Op naar de Everglades

Bibi heeft een keuze kunnen maken naar welk park dat ze wilde gaan. Het is Epcot, een van de vier World Disney themaparken in Orlando, geworden. Net als Sea World, stonden we al om 9.00 uur aan de poort.
Het park is gebouw rond “Spaceship Earth”. Van buiten lijkt het op een grote golfbal. Binnen wordt je van het verleden naar de toekomst geleid. Aan het eind van de rit lijkt het alsof je in een ruimteschip zit en naar de aarde kijkt. Een andere mooie attractie is “Test track”, hier kom je in een auto te zitten en doe je allerlei testen (hellingproef, schokbrekerstest, remproef en als laatste de snelheidsproef).
Ook hier weer een aantal attracties met een simulator. Een rustige “Soarin’”, waarbij je in een hangglider door Californie vliegt, en een hele snelle “Mission Space”, waarbij je in een ruimteschip naar Mars wordt afgeschoten. Ut spiejzekske waar net neet nuedig.
’s Middags in Duitsland een Bratwurst mit Sauerkraut gegeten, geserveerd door Mädel in Dirndl aus Deutschland.. Heerlijk.
Als afsluiting van de dag hebben we naar de show “Reflections” gekeken. Een groots vuurwerk en licht spektakel. Geweldig.
Moe maar voldaan gingen we om 21.30 uur weer naar huis.

De dag erna hebben we gezwommen op de 11de etage, boven op het dak van het hotel dat bij het resort hoort. Het is wel raar om boven op het dak te zwemmen. We waren maar met z’n viertjes, dus lekker relaxed.
Helaas moesten we rond half 5 naar ons huis terug, want er kwam een zwarte lucht aan. Het heeft flink geregend, maar de onweer bleef gelukkig weg. ’s Avonds zijn we naar Downtown Disney World gereden. Erg leuk. Een hoop eettentjes en winkeltjes, dus leuk om hier eens te slenteren.

Woensdag zijn we voor de tweede keer naar Sea World gereden. Zoals ik al zei, konden we een tweede dag terug komen met ons kaartje. We hebben natuurlijk weer verschillende shows gezien. Als je de tweede keer naar het park gaat, zijn de verrassingen natuurlijk weg. Je weet wat je kunt verwachten, maar dat maakt niks uit. Lars wilde nu wel een keertje op de eerste rij zitten. Hij was nat tot op zijn onderbroek, maar binnen een uur ben je ook weer helemaal opgedroogd van de hitte. ’s Middags hebben we een flinke onweersbui gehad. De achtbanen bleven best wel lang dicht hierdoor. Jammer, maar om nu met onweer in een achtbaan te zitten weet ik ook niet of je daar zo blij mee moet zijn.

Donderdag zijn we richting Miami gereden. We hadden een hele tijd via internet naar een betaalbaar hotel gekeken, maar het is ons niet gelukt. We hadden wel een paar mensen een mail gestuurd en gevraagd om te reageren of ze nog een slaapplaats voor vier personen vrij hadden. In de auto werden we dus verschillende keren gebeld, met de mededeling dat ze nog een kamer te beschikking hadden. We hebben het adres gevraagd, en zijn er eerst langs gereden om een kijkje te gaan nemen. Wat zijn wij achteraf blij dat we niks geboekt hadden, en wat viel Miami Beach ons tegen. Het strand was netjes, maar de hotels waren echt heel erg verpauperd om maar niet te zeggen smerig. Dit gaat het dus niet worden en hebben we ervoor gekozen om Miami Beach te verlaten en door te rijden richting het zuiden. We zijn uiteindelijk beland in Homestead.

Vrijdag was het een regenachtige dag, de temperatuur was heerlijk, maar de zon bleef weg. We zijn naar de Everglades gereden. Dit is een super groot natuurgebied van 6000 km2. Bij aankomst van het gebied stond een flink stuk in brand, maar achteraf bleek dat de medewerkers van dit gebied het bewust hadden aangestoken om nieuwe begroeing een kans te geven. We moesten dus door een flinke donkere brandwolk heen. Na een dik uur rijden kwamen we bij het visitor centre. Eenmaal uit de auto werden we bestormt door de muggen. In een sprint zijn we het visitor gebouw ingerend. Je kon met boten door de Everglades varen, en dan ga je een gedeelte door de mangrove. Eerlijk gezegd hadden Bibi en ik hier heel weinig zin in, omdat wij dachten dat we door de muggen helemaal lek gestoken zouden worden. Volgens de vrouw van het visitor centre was dit niet het geval omdat je op een boot zit, en muggen niet van wind houden. Na een half uur hebben we dan toch maar besloten om een poging te wagen. Volgens Leon was het anders een gemiste kans, en ik denk dat hij daar ook wel gelijk in heeft, want hoe vaak ben je bij de Everglades. Waarschijnlijk was dit de eerste en de laatste keer. We hebben een hele spuitbus deet op ons gespoten, en net voordat de boot vertrok zijn we van het visitor gebouw naar de boot gerend, bang dat we gestoken zouden worden. Gelukkig ging de boot meteen varen en hebben we geen last gehad van muggen. Het was een mooie tocht. Een gids op de boot, heeft veel verteld over het gebied. Er zijn in dit gebied meer dan 18 soorten haaien, 200 dolfijnen, tropische vogels, krokodillen, elegators, manatee’s (familie van de olifant) en nog veel en veel meer. De boottocht duurde ongeveer 1,5 uur, en het was zeker de moeite waard. Het jammere aan de tocht was wel, dat we geen alligators en krokodillen hadden gezien. Ze leven er wel, maar komen natuurlijk niet op commando tevoorschijn. Na de boottocht zijn we naar een plek gereden waar we volgens de gids grote kans zouden maken om wel alligators te kunnen spotten. Na een uurtje rijden hebben we inderdaad de plek gevonden waar de alligators waren. Het krioelde ervan. Bibi bleef in eerste instantie in de auto zitten, voor haar hoefde het niet zo nodig om tussen deze beesten te lopen. Leon, Lars en ik hebben toch een poging gewaagd om een stuk te gaan wandelen. Ze hadden er een speciale wandelroute aangelegd, en Leon zei, als het te gevaarlijk is om te wandelen, dan zullen de Amerikanen dit zeker niet aanleggen. Griezelig vond ik het wel, want je ziet ze bijna niet tussen alle begroeiing en water. Ze zijn perfect gecamoufleerd. Op een gegeven moment zagen we ze. Wat is dit griezelig als je er zo tussen staat. In Artis sta je achter een groot hek te kijken, en hier zitten ze nog geen 2 meter van je vandaan. Het was wel schitterend om zo’n beesten eens te zien in de vrije natuur. Er zwommen trouwens ook nog verschillende schildpadden. We vonden dat Bibi dit toch eigenlijk zou moeten zien, dus we besloten om richting auto te gaan om haar te halen. We hebben de ronde dus twee keer gelopen, en gelukkig hebben we het alle vier kunnen zien. Toen we terug waren, zagen we een bord waarop stond dat je minimaal 4 meter afstand van zo’n beest moest nemen. Nou, ik kan zeggen dat we er nog geen meter vanaf hebben gestaan. Gelukkig hadde ze genne zin in Ruiverse miense.