Chicago, Graceland, Memphis.

Zaterdag 1 augustus was het dan zover, de bruiloft van Paul en Tammie. Het had de hele dag al flink geregend, maar gelukkig op het moment dat de ceremonie begon scheen de zon en kon er buiten in de tuin van het restaurant getrouwd worden. Het begon met Schotse muziek, omdat Paul van oorsprong uit Schotland komt. Er kwamen een paar mensen die op een doedelzak speelden. Paul werd door hun naar het kapelletje gebracht. Tammie werd door haar twee zonen John en Dylan naar het kapelletje gebracht. Daar stonden ze dan. Binnen 15 minuten was de ceremonie voorbij en kon het feest beginnen. Er is flink gedanst en gedronken en om 22.00 uur was de party voorbij. Het gaat niet zoals in Nederland door tot in de late uurtjes. Wij vonden het prima zo, want de dag erna moesten we weer vroeg uit de veren, want we hadden een lange rit voor de boeg via een tussenstop in Toledo richting Chicago.

Zondag was het plan om om 8 uur in de auto te zitten, maar zoals gewoonlijk is ons dit niet gelukt. Het is een uur later geworden. Leon zei al; Waorom zal dees vakantie angus beginne den die angere vakanties. Inderdaad, het is altijd later dan onze voorspellingen, en wat maakt het uit, we hebben tenslotte vakantie. We zijn de eerste dag tot Toledo gereden.
De tweede dag moesten we nog 4 uur rijden. Het werd ondertussen behoorlijk druk op de weg. Er is beduidend meer vrachtverkeer in Chicago dan in New York. Verschrikkelijk. Je zit op een 6 of 7 baanse weg, en ze razen je van links en rechts voorbij. Je moet dus goed opletten. Ondertussen waren we er achter gekomen dat we in Chicago onze horloge’s een uur terug moesten zetten. Daar hebben we helemaal niet bij stil gestaan. Het verschil met Nederland is nu dus 7 uur in plaats van de gebruikelijke 6 uur. Rond 2 uur waren we bij het hotel. We zitten ongeveer een half uur rijden van Chicago. Omdat het pijpenstelen regende, zijn we niet meer naar de stad zelf gegaan, maar zijn we een shopping mall in de buurt van het hotel gaan bezoeken. We hadden alle 4 geen zin om in de regen door Chicago te lopen.

Dinsdag zijn we vroeg opgestaan en met de trein naar Chicago gegaan. Om 10 uur waren we in de stad, en het was echt wauw. Wat een prachtige gebouwen. Het was voor mij verrassend mooi. Ik had Chicago heel anders voorgesteld eerlijk gezegd. Het is een hele mooie, ruime, schoone stad. Super mooie gebouwen, veel water, en prachtige parken. We hebben weer ontzettend veel gezien.

Woensdag zijn we richting Indian Dunes State Park gereden. Een dagje strand aan het Michigan Lake. Het was helemaal niet druk en het strand was mooi met hele hoge duinen. Het weer was perfect, niet te warm en niet te koud. Leon had zijn ren spullen meegenomen en heeft nog een dik uur door de duinen gerend. Heuvel op heuvel af door losse zand, dus na een uurtje weet je wel wat je gedaan hebt. We waren pas laat bij het hotel en zijn toen naast het hotel bij de Griek nog snel iets gaan eten.
Donderdag zijn we naar het museum of Science and Industry gegaan. ‘s Morgens zijn we al weer vroeg vertrokken, want we moesten ongeveer 3 kwartier rijden. Het was erg interessant en vooral heel leerzaam. We zijn er de hele dag geweest. Gelukkig was alles binnen want het heeft die dag flink geregend.

Vrijdag, We are going to Graceland, Graceland, Memphis Tennessee. Helaas vertrokken we in Chicago een uur later dan gepland, want we hadden “ pech” aan de auto. We zijn dus eerst langs een garage gereden. Het was een lange en vooral saaie rit van 9 uur. We hebben zo’n beetje de hele weg alleen maar maisvelden gezien. Jammer, we hadden gedacht dat we meer afwisseling van de natuur zouden zien.

Zaterdag zijn we ‘s morgens eerst downtown Memphis gereden. Natuurlijk zijn we over Beale Street gelopen, die vooral bekend staat om z’n pubs, clubs en souvenier winkeltjes. We hadden ons er meer van voorgesteld. Het was een beetje armoedig en er hangt een bepaalde sfeer in de straten. In ieder geval niet de sfeer die we verwacht hadden. Het zal ‘s avonds beslist anders zijn, maar of je daar dan moet zijn? It’s a slum. We zijn ook nog naar het Peabody Hotel geweest. Daar worden 5 eenden, iedere morgen om 11 uur uit hun “eendenhotel” dat boven op het dak van het hotel staat gehaald, waarna ze via de lift en de rode loper naar de fontein in de lobby van het hotel waggelen. Het moet niet gekker worden. Ze hebben een leven al s een prins. Om 5 uur ‘s avonds vindt het omgekeerde tafereel plaats.

‘s Middags zijn we naar Graceland gereden. We zijn alle vier natuurlijk geen echte Elvis Presley fans, maar het is toch erg leuk om het te zien. We konden nog net de laatste dag van de Elvis week meepikken, want het was namelijk 35 jaar geleden dat hij gestorven was. We hadden alle vier het idee dat hij nog leefde, want er liepen heel wat Elvis Presley imitators rond. Lars vond het VERSCHRIKKELIJK, en Bibi zei; ut liekt waal vastelaovond, GEWELDIG. Leon en ik moesten er wel om lachen. Het leek inderdaad wel carnaval. De een was nog gekker dan de ander. Het hele gebeuren was in ieder geval big business. De Elvis shirtjes, tasjes, cd’s, films, stickers, kleding en weet ik niet wat allemaal, gingen als warme broodjes over de toonbank. Later op de middag zijn we richting hotel gereden en hebben Bibi en Lars nog eventjes gezwommen. Na het eten zijn we voor de tweede keer richting Graceland gereden, want daar kon je die avond (omdat het de Elvis week was) gratis de tuin bezichtigen. Om 21:03 uur stonden we voor de ingang van het huis, maar toen werd ons gezegd dat de tuin vanaf 21 uur gesloten was en dat er zondag morgen een extra bezichtiging zou zijn van 7.30 tot 8.30 uur. We zijn toen maar een kijkje gaan nemen in het Heartbreak Hotel, en hebben nog geluisterd naar live optredens die werden opgevoerd door nep Elvissen. Het was wel lachen, wat hier allemaal voorbij komt lopen en op de buhne staat.

Zondag morgen zijn we vroeg opgestaan, want we wilden toch nog wel eventjes het huis en graf van Elvis zien. Je bent tenslotte niet iedere dag in Memphis. Rond kwart voor 8 waren we bij Graceland. Overal stonden bloemstukken. We zijn ook nog bij z’n graf geweest kijken, dat in de tuin bij het huis ligt. Daar sta je dan als nuchtere Nederlander, tussen de echte door en door gewinterde fans die na 35 jaar nog staan te huilen aan het graf. Het is wel indrukwekkend om te zien hoe bezeten de fans van Elvis zijn, ook nog na 35 jaar.