Key West

In het weekend zaten we nog in Homestead, ongeveer een uurtje van Ford Lauderdale waar Loekie met haar familie verbleef. Omdat dit eigenlijk maar een klein stukje rijden is, hebben we nog een keer afgesproken met elkaar. Bibi en Lars waren helemaal blij dat het weer ging lukken. Nu konden ze nog een keertje met Loekie, Shanou, en Giel praten. We zijn al voor de middag vertrokken en hebben nog eerst gestopt in Miami Beach. Lars wilde heel graag een keer over de boulevard van Miami skaten. Hij had zijn skates namelijk meegenomen op vakantie. We hadden Lars beloofd dat hij dit mocht doen, dus dan moeten we deze belofte ook na komen. Met 35 graden op z’n hoofd, heeft hij geskate in Miami. Dit is toch fun, of niet soms.
We hebben nog over Ocean Drive gelopen en hebben vervolgens de auto gepakt richting Ford Lauderdale. ‘s Middags kwamen we aan bij het hotel van Loekie. Een super mooi en luxe hotel, direct aan het strand. Lonneke en Marcel hadden ons al ligbedjes geregeld, dus beter kon het niet. We hebben een leuke, gezellige en zonnige middag gehad met z’n allen en hebben dus weer heerlijk genoten. ‘s Avonds zijn we nog met z’n negenen ergens iets gaan eten en daarna kwam dan toch, voor de tweede keer, het afscheid nemen. Wij zouden de dag erna richting de Keys rijden en Loekie met haar familie zouden vanaf maandag nog een cruise richting de Bahama’s maken. Onder het eten hebben we het nog verschillende keren over hurricane Irene gehad. Er is namelijk een orkaan op komst zoals jullie ondertussen wel weten, die de cruise zou kunnen verzieken. Lonneke (de moeder van Loekie) had er al over gedroomd. Het zat haar toch niet lekker. De orkaan komt trouwens ook richting de Keys en gaat helemaal langs de kust. Het zit mij toch ook niet helemaal lekker als ik eerlijk moet zijn. Op de televisie hoor je niks anders meer dan hurricane Irene. Ik sta er niet op te springen om dit mee te maken, en Lonneke ook niet.

Zondagmorgen zijn we richting de Keys (een rij eilanden) gereden. Dit is onze eindbestemming. We hebben een hotel geboekt op Key West, het zuidelijkste punt van Amerika. De weg er naartoe is prachtig. Je rijdt over bruggen, en gaat van de ene Key naar de andere. Aan de linker kant heb je de Atlantische Oceaan en aan de andere kant heb je de Golf van Mexico. Het water is kraak helder, en de natuur is werkelijk een plaatje. Het is een trip van ongeveer 3 uur.
Aangekomen in het hotel, viel het ons een beetje tegen dat we niet direct aan het water lagen. Volgens de beschrijving was dit wel. Het klopt ook wel dat je aan het water ligt met je huisje, maar je kunt er niet bij komen vanwege de begroeiing. Dit was een beetje een domper. De tweede domper kwam al na 5 minuten. Voor ons huisje was een kleine verhuur van jetski’s. Lars en Leon waren buiten aan het kijken hoe dat dit in z’n werk ging. Er ging een groep van 4 personen met de jetski’s weg, en Leon kwam naar binnen. Na een minuut kwam Lars naar binnen en riep dat Leon moest komen want er was iemand die een gat in z’n hoofd had. Leon ging dus kijken. Ik was zelf toch ook wel nieuwsgierig geworden en ging erachteraan. Had ik dit maar niet gedaan. Ze waren met z’n drieen de gewonde man van de jetski aan het halen, maar het lukte niet. Leon heeft toen nog mee geholpen om hem op de kant te krijgen. Hij had een gat in het hoofd, dat wil je niet weten hoe dat eruit zag en hij kreeg geen lucht meer. Ze hebben hem op een zij gelegd, en hij moest de hele tijd overgeven. Hij was tegen het bewusteloos zijn aan. Gelukkig zag ik dat hij na een tijdje zijn benen kon bewegen, want ik dacht dat hij dat niet meer zou kunnen doen zo zag het er voor ons uit. Na een paar minuten kwam gelukkig al een ziekenauto en is hij naar het ziekenhuis gebracht. Ik ben naar binnen gegaan en heb samen met Lars op het bankje onder de airco gezeten om bij te komen. We waren zo wit als een laken en waren helemaal aan het rillen van wat we gezien hadden. De zin was ons over kan ik vertellen. Het beeld raak ik maar slecht kwijt. Voor Lars hoeft het voorlopig eventjes niet, om een ritje op een jetski te maken. Het ziet er allemaal stoer uit, maar ondertussen.

Aangezien de stranden op Key West heel erg tegenvallen zijn we maandag richting Bahia Honda gereden. Dit een ook een Key, maar ligt ongeveer 30 miles boven Key West. Hier is wel een mooi klein strandje. Bibi, Lars en Leon hebben goed kunnen snorkelen. Ze hebben super mooie vissen gezien, die wij normaal gesproken alleen maar in een aquarium hebben. Ze hebben ook nog een Rog van ongeveer twee meter groot gezien. Dit zwemt dus gewoon langs en onder je.
Toen we op het strand lagen kregen we een smsje van Loekie met de mededeling dat hun vaar route was gewijzigd in verband met de orkaan die eraan zit te komen. Het grappige was, dat ze dinsdag een paar uur in de haven van Key West zouden zijn. Wat een verrassing is dit. We hebben dus gelijk iets afgeproken. Dit is dus voor de derde keer op rij. Bibi en Lars waren natuurlijk weer helemaal blij. Dit is toch niet te geloven dat we elkaar volgen tot het zuidelijkste puntje van Amerika. We hebben dinsdagmorgen dus samen ergens gezellig een kopje koffie gedronken. Eigenlijk wilde we nog met z’n allen naar het zuidelijkste punt lopen, maar onderweg begonnen Lonneke en Marcel te twijfelen of ze nu om half 1 of half 2 weer moesten inchecken voor de boot. Om geen risico te nemen zijn we dus maar terug gelopen. We hebben nog een tijdje bij de boot gestaan, maar we konden ze helaas niet uitzwaaien want onze parkeermeter was leeg. We hebben voor de grap met elkaar afgesproken dat we elkaar voor de vierde keer zullen zien in Mexico, want daar gaat de familie van Loekie nu naartoe. Dat zou wel erg leuk zijn, maar ik denk dat dit toch echt niet gaat lukken. We zullen elkaar in december wel weer zien.

Woensdagmorgen zijn we om 7.00 uur vertrokken van Key West richting huis. Hurricane Irene begint ons aardig in de nek te hijgen. Op de tv zien we niks anders meer dan orkaan nieuws. Omdat we nog twee dagen in de auto moeten zitten, leek het ons verstandig om iets eerder dan gepland richting huiswaarts te gaan. Woensdag hebben we 750 miles gereden tot Santee. We hebben een hotel geboekt en zijn van daaruit donderdag weer vertrokken voor onze laatste trip van 850 miles. We hebben in Washington een half uurtje vertraging gehad en in New Jersey 1,5 uur. Het was in New Jersey knetterdruk op de weg, en er wordt ook nog eens veel aan de weg gewerkt, dus dubbel op. Ik weet niet of de drukte met de orkaan te maken heeft gehad of dat we gewoon vette pech hadden. Jammer dat net het laatste stukje niet echt mee zat, want als je het huis al bijna kunt ruiken, wil je ook zo snel mogelijk thuis zijn. We hebben de afgelopen 3 weken bijna 7000 kilometer gereden. Dit is veel, maar zo voelt het absoluut niet. We hebben 3 super mooie weken gehad, veel indrukken en veel gezien, en het was meer dan de moeite waard. De vakantie zit er weer op. Maandag moet Leon weer gaan werken, en Bibi en Lars beginnen aan hun laatste week vakantie en dan begint voor hun ook weer de school. Het is dan netjes geweest met 10 weken vakantie.

Nu moeten we ons gaan voorbereiden op Irene. Ik kreeg van mijn Engels lerares al een mail met voorzorgsmaatregelen die we moeten nemen. Je moet genoeg eten (bonen in blik, tonijn in blik, groenten en fruit) en water in huis hebben voor tenminste 3 dagen, dekens, zaklamp, kaarsen en weet ik wat allemaal. Een hele lijst met dingen waar je aan moet denken. Waarschijnlijk hebben we een paar dagen geen electriciteit, omdat er veel bomen gaan omwaaien en de electriciteit niet onder de grond ligt zoals bij ons in Nederland, maar boven de grond loopt en de bomen dit mee trekken als ze omvallen. Je kunt dus niet koken, vandaar het ingeblikte eten. Ik ga er vanuit dat het allemaal meevalt en dat we het niet nodig hebben, maar je kunt het maar beter in huis hebben. Het terras zetten we maar eventjes in de garage en de trampoline van Lars moeten we ook nog ergens kwijt, want ik vrees dat we die anders in Canada kunnen gaan zoeken. We laten het maar op ons afkomen en jullie horen het wel hoe we het ervaren hebben. Ik kan niet beloven of ik de komende dagen in de lucht ben met skype of mail.

Hopelijk kan ik maandag gewoon chili maken.





Mariel en Pieter, ik mail uch binnekort truuk. Ich weit neet of dit nog geit lökke veur det geur in Italie zit, dus bie deze un sjoen vakantie en toet schnel.

Lonneke, Marcel en de kids, hopelik höb geur genne las gehad van de windj. Maar good det geur een angere route ziet gevaare. Of ut noe de Bahama’s zien of Mexico, det maakt nieks oet. Helaas zit ut dör veur uch noe toch auch bienao op, geur mot allein nog effe op zeuk nao PF Chang in Miami. Toet in december oppe Ruiver of in Venlo. Ut waas hiel gezellig.

Marian en Frank, als geur tusse Kerst en Nie gaot aete, den kenne we mit. Ich weit allein neet of dit bie Marlie en Hans oet kumpt mit höre agenda, want dae steit altied knets vol.

Connie, heerlijk zo’n kwekkeboom kroket. Ik kan me er nu al op verheugen. Als we met Kerst in Reuver zijn, mogen ze wat ons betreft best friet met frikandellen als kerstdiner op tafel zetten. Heerlijk. Een sateetje smaakt ook heerlijk. Ik kom binnenkort een kopje koffie drinken, als Bibi en Lars weer naar school zijn. Ik bel je nog wel.

José, det is get veur de vastelaovend. (JC Scopias, mit ao, jullie weten wel wat ik bedoel).

Babs en Wendy, we höbbe plaats genog

Jack Eijssen, nog gefeliciteerd mit dien 25 jaorig jubilium bij Océ