Een nieuwe vakantieganger in Clifton Park

Na een mooie moederdag en fijn weekend was het maandag een dubbele dag. Het was namelijk 10 jaar geleden dat opa Pietje gestorven was. Ongelooflijk wat gaat dat snel. Dit zijn van die dagen, dat je de film weer aan je voorbij ziet gaan. Je beleefd de dag weer van minuut tot minuut. Kon hij nog maar eens even een kijkje komen nemen,en eens een keertje naar NY komen, ik denk dat hij dat allemaal niet meer zou kunnen volgen zoveel is er in tien jaar veranderd. Maar hij zou ongelooflijk trots zijn op de kleinkinderen, hoe goed dat die de dingen hier oppakken. Dat is een feit wat zeker is. Helaas, het blijft een droom die nooit meer werkelijkheid zal worden.

We konden ook een nieuwe logé verwelkomen. Marc kwam namelijk naar ons toe. Heel erg leuk. Leon heeft via een of andere site het vliegtuig in de gaten kunnen houden, en toen Marc geland was is hij van het werk uit naar het vliegveld gereden om hem daar op te pikken. Marc is achter Leon aangereden, en was blij dat leon hem was komen halen. Het is toch eventjes wennen aan de 3 en 4 baans wegen hier. Ik was aan het koken toen Marc binnen kwam. Eerst hebben we natuurlijk wat gekletst en gedronken, en toen belde mam en Eric nog op skype. Ik heb het kort gehouden, want anders verpruttelde het eten, en het was trouwens al laat in Nederland, dus dat kwam goed uit. Na het eten zijn we nog een klein stukje gaan toeren met Marc. We zijn langs de school gereden en langs de sportvelden, en hebben nog gebasketbald. Dat kon maar eventjes, omdat het al schemerachtig was. Op de terugweg zijn we nog een ijsje gaan eten. Marc zei al: Dit is ut grotste handj ies det ich oeijt gehad hub. Welcome to America Marc. Alles is BIG. Daar kom je de komende dagen nog wel achter. Eenmaal thuis hebben we de route van Marc nog eens bekeken en heeft hij besloten om de volgende dag naar de Niagra Falls te gaan. Om 22.00 uur vielen toch echt de luiken dicht, en na dat hij nog een mailtje naar Will had gestuurd is hij gaan slapen.

Toen Bibi en Lars in de schoolbus zijn gestapt, hebben Marc en ik nog een boterham gesmeerd en koffie gedronken. Rond half 10 is hij vertrokken naar Cananda. Gek, zo zit je in Amerika en vijf uur later zit je in Cananda. Na het douchen ben ik naar de winkel gegaan. Om 12.00 uur moest ik weer thuis zijn voor te skypen met Wilma. Dit was afgesproken. Het is zo heerlijk om af en toe eens lekker bij te kunnen kletsen. Normaal zou je de fiets of auto pakken en een bezoekje brengen, maar dat zijn de dingen die helaas niet kunnen. Na Wilma heb ik nog met Esther geskypt. Onze wekelijkse bijklets avond/middag. Ik heb het kort moeten houden, want ik moest om half 3 op school zijn om Bibi en Lars op te pikken. Zij moesten een herhaal spuit halen bij de huisarts. Ik heb ze dus eens flink aangesproken, dat ik niet meer zo’n circus als de vorige keer wilde hebben. Kom op zeg. Lars ging als eerste, nu begon hij in een keer zenuwachting te doen. Na veel gepraat is het er na 5 minuten dan eindelijk van gekomen. Nu moest Bibi nog. Zij was degene die de vorige keer de praktijk op z’n kop zette, en nu was het, zitten, spuit en klaar. Toen keken we naar Lars, en hij zat er zo wit als een laken op de stoel te koekeloere. Lars moest weer terug op het bed gaan liggen, en kreeg koude doekjes voor z’n hoofd. Ze gingen nog wat de snoepen halen en na een tijdje kwam de kleur op z’n gezicht weer terug. O mijn god, wat een toestanden met spuiten halen. Het erge is, dat ik dacht dat het nu klaar was, maar over een half jaar moeten ze voor de laatste spuit nog een keertje terug komen. Hopelijk is het dan toch echt afgelopen allemaal.

Marc kwam rond 19.00 uur terug van de Niagra Falls. GEWELDIG, dat was het eerste wat hij zei, en dat kunnen we zelf alleen maar bevestigen. Het is inderdaad geweldig, maar je moet er zelf gestaan hebben, dan weet je pas echt hoe het is. Het is moeilijk te beschrijven, en op foto’s zie je wel hoe mooi het er is, maar hoor je niet het geluid erbij. Marc heeft nog een helikoptervlucht gemaakt, en hij vond het waanzinnig mooi. De Niagra Falls stonden hoog op zijn lijstje, en hij was blij dat hij dit dan ook in het echt gezien heeft.
Toen we klaar waren met eten, hebben we alle afwas laten staan en zijn nog vlug naar Moreau Lake gereden. We hebben hier een wandeling rondom het meer gemaakt. Wat een rust. We waren om 21.30 uur thuis, Bibi en Lars moesten naar bed want de volgende dag was er weer een New York State Exam, en ik moest helaas nog alles opruimen (dat is natuurlijk minder fraai als je na zo’n wandeling thuis komt). We hebben samen nog naar de foto’s van Marc gekeken, wat gedronken en gekletst, maar toen werd het toch ook voor ons tijd om naar bed te gaan. Leon moet er 's morgens vroeg uit en Marc had namelijk nog een lange reis voor de boeg de volgende dag.

Toen donderdag iedereen de deur uit was, heb ik Yanet opgepikt en zijn we naar de Engelse les gegaan. Het was weer heel gezellig. Veel lachen en toch ook veel van elkaar leren. Na de les ben ik samen met haar naar de supermarkt gereden en hebben we boodschappen gehaald om salsa te maken. Ik had dit aan Yanet gevraagd. Heerlijk, en je kunt het natuurlijk het beste leren van een Mexicaanse. We hebben samen bij ons in huis gekookt, en hebben 3 verschillende salsa’s gemaakt. (gekookt, in olie, en gebakken) Verrukkelijk, om je vingers erbij af te likken. We hebben afgesproken dat we de volgende week weer samen gaan koken. Ik leer van haar en zij leert van mij. Grappig toch, zo kom ik weer aan overheerlijke recepten die waarschijnlijk terzijner tijd is Reuver de ronde maken. ‘s Avonds heb ik wraps gemaakt, en daar hebben we natuurlijk de salsa bij gegeten. Volgens Leon en de kids was het geslaagd, Yanet mag vaker komen zeiden ze al. Nou, ik weet zeker dat dat ook gaat gebeuren, want we kunnen het heel goed met elkaar vinden.

Vrijdag ben ik samen met Yanet en Karina naar Saratoga gereden. Zoals ik al zei is daar ook Engelse les. Er zitten veel van de donderdag groep ook in de groep van Saratoga. We praten over ditjes en datjes, en vertellen hoe bepaalde dingen zijn in je eigen land. Verder worden er tips gegeven en wordt er iedere week wel door iemand iets lekker voor bij de koffie meegenomen. Ik had stroopwafels meegenomen. Nou, die gingen erin als warme broodjes. Er is in Albany 1 winkel waar je ze kunt kopen, maar daar betaal je dan wel (voor Nederlandse begrippen) de hoofdprijs voor. Wij Nederlanders weten natuurlijk dat stroopwafels normaal niet zo duur zijn. Ze hebben allemaal de naam van de winkel opgeschreven, en volgens mij, als ik nu naar de winkel toe zou rijden, is het vak van de stroopwafels leeg. Ze zijn volgens mij allemaal aan het hamsteren geweest. Na de les zijn we met z’n zessen gaan lunchen, Yanet, Karina (allebei Mexicaans), Wafaa (Egypte) Kumi en Chiho (allebei Japans). Het was waanzinnig gezellig, en we genieten er alle zes van om met elkaar te praten en elkaar te zien. Het leuke is trouwens, dat de dochter (Honomi) van Chiho, in de ESL (engels als tweede taal) klas bij Bibi en Lars zit. Zo zie je maar dat niet alleen de kinderen bij elkaar op school zitten, maar dat ook de ouders bij elkaar in de klas zitten.

Leon had een lunch met alle collega’s, dus hoefde niet te eten ’s avonds. De lunch was tevens het afscheid van Sander Bouten. Hij heeft samen met zijn gezin 5 jaar hier gewoond en vertrekt de volgende dag weer naar Nederland. Zijn vrouw, dochter en zoon zijn twee weken geleden al vertrokken. Bibi, Lars en ik hadden afgesproken dat we naar Mc Donalds zouden gaan. Leon is wel meegegaan, maar hoefde niks te eten. Hij zat nog vol van de lunch. We zijn eigenlijk allemaal niet zo van de Mc Donalds, maar we waren wel nieuwsgierig of het eten hetzelfde smaakte als in Nederland. We hebben dus besteld, en inderdaad, de smaak is hetzelfde. Dit was voor ons de eerste keer, sinds we in Amerika wonen, dat we bij een Mc Donalds waren, en waarschijnlijk ook de laatste keer. Ik vind de kipnuggets op andere plaatsen veel en veel lekkerder dan bij de Mac. Onder het eten zei Lars: ik ben aangehouden door een leraar op school. Ik moest mijn knoopjes vast maken van de polo die ik aan had. Lars had volgens de leraar 1 knoopje teveel open en moest onder toeziend oog van de leraar het knoopje dicht maken. Weer zoiets, we weten af en toe niet wat we horen hier. Zijn ze soms bang dat ze de borstharen te zien krijgen, of waar hebben we het eigenlijk over.




Ik zag een reactie staan bij mijn laatste verhaaltje van Jolanda. Nu is het zo dat ik een paar Jolanda’s ken, maar deze Jolanda is dat Jolanda (Janssen-Gijzen) van ut pleintje?

Esther ich hub ut bleuske nog kenne kriege.

Margareth, ich bun hielemaol op de heugte. Dich bels mich binne kort maar. Ich dink det det ut beste is om ut zoe aaf te spraeke. Haad dich
Doe hads trouwens un schjoen foto geknipt van Esther en Jack. Helaas ligge veur dur dit jaor neet bie.

Daan, ich zal kieke veur get angers. Kumpt good.

Mirthe, joamer det se neet op de Empire State Builiding kos komme vanwaege ut waer. Maar ja, des te mier een excuus om unne kier truuk te gaon.

Maurice, maar good det ut waer druug is noe det ut daak dur aaf is.

Will, bedankt veur de lekkere en leuke dingskus die se aan Marc hads mit gegaeve. Mit de curry bun ich hiel blie. En ut vogelkuuijke zal ich een schjoen plekske gaeve. Ich haop det de Amerikaanse veugelskus dur in passe, want auch die zien euver ut algemein get dieker as in Nederland. Trouwens, miense, as geur wilt weite wat veur een vogelkuuijkus det Will zelf maakt, den mot geur uns kieke op de site van Will, www.willsei.nl het is missjien unne tip as geur een leuk kadootje wilt kaupe. Det is weer uns get angers as unne boes bloome.