Puerto Rico

Donderdag avond zijn we om 19.00 uur richting Boston gereden. We hadden in Boston een hotel geboekt, omdat we de volgende dag al vroeg op het vliegveld moesten zijn. Om 5.00 uur s’morgens zijn we op gestaan en na een super snel ontbijt zijn we richting het vliegveld gereden. Om 8.00 uur gingen we de lucht in en om 12.00 uur waren we op het vliegveld van San Juan in Puerto Rico. Eerst moesten we nog op ons koffer wachten en vervolgens gingen we op zoek naar Hertz om onze huurauto op te pikken. Een schuttlebusje bracht ons er naartoe. Toen Leon in de rij stond voor de sleutels van de auto te halen, vroeg ik hem hoe het zat met de verzekering van de auto. Omdat in Amerika alles héél anders geregeld is dan in Nederland, heeft hij toch nog eventjes naar onze verzekeringsmaatschappij in Clifton Park gebeld. Ze konden ons niet precies zeggen hoe het zat, dus het was slimmer om toch nog maar een verzekering af te sluiten. Huppeke, 250 dollar extra. Dat begint al goed. Heb je goedkoop een auto kunnen huren, is het achteraf toch nog een domper. Maar ja, het is niet anders. We hadden onze garmin meegenomen, en gelukkig maar. Het verkeer in Puerto Rico is een hel. Niemand kent hier regels. Ze halen je van links en rechts in, afslagen op de autoweg zowel links als rechts. Knipperlichten worden niet gebruikt, ze steken gewoon een hand uit en auto’s die bij ons al lang op de schrothoop liggen rijden hier nog gewoon (nou ja, gewoon).

Rond 16.00 uur waren we bij ons huisje. Nancy, de poetsvrouw van dit huis deed de rondleiding door het huis. Ik durfde niet veel te zeggen, maar ik had zo mijn bedenkingen. Schoon was anders. Na dat Nancy ons alles had gewezen, zijn we eerst samen een uurtje naar het strand geweest en hebben ons daarna opgefrist. Nou ja, opgefrist? Bij onze eerste badkamer kwam geen water uit de kraan. Dan maar proberen bij de tweede. Gelukkig kwam hier wel een pisstraaltje uit de kraan. We hebben ons maar snel snel een beetje gewassen, want we waren bang dat we anders weer zonder water zouden zitten. We hebben het huis nog eens bekeken en kwamen tot de conclusie dat we hier niet wilden blijven. Alles wat we aanraakte was vies, smerig, geroest, kapot, oud, vervallen en ranzig. Het huis moest hoognodig eens gerenoveerd worden. Op de slaapkamer van Lars maakte het bed zoveel kabaal dat hij besloten heeft om bij Bibi te gaan liggen. Eenmaal op de kamer van Bibi, zagen we dat de mieren van de kast, over de grond, over de muur richting bed marcheerden. De mieren liepen dwars over het bed. Afschuwelijk. Hier ga je toch niet liggen. We hebben de verhuurder gebeld, en na een heftig gesprek met hem, hebben we besloten dat we hier niet wilden blijven. Gelukkig kregen we ons geld terug. Samen met Nancy (die ons groot gelijk gaf) hebben we in het drukste weekend van het jaar moeten zoeken naar een nieuwe slaapplek. Dat was nog niet zo eenvoudig. Na 2,5 uur hadden we dan eindelijk iets gevonden. Eigenlijk deden ze deze kamer nog niet verhuren, omdat deze nog niet helemaal af was. We konden eerst een kijkje nemen of we het wel goed vonden. Dat hebben we gedaan. Het was inderdaad nog niet af, maar wat er stond was voor ons prima. Bedden een nachtkastje en een primitieve badkamer. Zo’n hotelkamer hadden we nog nooit gehad. Ik kon de grond wel kussen dat we hier konden blijven. We hebben dit gelijk voor het hele weekend geboekt, want er was nergens anders meer iets te krijgen. Om half 12 gingen we dan eindelijk nog iets eten, want dat was met al het zoeken naar een geschikte slaapplaats er bij in geschoten. De eerste dag hadden we ons alle 4 anders voorgesteld. Hopelijk wordt de rest van de vakantie iets leuker.

Zaterdag morgen zijn we bij een bakker gaan ontbijten en hebben we vervolgens nog een stukje door de buurt gereden. Wat een armoede overal. Veel mensen wonen gewoon in smerige krotten. Wat een ellende. ’s Middags zijn we naar het strand geweest. Ook dit had ik me iets anders voorgesteld. Het water is prachtig en het strand ook, maar helaas wordt de rommel gewoon overal neergesmeten. De mensen op Puerto Rico kijken niet zo nauw. Er zijn plekken bij, waar de vuilnis een meter hoog op het strand ligt, en niemand die het opruimt, met als gevolg, veel honden die daar rond struinen, iets waar ik helemaal niet blij van wordt. Erg jammer, want als de rommel opgeruimd zou worden, was het een plaatje om te zien. Gelukkig is dit niet overal het geval en hebben we ons een plekje uitgezocht zonder rommel. Er zijn op sommige plekken ontzettend hoge golven (tot wel 3 meter hoog). Een ideale plek voor surfers. Puerto Rico wordt ook wel het Hawaï van de oostkust genoemd, en daar kan ik me wel iets bij voorstellen, het is schitterend om te zien hoe hoog de golven komen en met hoeveel geweld dat dit gepaard gaat.

Zondag zijn we naar Rio Camuy Cave gereden. Dit zijn de op 3 na grootste grotten ter wereld. Dit grottencomplex is uitgesleten door een ondergrondse rivier. We hadden een tour door de grotten. Omdat wij geen Spaans verstaan kregen we een audiotour. Dit ging perfect. Het was niet koud onder de grond, maar wel soms steil en glad. Het was zeker de moeite waard om het gezien te hebben. Op het einde van de dag hebben we nog een strandwandeling gemaakt. Nog één nachtje slapen in Isabella en voor de dagen erna hebben we een hotel geboekt in de plaats Dorado.

Maandag zijn we de hele dag nog in Isabella gebleven. We waren naar een strandje gereden waar we nog niet geweest waren. Eenmaal aangekomen stonden er 2 politiemannen. Ze vroegen aan ons of het een rental car was. Ja? Hoezo? Nou, je kunt hier beter niet de auto neerzetten, want in deze buurt wordt erg veel ingebroken en gestolen. Oké, dan pakken we onze hele handel weer in en gaan we toch maar weer naar ons “bekende” stekkie. Het was bewolkt die dag maar gelukkig, is het op een enkele druppel na, wel droog gebleven. We zijn pas rond 19.00 uur vertrokken naar onze nieuwe bestemming in Dorado. We hebben hier een appartement geboekt voor de rest van onze vakantie.

Dinsdag begon de dag heel mooi. We zijn bij het hotel aan het strand gaan liggen, maar na een uurtje hebben we ons verplaatst richting het zwembad. Het begon hard te waaien, dus het zand zat van kop tot teen. Bij het zwembad lagen we iets meer beschut. Het was alleen van korte duur, want na een kwartiertje begon het te regenen en hebben we ons hele hebben en houwen moeten verplaatsen naar het overdekte terras. We hebben samen iets gedronken en gewacht op beter weer, maar helaas kwam het zonnetje niet meer tevoorschijn. Het heeft bijna de hele dag geregend en het werd zelfs op een gegeven moment koud. We zijn ons lekker warm gaan douchen en hebben de auto gepakt en over het eiland gereden. Ook in deze streek van het eiland weer doffe ellende. Af en toe kwamen we in buurten waar we eigenlijk beter niet doorheen hadden kunnen rijden. Ramen dicht, autodeuren op slot en hopen dat je niet stil komt te staan met je auto.

Woensdag zijn we naar Luquillo gereden. Van Dorado uit is het eigenlijk maar een klein uurtje rijden, maar door het drukke verkeer zaten we zeker 1,5 uur in de auto. Onderweg heeft het nog geregend. Gelukkig hebben we de rest van de dag droog weten te houden. Er lag bijna niemand op het strand. We konden de auto gelukkig in de gaten houden, want op de een of andere manier voelde ik me niet helemaal veilig. Ze zien toch dat je toerist bent. De auto’s, met geblindeerde ramen, rijden af en aan. Ze stoppen en de mensen blijven je dan beloeren vanuit hun auto. Dit is niks voor mij, hier wordt ik zenuwachtig van. Volgens Bibi ben ik veel te bang, maar ik kan beter zo zijn, dan dat ik iedereen blindelings vertrouw hier, want één ding is zeker, daar moet je hier zeker niet vanuit gaan. Er is een hoop armoede, criminaliteit en een groot drugsprobleem. Er heerst hier een machocultuur, en de gladde boys zie je hier met de bosjes paraderen. De “loverboys” van Puerto Rico zei ik al. Je pikt ze er zo uit. Een grote zonnebril, de haren perfect, de kleding perfect, dikke auto onder de kont met blinkende velgen en vooral gezien willen worden. En dat op een eiland waar meer dan de helft van de mensen nog geen nagel heeft om zich aan de kont te krabben. Overdag vind ik Puerto Rico mooi, vooral de natuur is schitterend, maar zo gauw het donker is, wordt het grimmig. Ik durf er niet alleen over straat te lopen. Nu hoef je dit ook niet te doen, want winkeltjes en terrasjes zoals we dit in Europa kennen, vind je hier niet. Af en toe vind je een “hippe” strandtent, maar dat is het dan ook.

Donderdag zijn we naar El Yunque geweest. Dit is het enige tropische regenwoud in de Verenigde Staten. El Yunque was erg mooi. Er waren mooie watervallen en veel afwisselende natuur. Het was echt super mooi om door het regenwoud te lopen. Bibi, Lars en Leon hebben nog onder de watervallen gezwommen. Bibi zei al, zo, det ken ig weer van mien bucketlist afstreepe. Det höb ig altied al wille doon, ongur un waterval stoan en zwumme.

Vrijdag hebben we de koffers weer in orde gemaakt voor onze terugreis, en zijn we die dag bij het hotel gebleven. We hadden een late vlucht, om 19.00 uur, dus we hebben alles rustig aan kunnen doen. Om 16.00 uur zijn we richting vliegveld gereden. Laat ons maar op tijd gaan, want met het verkeer door San Juan, hebben we zeker nog een beetje vertraging. Als we op tijd op het vliegveld zijn, eten we daar nog wel iets. Maar ja, het verliep allemaal anders. Een autoritje van 20 minuten duurde nu 2,5 uur, met als gevolg dat we nog net op het nippertje het vliegtuig konden halen. Doffe ellende op de weg. Het verkeer zat muur en muur vast, iets wat blijkbaar iedere dag voorkomt. De minister van verkeer moet zich diep schamen, zei Leon. Van links naar rechts, van 5 baans naar 2 banen, over vluchtstroken, over de berm, ik weet niet hoe iedereen op de weg rijdt, maar dit was niet normaal. We begonnen ons lichtelijk zorgen te maken over ons vliegtuig. Gelukkig waren de laatste 2 km goed te rijden. We hebben de auto ingeleverd, toen snel met de schuttlebus weer naar het vliegveld, Leon is de tickets uit gaan printen en Bibi, Lars en ik hebben de koffers door het scanapparaat gegooid. We hadden geen 5 minuten later moeten komen, want dan hadden we vette pech gehad en een ander vliegtuig moeten boeken. Zonder te eten moesten we al gelijk in het vliegtuig gaan zitten, en nog geen 20 minuten later zaten we al in de lucht. Wat een afsluiter. We hadden het ons anders voorgesteld. Alles bij elkaar, hebben we desondanks een paar tegenslagen toch een mooie week gehad. Misschien hadden we ons het iets anders voorgesteld dan we in werkelijkheid zagen, maar dat weet je niet, papier is geduldig en je moet het tenslotte met eigen ogen gezien hebben, en dat hebben we.


Wouter bedankt veur de groetjes. Bibi heat ut aan os doorgegaeve. Noe begint ut veur dig toch waal erg spannend te waere. Ut geit hel op ut exame aan.

Karlijn thanks.

Ria, Pizza?

Eveline, nog efkus, ig huurde des se ut koffer al bienao klaor höbs stoan.

Elaine, hiel väöl plezeer op dien stageplaats. Maak dör un leuk half joar van.

Jacqueline, ig zal de fanatieke wanjelaers doorgaeve det se in ut vervolg motte stoppe op de Lambertusdijk om een tas koffie te drinke, of missjien höbbe ze lever een glaas melk.