Frans Stelder

Net voor het weekend hadden we bij Peg, de Engels lerares, een party. Het was weer het bekende bring your own, dus ik kon voor de zoveelste keer met de potten en pannen gaan slepen. Net als bij de party van Jude, een week geleden, had iedereen weer iets te eten gemaakt, uit z’n eigen land. Ik had kip in boursinsaus gemaakt, niet iets typisch Nederlands, maar dat weten zij toch niet. Ik kan toch niet met stampot aankomen als het 35 graden is, dan kan ik alles weer mee naar huis nemen. Ik heb uitgelegd, dat de Nederlandse keuken vanalles en nog wat is, en niet alleen maar aardappelen. Het viel weer goed in de smaak, en de recepten zijn weer uitgedeeld.

’s Avonds hadden Leon en Lars een renwedstrijd. Samen met Rick (collega van Leon) en Julia (zijn dochter) hadden we afgesproken. Lars heeft eerst de 1 mile kidsrun gedaan, en die won hij met twee vingers in de neus. Het was eigenlijk helemaal niet leuk, omdat er niemand was wat een beetje hetzelfde tempo als Lars rende. Rick en Leon zeiden toen tegen Lars dat hij ook nog maar met de 5 km moest meerennen. Dat heeft hij dan ook gedaan, en ook daar had Lars de eerste plek. De uitslag van Lars was 24.14 minuten. Geweldig gedaan, want het was een heel erg heuvelachtig parcours. Leon viel trouwens ook in de prijzen. Hij was ook eerste met een tijd van 19.59 minuten (gelukkig nog net onder de 20 minuten). Het viel hem niet tegen, want zoveel als hij in Reuver rende, zo weinig rent hij hier. De laatste paar weken is hij weer een beetje aan het trainen, maar er is niet zo’n regelmaat in het rennen als in Nederland.

Zaterdagmorgen moesten we om 6.00 uur opstaan. Lars had een atletiekwedstrijd, en wilde gaan hoogspringen. Hij kon zich kwalificeren voor de halve finale van de staat New York, en dat is hem ook nog gelukt, ondanks dat hij helemaal niet hiervoor heeft kunnen trainen. Hij sprong wel een stuk minder hoog dan normaal, maar dat maakt niks uit. Hij heeft zich weten te plaatsen. Lars krijgt de volgende week extra training in het hoogspringen, dus hopenlijk is hij dan weer iets meer in vorm en springt hij weer net zo hoog als een half jaar geleden.

’s Middags hebben we achterom lekker in de zon gelegen. Af en toe een duik in het water genomen, en verder geniks. Lekker lui, moet ook eens af en toe kunnen. We hebben nog eventjes met Frans Brands en Yvette geskypt. Dit was maar eventjes, want er kwamen bij hun een hoop mensen op bezoek voor het feest van Monique, die 50 was geworden. Om 19.00 uur gingen we richting Albany, want daar hadden we een concert van Michael Bublé. Eindelijk was het dan zover (voor mij dan) dat ik naar het concert van Michael kon gaan luisteren. Ik had er zin in. Ik ben er al een week mee voor de gek gehouden, maar dat kon me niks schelen. Smaken verschillen. De mening in huize Teeuwen over het concert waren verdeeld. Ik vond het geweldig, Leon en Bibi vonden het leuk, maar niet te vergelijken met het vorige (natuurlijk niet) en Lars is in slaap gevallen tijdens het concert (dat zou hem bij het vorige niet zijn gebeurd). Bibi had nog een stukje van het concert opgenomen op haar mobiel, en toen we dit zondagmorgen aan het luisteren waren onder het ontbijt, kon ik toch heel goed horen dat zowel Leon als Bibi flink hebben zitten meezingen. En mij maar voor de gek houden, nou, het bewijs is er dat ze de liedjes zelf toch ook heel goed kennen, dus zeg nu maar niks meer.


Met vaderdag hebben we heerlijk in het zonnetje gezeten. Lekker genieten van een rustige zondag. ’s Avonds zijn we naar de Italiaan gaan eten, en ik moet zeggen dat het heerlijk was. Dit was echt Italiaans, en geen Italiaans met een Amerikaans tintje. Omdat het vaderdag was kregen we nog een bon van 20 dollar, die we de volgende keer kunnen besteden. Thanks, altijd welkom natuurlijk. Die gaan we zeker besteden.

Maandagmorgen ging om 7.00 uur al de telefoon. Leon. Ik kon al horen aan zijn stem dat er iets was, en dat had ik dus goed geraden. Frans Stelder was gestorven. Frans zat samen met Leon bij de woensdagavond zwemclub. Ze hebben verschillende jaren samen gezwommen en na het zwemmen altijd een kopje koffie gedronken, met voor velen het lekkerste koekje van de hele week (omdat ze honger hebben na het zwemmen). Helaas zal Frans nooit meer samen met de groep een kopje koffie kunnen drinken. Dit is toch oneerlijk. Leon had zo gehoopt, dat als hij de volgende week in Nederland en Belgie was, dat hij dan nog naar Frans kon gaan. Dat had hij echt in de planning, maar helaas ziet hij Frans nooit meer. Verschrikkelijk. We hebben het de laatste tijd met regelmaat over Frans gehad, en het is niet te begrijpen dat iemand van 39 jaar moet sterven. Maja we wensen je heel veel sterkte met het verlies van jou Frans. Op zo’n momenten woon je weer heel ver weg.