Baaldag

Woensdag kreeg ik een telefoontje van Bibi vanuit West Mountain. Van alle kinderen waren de ski spullen in West Mountain behalve ...... die van Lars. De schoenen en helm zaten er niet bij. Ik heb met haar afgesproken dat ze eventjes met Lars de ontbrekende spullen moest gaan huren voor een keer. Er zit niks anders op, anders kan hij niet gaan snowboarden. Dus het probleem is weer opgelost. Om 21.30 uur werden ze door de moeder van Joelie naar huis gebracht in een, jawel, roze auto. Bibi vind dit natuurlijk helemaal geweldig, maar Lars heeft daar zo z'n bedenkingen over.

Donderdag moesten Leon en ik naar de tandarts. We waren 1,5 uur onder de pannen hiermee. We hadden er al een beetje rekening mee gehouden omdat we wisten dat ze hier heel anders te werk gaan. Het zag er allemaal goed uit zeiden ze, maar toen kwam het. We moeten allebei terug komen. Leon en ik voor een vulling, en ik zou ook nog eens twee kronen moeten. Ik was een beetje verrast hierdoor, want ik heb helemaal nergens last van. Mijn eigen tandarts in Nederland heeft nog nooit over een kroon gesproken. Ik wil me toch eens eerst eventjes iets meer verdiepen hierin, want ik laat me niet zomaar huppekee een kroon in de mond zetten zonder dat ik ook maar ergens last van heb. Ik hoef niet zo'n super witte facings in mijn mond. Je ziet het hier iedere dag op reclame, in folders en kranten. Doe kriegs hie een paar nieje tenj bie een pekske botter. Nou nee, dank je wel.

s'Middags komt Lars helemaal blij uit school. Hij zei dat het voorjaar ging beginnen. Oh ja, hoe weet jij dat dan. Nou, de juffrouw had Canadese ganzen zien overvliegen, en dat betekent dat het voorjaar eraan komt. Ik vroeg aan Lars hoe de juffrouw wist dat dat Canadese ganzen waren. Toen zei Bibi lachend, die vliegen in een C in plaats van een V. Daar moesten we toch wel mee lachen. Ik hoop dat de juffrouw gelijk heeft, maar ik betwijfel het nog een beetje. We merken wel, dat we een beetje in een kwakkel maand zitten, en dat de temperaturen heel erg schommelen op het moment.

Zaterdag was voor Bibi een echte BAALDAG. De eerste voor haar,sinds we in Amerika wonen. Niks was goed, ze wilde niet meer naar school, geen engels meer praten maar alleen nog Reuvers, ze wilde naar huis en noem nog maar 100 dingen op die je kunt bedenken. Dit verwacht je eigenlijk niet meer, als je denkt dat je alles goed op de rit hebt. Ik denk dat de carnaval voor haar de druppel was. Zij vindt carnaval vieren heeeeel erg leuk, en als je er dan niet tussen kunt staan, en via hyves berichten krijgt dat het zo leuk is, is dit natuurlijk heel erg zuur. We vonden het heel erg sneu voor haar, en we hebben haar de rest van de dag ook maar een beetje in haar nukkige zin gelaten. Ook voor de kinderen is het af en toe balen dat je ver weg woont. Niet iedere dag is een feestje of vakantie zoals vele misschien denken. Je weet dat er van zo'n dagen tussen zitten, en dan kan je maar gewoon beter een hele dag je zielig voelen, en flink balen, en de volgende dag weer alles positief zien. Er zullen nog wel meer dagen volgen, ben maar niet bang hiervoor.

We zijn nog naar Saratoga gereden. Dit stadje heeft winkeltjes zoals we die in Nederland gewend zijn. Echt een winkelstraat. De stad zelf staat bijna in z'n geheel in het teken van paarden. Op schilderijen, beelden, kleding, uithangborden en nog veel en veel meer. Het staat bekend om de horse racings die hier gehouden worden. We gaan zeker een keertje naar zo'n racing kijken en een wedje maken. Het is misschien leuk om te weten dat onder andere de film van The horse whisperer hier is opgenomen. We hebben ons nog ergens wat gedronken en zijn toen weer in de auto gestapt om verder te gaan, althans dat was de bedoeling. Na een uur kwam Leon erachter dat hij het fototoestel had laten hangen in het cafeetje waar we koffie gedronken hadden. Hij had het bonnetje nog in de beurs, en daar stond het telefoonnummer op. Gelijk bellen natuurlijk, maar helaas hadden ze geen tijd om even te kijken of het toestel er nog lag. Stress, linea recta vol gas terug naar Saratoga. Ongelofelijk, het was er hartstikke druk, en het toestel lag gewoon nog op de plek waar Leon het ook had neergelegd. Pppffff. hartslag weer gezakt.

Zondag hebben we de Nederlandse les opgestart. Nu dat we een beetje gesetteld zijn, en wat regelmaat in alles hebben, moeten Bibi en Lars er toch echt aan gaan geloven. Ze gaan nu Nederlandse les op afstand krijgen. Het is heel belangrijk voor kinderen die tijdelijk in het buitenland wonen om toch gewoon Nederlands te krijgen. Je merkt dat ze het engels zo snel oppikken, zodat het Nederlands een beetje verwaterd om het zo maar te zeggen. En omdat we binnen ons gezin dialect praten, is het voor Bibi en Lars des te belangrijker dat ze deze lessen krijgen. Ze volgen deze les via Edufax. Ze hebben hun eerste huiswerk al ingeleverd en ze krijgen iedere keer nieuwe opdrachten. Het huiswerk wordt nagekeken door leraren die in dienst zijn van Edufax. We moeten er dus voor zorgen dat we hier structureel aan gaan werken. Misschien niet altijd even leuk, maar o zo belangrijk.

Laat op de middag zijn we nog op zoek gegaan naar een snowboard voor Leon. Hij wil het toch nog eens gaan proberen. Leon is ooit zo hard gevallen met het board, dat hij zoiets had van, dit nooit meer. Maar nu hij Bibi en Lars de berg af ziet komen, begint het toch te kriebelen. Helaas hebben we nog niks kunnen vinden, maar dat gaat zeker lukken, en anders gewoon nog maar eens een keertje huren.

Toen we naar huis reden, was de temperatuur ondertussen weer tegen het vriespunt aan, met als gevolg dat de regen veranderde in ijs. Het was spekglad op de weg. Ik was blij dat we heelhuids thuis waren. Het ijzelde verschrikkelijk hard. Het weer was echt heel erg slecht. Dat bleek ook wel s'morgens vroeg toen Leon naar het werk wilde gaan. Hij kreeg de garagepoort nog niet meer open zoveel ijs was er gevallen. Op de site van de school stond al om 6 uur s'morgens dat de kinderen twee uur later opgehaald werden door de schoolbus vanwege het weer, maar dit is om 8 uur veranderd in de hele dag vrij. Het was echt bar bar slecht buiten. De tak waar we de windjbuujel aan vastgemaakt hadden was afgebroken. Je kon niet eens door de ramen kijken zoveel ijs zat er tegen. Bibi en Lars hebben dus lekker de pyama aan gehouden, en tv gekeken en wat zitten lezen en hyven. Een onverwachte vrije dag. Ook wel eens lekker.




Els, wat een leuke foto hubs se gestuurd.

Lil ich haop det we de volgende kier waal kenne kalle.

Mam, Stien, Mien en Annie, ich haop det geur lekker waerke hupt do in Spanje.

Karlijn, ich gaon nog veur dich op zeuk nao un kledje veur ut galabal. Hopelik geit ut lukke.

Ria en Har Pollen, bedankt nog veur uch reactie. Leuk det mien blog auch op de Polderwaeg geleze wuurd. Trouwens wie geit ut mit diene erm?

Ria Gijsen, ich dink det ich diene raod maar gaon opvolge mit die kroene. Toet morge, ich zit gewasse en gestreeke veur de laptop klaor.