De eerste gasten uit Nederland

Dit weekend komen oma Wiesje en Eric op bezoek. Ze hebben vrijdag nog voor het laatst geskypt om te vragen of er nog het een en ander mee moest naar Clifton Park. Maar zover als ik weet hebben we nu toch echt wel alles hier. Leon is zondagmorgen is met Rick Zachgo (collega) gaan rennen. Rick zou naar ons huis toe komen, en van hieruit zouden ze een ronde maken. Lars ging natuurlijk weer mee met z’n fiets. Na het rennen zijn Rick, Leon en Lars eerst nog even in de kelder gaan tafeltennissen. Het was zo te horen erg fanatiek. Toen ze met het wedstrijdje klaar waren hebben we nog eerst een kopje koffie gedronken met een lekkere stroopwafel.

‘s Middags zijn we naar de fab gereden waar Leon nog wat papieren moest ophalen. We hadden ook nog het plan om naar de basketbal wedstrijd te gaan kijken van de dochter van Rick. Zij had een wedstrijd op de Universiteit in Albany. Uiteindelijk hebben we dit niet gedaan en zijn we wat gaan rondtoeren en hebben we bij Starbucks lekkere koffie gedronken. Rond 16.00 uur belde Eric dat ze in de trein zaten en rond 19.30 uur in Schenectady zouden zijn, waar wij hun dan weer zouden oppikken. Maar een uur eerder dan gepland belde hij weer op, dat ze in Albany waren gestrand. Ze moesten hier een uur wachten op de aansluiting. We zijn dus in de auto gesprongen en hebben oma Wiesje en Eric in Albany opgehaald in plaats van in Schenectady. Daar stonden ze dan. Nou, dat is raar, na dik 3 maanden elkaar weer in het echt te zien. We hebben de koffers en trolleys in de auto geladen en zijn naar ons huis gereden. Bibi en Lars sprongen van de hak op de tak met praten. Ze hebben natuurlijk een hele hoop te vertellen, en willen vanalles laten zien. We hebben thuis alles uitgeladen en zijn naar Chili’s gereden om iets te gaan eten, want honger hadden ze ondertussen natuurlijk wel gekregen na zo’n lange reis. Het was lekker en gezellig. Eenmaal weer thuis gekomen, werden de koffer uitgepakt. Het leek wel sinterklaas. Volgens mij zaten bijna alle koffers vol met spullen die voor ons waren. De kasten staan dus tjok en tjok vol met lekkere Nederlandse dingetjes. Ze hadden ook nog foto’s meegenomen, die hebben we nog via de tv bekeken. Er zaten foto’s bij van onze trouwdag (dit jaar 20 jaar geleden), van toen we zelf nog baby waren, van de overgroot oma en opa, familie, en noem maar op. Foto’s waarvan je het bestaan nog niet meer wist. Erg leuk om nog eens terug te zien. Toen we uitgekeken waren, werd het toch echt tijd om naar bed te gaan. De ogen vielen zoiets dicht. Het is natuurlijk ook een lange, en vermoeiende reis.

Om 4.00 uur hoorde we de eerste “gast” al naar onder gaan (over jetlag gesproken). Eric. Niet veel later ging nummer twee, oma. Om 6.00 uur zijn Leon en ik ook maar opgestaan. We hebben dan wel geen jetlag, maar slapen doe je ook niet meer als je weet dat er al twee kipfit onder zitten. Ja, we weten er alles van. Het is echt frustrerend als je zo vroeg wakker wordt en niet meer kunt slapen, terwijl je eigenlijk wel slaap hebt.

We zijn maandag na dat iedereen gedoucht was eens een stuk gaan toeren. We zijn richting West Mountain gegaan, maar daar waren natuurlijk geen skiliften meer open. Vandaar uit zijn we naar Lake George gereden, en hebben daar in een dorpje ergens iets gegeten. We zijn nog een klein stukje lang het meer gelopen en hebben vervolgens de auto gepakt om er helemaal omheen te rijden. Je bent hier wel eventjes zoet mee, maar je hebt onderweg zoveel te kijken dat de tijd omvliegt. Het is niet te geloven dat dit meer een paar weken geleden nog helemaal bevroren was. We hebben her en der nog wat foto’s gemaakt en rond 19.00 uur waren we thuis. Leon moest nog eventjes iets doen voor het werk, en wij zijn naar de bibliotheek gereden, want de boeken moesten terug. Oma en Eric gingen dus ook mee om een kijkje te nemen. Ze vonden het geweldig mooie bieb, en ik moet eerlijk zeggen, het is inderdaad een geweldig mooie, grote, bibliotheek. Kleine kinderen kunnen hier trouwens iedere avond (eventueel in hun pyjama) komen luisteren naar een verhaaltje dat wordt voorgelezen door een medewerkster van de bieb. Degene die doet voorlezen, is verkleed in een pyjama, ochtendjas en sloffen. Ik vind dit zelf best een grappig idee. Op de terugweg ben ik langs de school gereden. Het was al donker, maar om een beetje een idee te geven hoe groot het is maakt dit natuurlijk niet uit. Oma Wiesje zei al dat ze de volgende dag met licht terug wilde komen, zodat ze een paar foto’s kon maken.

Dinsdag zijn we dus bij daglicht terug gegaan naar de school. We hebben nog heel eventjes gekeken naar een wedstrijd van LaCrosse die net bezig was. Dit is een sport die hier héél erg populair is, maar waar ik in Nederland eerlijk gezegd nog nooit van had gehoord. Shenendehowa, de school van Bibi en Lars, heeft een ontzettend goed team. Ze zijn al heel vaak kampioen gewest. De wedstrijden van de school kun je hier live volgen via de televisie. Dit is natuurlijk heel erg gaaf. Toen er pauze was, zijn we verder gereden. We kwamen langs de parkeerplaats van de schoolbussen en Eric wilde graag een paar foto’s maken. Het ziet echt geweldig mooi uit als je die honderden gele schoolbussen op een rijtje ziet staan. Toen Eric 1 foto had geknipt hadden ze hem al bij de klitze. Hij moest onder toeziend oog van de sheriff per direct de foto verwijderen. Eric zei al lachend: I am not a spy, I am not from Russia. De man van de security moest er eigenlijk wel om lachen, maar bleef uiteindelijk heel serieus in zijn rol. Hij was maar de hele tijd aan het zeggen dat het een security issue was. Eric moest zijn ID laten zien, maar dat had hij natuurlijk niet. Leon is uit de auto gesprongen en moest het rijbewijs laten zien. Het kenteken van onze auto werd nog genoteerd, dus wij staan nu in de boeken genoteerd tot in Washington. Misschien moeten we morgen een nieuwe poging gaan wagen. We zijn nog over de schoolcampus gereden en vervolgens zijn we naar het Nanotech complex in Albany gereden. Hier is Leon dus met grote regelmaat te vinden. Oma Wiesje vond het allemaal maar geweldig. Na een beetje te hebben rondgereden zijn we die middag nog naar Crossgates Mall gereden. Het was niet zo’n mooi weer, dus het was een perfecte middag om daar te gaan shoppen. Dat heeft Eric dan ook heeeel goed gedaan. Wat dacht je van 5 paar schoenen en 4 jassen om maar te beginnen en natuurlijk de rest. Ik denk dat hij nog een koffer aan het kopen komt voor als hij de volgende week terug naar Nederland vliegt. Dit was nog maar het begin volgens hem. We zijn benieuwd wat er nog allemaal volgt.




Janet, bedankt voor je mailtje en tot over 2 weken. Fijne vakantie in Turkije.

Els en Jack Cuijpers, bedankt veur uch kaertje, erg leuk, ut vlaegske sting omhoeg bie de breevebus.

Esther, Jack en Jules, bedankt veur uch lekkere dropjes, en de boedschjapkus die se veur os gedoan haes. Alles is good aangekome. Esther, leuk geschreve , ut kaertje steid naeve det angere van ut oetknip visite. Doe wets waal wat ich bedoel. Ich hub un troanke motte loate. Ich mis de telefoontjes auch op zondigmorge. En de schjeale wazel wat veur altied oetkroame auch. Wet se nog van det kloppend kneen, wie schjandalig dut veur toen gelache hubbe. Det waas biestig. We sjpraeke os weer sjnel.

Inge, nog bedankt veur dien breefke det se aan mien mam hads mit gegaeve. Ich hub dich al een mailtje truuk gestuurd.

Mevr. Stevens, ich huur det geur os weblog auch bie haaijt mit laeze, en det geur dit erg leuk vindj. Helaas ken ich noe neet truuk veur uch veutjes te behanjele maar geur ziet in goeije henj bie Inge. As ich truuk bun höbbe veur weer unne haup te wazzele zoe wie gewuunlik. Trouwens, al un bietje gewend ongertusse in Ruiver. Ich dink ut waal he, hoppelik iddere daag een bietje beater.