Ipad -2

Zaterdag zijn we naar de Apple Store gereden. Die ligt ongeveer 10 km rijden bij ons vandaan. Bibi was helemaal blij, want ze kreeg vandaag de ipad-2, althans dat was de bedoeling. Bij de Apple Store kon het wel uitverkoop zijn zo druk dat het daar was. Nadat we netjes onze beurt hadden afgewacht, kwam het teleurstellende nieuws dat ze er geen meer op voorraad hadden. De mensen die de nieuwste ipad willen hebben staan s'morgens om 5.30 uur in de rij. Voordat de winkel open gaat wordt eerst gekeken hoeveel ipad's ze binnen hebben gekregen, en dan worden er nummertjes uitgedeeld aan de mensen die in de rij staan te wachten. Oh my god, dit gaat dus niet gebeuren. We kregen de tip om de ipad online te bestellen, en dan duurde het ongeveer 4 weken voordat je hem dan in huis zou hebben. Dus, dat gaan we dan maar doen. Ik heb Eric gelijk gebeld, want hij wil er namelijk ook eentje hebben. Het was de bedoeling om de ipad hier te kopen, als hij over 4 weken op vakantie komt. Vette kans dus dat je dan nog steeds in de rij moet gaan staan. We bestellen er dus maar twee. Als of die dingen niks kosten, doe er maar twee. Sneu voor Bibi, ze heeft al gewacht en nu moet ze nog langer wachten. Er zit niks anders op helaas.

Zondag heeft Leon s'morgens eerst gerend. Nu dat de sneeuw langzaam aan het verdwijnen is gaat dit een stuk beter. Toen hij thuis kwam heeft hij nog anderhalf uur met Wieger gepraat. Het was al eventjes geleden dat ze elkaar gezien en gesproken hadden, dus ze zijn weer helemaal op de hoogte van elkaar. Heidi hebben we helaas niet gezien. Zij had ook al een griepje te pakken. Misschien dat ze samen de eerste week van juli naar ons toe komen. Die week hebben we nog geen vakantiegangers staan, dus jullie zijn van harte welkom. Laat het maar weten als het zover is. Gezellig. Toen we allemaal eindelijk eens gedoucht en aan gekleed waren, zijn we naar Gore Mountain gereden. We hadden eerst het plan om de snowboards nog mee te nemen, maar we hebben het niet gedaan. Dan hadden we eigenlijk s'morgens vroeg moeten vertrekken. Het was heerlijk weertje, het zonnetje scheen lekker, maar het was nog wel wat aan de frisse kant. Bij Gore Mountain was het nog druk met de wintersporters. Nou ja, wat heet druk hier in Amerika. Het zijn zeker geen Oostenrijkse tafarelen die je hier ziet. Geen lange wachtrijen voor de liften, en geen grote skiklassen. Dat kennen ze hier niet. Alles rustig en relax. Na een uurtje hebben we de auto weer gepakt en zijn we via de Adirondack terug naar huis gereden. Dit gebied staat bekend om het prachtige natuur, en het vele wild wat daar nog leeft. Er zijn zelfs nog zwarte beren in dit gebied. Wij hebben er geen gezien (gelukkig), maar we hebben wel veel hertjes gezien, en natuurlijk de rest van de geweldig mooie en rustige streek.

Maandag zou voor Lars het Rock Climbing beginnen. Helaas ging dit niet door, omdat er te weinig kinderen waren die zich hadden aangemeld. Jammer, moeten we eens gaan kijken wat hij dan kan gaan doen. Bibi is wel gestart met sporten. Natuurlijk atletiek. Ze heeft hier wel een beetje naar uitgekeken, want ze heeft al vanaf dat we hier wonen niks meer aan sport kunnen doen. Het weer was er te slecht voor. Het sporten zoals wij dat in Nederland gewend zijn in clubverband, is hier niet. Alles wordt vanuit school geregeld. De wedstrijden die je hebt, doe je tegen andere scholen. Bibi heeft dus vanaf deze week, drie keer in de week atletiek, dit is gelijk na school. De atletiekbaan (8 banen) ligt gelijk langs de school, dus lekker makkelijk. De eerste training hebben ze het rustig aan gedaan. Nou ja, wat heet rustig tussen die bloed fanatieke Amerikanen. Die maken van een training nog een wedstrijd. Om 17.15 uur kon ik haar gaan halen, de eerste training zat erop en was niet tegen gevallen ondanks dat ze al 4 maanden niks meer aan sport had gedaan.

Gisteren belde Bibi mij vanuit de schoolbus op om te zeggen dat Lars weer eens zijn boterhammen vergeten was. Dit is toch niet normaal meer. Ik geloof dat ik op 2 weken na, iedere week wel een keertje op school ben geweest om zijn boterhammen te brengen. Ik heb dus maar snel mijn kleren aangetrokken en ben naar school gereden. Lars stond al klaar bij de deur. Ik heb hem dus ook maar gelijk duidelijk gemaakt, dat dit toch echt de laatste keer was dat ik ze kwam brengen. De volgende keer zoekt hij zelf maar een oplossing hiervoor, en anders maar honger lijden tot 16.00 uur. Vanuit school ben ik naar de sportschool gereden om eens een kijkje te gaan nemen. Eigenlijk is het niks voor mij, maar ik vind zelf dat ik iets meer onder de mensen moet komen, en aangezien alle Amerikanen volgens mij aan de gewichten hangen, lijkt me dit een goeie plek om mensen te ontmoeten. Zelf ga ik zeker niet aan zo'n apparaten hangen, staan of liggen, maar je kunt er ook yoga, spinning, pilates, en weet ik wat allemaal nog meer doen. Ze hebben me het een en ander uitgelegd en ik heb nog een rondleiding gekregen. Wat ik echt maf vond, was dat je ook kunt sporten in hun eigen bioscoop. Er draaien iedere dag andere films, en je kunt dus onder het kijken gelijk crossen of rennen op de band. Noe nog een knupke vinje det ze dich get te drinke komme bringe. Wiel (Puts), misschien höbbe ze hie nog unne kok nudig, get veur dich? Lekkere eiwit drenkskus in elkaar flantse.
Als ik die mensen allemaal zie sporten, kom ik nog aardig aan het zweten en afzien, want ze zijn hier allemaal super fanatiek. Nou, ik kan heel eerlijk zeggen, dat fanatisme heb ik niet.

s'Middags heb ik natuurlijk met mijn vriendinnetje geskypt. Esther, ik ben toch blij dat we iedere dinsdag eventjes (nou ja, eventjes) kunnen bij kletsen, en elkaar kunnen zien. Dat maakt alles toch iets makkelijker om ver van elkaar weg te wonen. Bibi en Lars vinden het ook fijn, dat ze "brüder" Jules op dinsdag kunnen zien als ze uit school komen. Ze missen hem echt wel hoor. Het werd tijd dat ik ging koken, want we moesten om 18.00 uur op school zijn. We kregen daar info over hoe hier alles met betrekking op atletiek in z'n werk ging. Dit duurde ongeveer een uur. Er hadden zich 210 meisjes op gegeven voor te atletieken. Hoeveel jongens weet ik niet, want dit is weer, net zoals de gymles, apart. (Preuts, maar ongertusse, we laeve toch in 2011 of neet soms).

Woensdag had ik afgeproken om met Wilma Fogl te skypen. We hebben aardig kunne klesten en lachen (zoals altijd). Wilma moest eigenlijk haar moeder halen bij de kapper, maar dat heeft nu een vriendin, die bij Wilma eigenlijk een kopje koffie kwam drinken, voor haar gedaan. Lief hoor, konden wij nog eventjes door praten. Toen haar vriendin en moeder terug waren van de kapper, zijn we toch echt gestopt, en hebben ze als beloning een lekker kopje koffie gekregen. Bas en Tim, ik ga voor jullie op zoek, beloofd. Wilma, tot de volgende week. Zou leuk zijn als jullie zouden komen in augustus. Wie weet.

Na dat ik met Wilma was uitgekletst, ben ik naar de kapper geweest. De laatste keer hadden ze me eigenlijk de haren te lang gelaten, met als gevolg dat ik nu natuurlijk weer moest gaan. Ich hub den zonne tispel op de kop, en den geit det weer zo krulle, verschrikkelik. Dus het is nu goed kort. Heerlijk. Vervolgens ben ik naar Albany gereden, naar de shopping mall. Eventjes lekker slenteren. Ik zag hier zelfs mensen joggen in de mall. Wij doen dit op straat of in de bossen, hier gaan ze joggen in een overdekt winkelcentrum, dat kan natuurlijk ook. Ik geloof toch niet dat de lopersgroep waar Leon altijd mee rent, dit op zondagmorgen zou doen.

Om 17.15 uur moest Bibi weer worden gehaald bij de atletiek. Ze was in de auto nog hard aan het lachen, want haar vriendinnen Madison, Grace en Silvie hadden haar als "vermist" opgegeven. Ze hadden een half uur moeten rennen rond de school campus. De fantieke Amerikaanse meiden gingen veel te hard, met als gevolg dat Bibi op het laatst een stuk was gaan lopen. Dit hadden ze pas laat in de gaten, dus dachten ze dat Bibi verdwaald was. Ze hebben toen de security van school ingeschakeld. Hij is toen gaan zoeken, maar het was achteraf niet nodig. Bibi was al op plaats van bestemming, zonder dat de vriendinnen dit in de gaten hadden. Dus nu moest de security op de hoogte worden gebracht dat het loos alarm was. Bibi had nog niet eens in de gaten wat er allemaal gaande was, maar de vriendinnen waren blij haar weer te zien en moesten er eigenlijk wel hard om lachen.

Zo, ik ga stoppen, want ik moet nog op zoek naar een hotel. We gaan namelijk dit weekend naar de Big Apple. De kids hebben vrijdag een vrije dag, en we willen dus een lang weekend naar de grote stad. Ik ben benieuwd, jullie zien en horen het wel.


Iedereen die zondag mee doet aan de Venloop, heel veel succes, en geniet er van.

Nel en José toet woensdig.