog niet meer omhoog krijgen. Ze heeft er dus niks van meegekregen. Ze zei wel dat de tandarts tegen haar aan het praten was, maar dat het allemaal zo ver weg klonk. Wat een spierverslapper niet allemaal kan doen. Gelukkig is het allemaal weer achter de rug. Lars was binnen 3 kwartier al weer klaar, en toen ik de brackets zag, vond ik het niet eens vreemd. Waarschijnlijk komt dit doordat je iedereen met een beugel ziet lopen. Bibi moet over twee weken terugkomen, dan is zij aan de beurt. Ik denk dat ik de komende tijd beter een bed kan neerzetten bij de tandarts. De assistent (ja, hier zijn het de mannen die assisteren) zei al tegen Bibi; This will be your second home, or not?
Bibi zei, No, this is my third home. En dat klopt.
Na de tandarts zijn we voor de tweede keer die dag richting school gereden. Nu moesten we naar de school van Lars. Voor wat betreft het gebouw veranderd er voor Lars niks het komende jaar. We kwamen een paar klasgenoten tegen. We zijn ook nog bij meneer Mruz langs geweest, en zowel Lars als meneer Mruz waren blij elkaar weer te zien. Ze hebben elkaar echt gemist de afgelopen 10 weken. Helaas geeft meneer Mruz dit jaar geen les aan Lars, maar ze zullen elkaar beslist iedere dag zien. Daar ben ik van overtuigd. Ik denk dat de wafelpan ook nog wel een aantal keren mee naar school genomen moet worden, want daar werd al weer over gesproken, zelfs door een moeder die toevallig langs ons stond.




Ria, Gefeliciteerd mit diene verjaordig. Nog maar 3 jaor en den kumpt dör. Doe wets waal waem ich bedoel.

Monique Eijssen, 50 wat unne laeftied. Van harte. Veur waare dör inderdaad gaer bie gewaes, maar ut is iets te wiet weg veur effe op en neer te gaon. Trouwens, Wouter en Paulien, nog bedankt veur de groetjes, Bibi en Lars vonje ut erg leuk.

Wilma Fogl, we spraeke os nog via skype. Wat een geregel en een drukte op dit moment. Dör kumpt vanalles bie kieke noe om ut allemaol good te doon. Veul sterkte dör mit.

Eef, door det gewaazel bön ich vergaete om mit Lars nao ut sporte te gaon.