En we noemen hem?

Ja, wat doe je na een vakantie? Wassen en strijken natuurlijk. Dat heb ik dan ook gedaan, en heel veel zelfs. Ik heb alles wat in de koffers was meegenomen in de wasmachine gegooid, of het nu vies was of niet. Alles ligt weer schoon en fris in de kast, alsof we niet weg zijn geweest. Zondag zijn we met Bibi richting Lake George gereden. Lars bleef thuis met Matt en Chris, hij had geen zin om mee te gaan. Over twee weken gaat Leon de halve marathon rennen in Lake George, en we hebben het parcours eventjes bekeken. Het valt vies tegen, heuvel op heuvel af, en er zitten behoorlijke klimmetjes tussen. Leon heeft zijn tijd al iets bijgesteld, want de snelste halve marathon zal het zeker niet worden.

Maandag is de laatste periode op school ingegaan. Abnormaal wat gaat dit toch snel. Eigenlijk moesten zowel Bibi als Lars naar de orthodontist, maar we hebben de afspraak voor Lars kunnen verschuiven naar een andere dag. Lars had namelijk die dag tijdens de atletiek training hoogspringen, en dat wilde hij niet missen. Bibi is wel naar de orthodontist geweest. Toen ze klaar was zijn we samen Lars gaan ophalen bij de training. Toen hij in de auto zat vertelde Lars dat Mrs. Rose Beckett, een zoontje had gekregen. Twee weken geleden zat Mrs. Beckett nog met een dikke buik langs me, toen we het nieuwe schooljaar van Lars aan het bespreken waren, en in de vakantie is ze bevallen van een zoon die ze Lars hebben genoemd. Wat grappig. Het is de tweede keer op school dat er een baby naar Lars wordt vernoemt. De naam Lars hoor je hier echt nooit, het is allemaal, Dan, Zach, Matt, Jim, Rick en ga zo maar door. De hele dag door zijn er kinderen naar Lars gekomen, om te vragen of hij het al gehoord had dat Mrs. Beckett een zoontje had gekregen die Lars heette. Jao, nao det ig det hongerd kier gehuurd höb, weit ig ut ongertusse waal.

Dinsdag heb ik een uur voor Jan joker staan wachten op Bibi. Ik ben dus zonder Bibi weer naar huis gereden, want als de atletiektraining eigenlijk om 17.00 uur is afgelopen en je bent er om kwart voor 6 nog niet, dan hou ik het voor gezien. Ze was nergens te bekennen. Dank je de koekoek, maar ik blijf niet als Jan met de korte achternaam staan wachten, dan belt ze maar. Nu pakte ik me hier natuurlijk zelf mee, want toen ik net thuis was ging de telefoon dat ze op mij stond te wachten. Ja, ik ook op jouw, en wel bijna een uur. Nu kon Bibi dus op mij wachten. Toen ze in de auto zat heb ik gezegd dat ik dit niet meer zo wil. Ze heeft een telefoon, en ze SMSen de hele dag door, dus een SMSje naar je moeder zou in zo’n geval erg welkom zijn. Helaas moet je ze hier overal naartoe brengen en weer halen, er zit niks anders op, want anders was dit echt de laatste keer geweest. Het is namelijk niet de eerste keer dat ik daar wortel sta te schieten. Het is natuurlijk leuk om na de training nog met de jongens en meisjes staan te vertellen, maar als ik in de auto zit te wachten met 32 graden op het dak, dan gaat voor mij de lol er zo vanaf. Hopelijk was dit dus de laatste keer, maar ik betwijfel het.

Woensdag heb ik het hele huis gepoetst van boven tot onder. Ik heb als een wervelwind door het huis gejakkerd. Alles heb ik in de handen gehad en het ziet er weer spik en span uit. Lars hebben we om 17.00 uur moeten ophalen bij de training en Bibi pas om 20.00 uur. Ze had een wedstrijd in Saratoga. Eigenlijk waren we van plan om eventjes naar Tammie te gaan, maar uiteindelijk heeft Leon haar gebeld dat we niet meer kwamen. Het werd allemaal veel te laat.

Donderdag mocht ik me weer melden bij de tandarts. ’s Morgens werd ik verwacht voor mijn kroon. Deze keer paste hij gelukkig wel. Carry, de vrouw die de kroon bij me geplaatst heeft zei me dat ik eventueel om 17.00 uur met Lars kon komen ipv 18.20 uur. Er had iemand een afspraak afgebeld. Ik zei haar dat ik dan niet kon komen, omdat Lars dan nog op de atletiektraining was. O, dat maakt niks uit, ik laat het je alleen eventjes weten dat het eventueel kan. Om 15.00 uur belt Bibi me op. Ze vertelde me dat ze met een koekje eten een bracket eraf had gebeten. Ik heb dus gelijk naar de tandarts gebeld, en gevraagd of ik nog om 17.00 uur terug kon. Dit keer niet met Lars maar voor Bibi. Gelukkig kon ik nog terecht met haar. Ik heb Bibi afgezet bij de tandarts en ben vervolgens naar school gereden om Lars van z’n training op te halen. Toen hij klaar was zijn we weer naar de tandarts gereden om Bibi op te pikken. Zij was ondertussen klaar. We zijn naar huis gereden en nog 3 kwartier later kon ik weer in de auto stappen om met Lars te gaan. Abnormaal, de auto weet gewoon blindelings de route naar de tandarts. Gelukkig is de praktijk niet ver van ons huis en ben ik blij dat ik niet de hele tijd van Reuver naar Venlo of Roermond hoef te rijden, waar ik een parkeerplaats moet zoeken, omdat je waarschijnlijk niet recht voor de deur kunt parkeren.

Vrijdag morgen hebben ze me voor de tweede keer aan mijn spatader geholpen. Ik heb wel meer dan 50 spuiten in mijn been gekregen. Vervolgens hebben ze op 14 plekken kleine sneetjes gemaakt en hebben ze de ader die ze een paar maanden geleden kapot hebben gelaserd eruit gehaald. Met een been dik in het verband was ik na een uur klaar. Leon heeft me naar huis gebracht, want auto rijden ging niet. Ik heb de hele dag wat op de bank gezeten met het been omhoog omdat lopen bijna niet ging. Leon heeft die dag gekookt. Hij had nasi gemaakt, en het was heerlijk. Dit mag hij vaker doen.

Zaterdag had Bibi een atletiekwedstrijd. Om 8.30 uur ging ze vanuit school met de bus naar Bethlem. Leon is rond 10.00 uur naar de wedstrijd gereden om een kijkje te gaan nemen. Ze heeft moeten discuswerpen, maar ze heeft er niet veel van gebakken. Samen met Leon is ze weer naar huis gekomen. Ik heb zo’n beetje de hele dag op de bank gezeten en heb wat naar de televisie gekeken. Daar zag ik een programma waar ze mac & cheese deden maken. Het zag er heerlijk uit, dus ik ben gelijk aan de slag gegaan om dit ook te maken. Helaas pakte het bij mij anders uit. Het was iets aan de droge kant, en ik vond het helemaal niet zo lekker als dat het er op de televisie uitzag. Dit recept kan dus geschrapt worden uit mijn receptenboekje.

Zondag mocht gelukkig het verband eraf. We waren allemaal heel benieuwd hoe het eruit zag. Ze hebben flink met viltstift zitten kleuren op mijn been en mijn hele been zat onder de pleisters. De pleisters mogen er niet vanaf gehaald worden. Ze moeten met douchen loslaten, maar naar mijn gevoel zitten ze er na 14 dagen nog op, zo vast zijn ze geplakt.
Eenmaal weer gedoucht en opgefrist moest ik in plaats van het verband weer de wel bekende steunkous aan. Wat een geworstel is het toch om die aan te krijgen. Het heeft me zeker 5 minuten gekost om één kous aan te krijgen.

’s Middags is Brian met zijn zoon Frenkie op bezoek geweest. Ik had gezegd dat ze maar moesten blijven eten. Omdat het lopen nog niet zo heel goed gaat, heb ik het deze keer heel eenvoudig gehouden, en heb ik shoarma met eigen gemaakte knoflooksaus gemaakt. Lekker en snel dus. De shoarma kruiden had ik in december meegenomen uit Nederland en ze kwamen me op dit moment goed van pas.





Babs, natuurlik höbbe veur foto’s gemaakt van ut mierebed, maar die bespaare veur euch.
Proficiat trouwens mit dien nieje baan. Ig had ut al gehuurd van os mam.

Eef, ig zal weer uns in miene glaaze bol kieke.

Diny, ut waas inderdaad 32 graden aafgelaupe maondig. Maar op dit moment is ut maar 4 graden.

Ome Jo, schjnel weer opknappe.

Monique, de kroegentocht van Wouter, det had ig al gehuurd via Bibi. Dig kens same mit Jack in Leuven unne kroegentocht gaon haaije.

Jens proficiat mit dien 11de verjaordig. Frank dig auch proficiat. Maak dör unne gezellige daag van.

Wendy, wannier höbs se weer tied veur te skype?

Liza, was ut petatte keukske lekker?

Ome Sjra, eindelik geit ut noe get beater, en weite ze iets mier. Hiel vaol beaterschjap.

Marc, doe kens dig dör waal iets bie veurstelle noe, welk oetzig det dae man haet bie the Falls. Geweldig. Will, baeterschjap mit diene kael.