Boston marathon 2013

Waar moet ik mee beginnen. Ik zal beginnen bij zondag 14 april, de dag voor de Boston marathon. Leon, Lars en ik zaten om 9 uur in de auto richting Boston. Bibi had besloten om niet mee te gaan, want de marathon was op een maandag. Het is een “feestdag” in de staat Massachusetts, maar niet in New York. Lars hadden we afgemeld op school. Hij wilde wel graag mee. Leon is eerst naar Hopkinton gereden. Dit is de plek waar wordt gestart. Van Hopkinton uit zijn we over het parcours naar Ashland, Framingham, Natick, Wellesley en Newton gereden. Helaas konden we niet over het hele parcours rijden, want er was een stuk afgesloten.

We zijn naar Boston gereden om het startnummer op te halen. Het was allemaal super goed geregeld. Leon had afgesproken met Patrick en Norris. Dit zijn twee renmaatjes, waar hij op zaterdag altijd samen mee rent bij de YMCA in Clifton Park. Patrick troffen we met zijn vrouw Maureen bij de startnummers. We zijn toen samen nog over de expo gelopen en vervolgens met hun auto naar het hotel van Patrick gereden. Norris zat samen met zijn vrouw Marguerite ook in dit hotel. Ze hebben zich wat opgefrist en in de tussentijd hebben wij in de lobby iets gedronken. Een uurtje later zijn we met z’n allen ergens gaan eten. Het was erg gezellig. Leuke verhalen gehoord en vooral Lars heeft erg moeten lachen met Norris en Patrick. Na het eten zijn we naar de garage gelopen om onze auto op te pikken en zijn toen richting ons hotel in Hull gereden. Snel, snel wat opgefrist en toen het bed in, want de dag erna moesten we al om 6 uur uit de veren.

Zondag morgen was het dan zover. Om 7 uur zaten we in de auto. Ik heb Leon naar de start in Hopkinton gebracht. Van daaruit ben ik samen met Lars naar Newton gereden. Daar is een groot treinstation met veel parkeerplaatsen waar we onze auto kwijt konden. We hebben toen de trein naar Boston gepakt. Ik kreeg al smsjes van Maureen met de vraag waar we waren. Ik zou Maureen en Marguerite treffen bij de finish, precies op de plek waar het allemaal gebeurd is, maar er was geen doorkomen aan. Overal stonden dranghekken en beveiliging. We kwamen er gewoon niet doorheen. Op een gegeven moment stonden we op nog geen 50 meter van de finishlijn, maar door de dranghekken kon ik niet bij Maureen en Marguerite komen, want die zaten precies aan de ander kant van de straat. Ik heb toen besloten om naar de family ontmoetingsplaats te gaan in plaats van te kijken naar de renners. Door de drukte konden we toch niets zien.

Omdat Leon de dag ervoor een nummer had gesmst en zijn startnummer had doorgegeven, kregen we tijdens de wedstrijd 4 keer de tijd van hem door. Dat was echt super. Je weet dus precies wanneer hij gefinisht is. Hij had super goed gerend in een tijd van 3:05:24. We troffen Leon bij de family ontmoetingsplaats en hij was helemaal happy en wij natuurlijk super trots. Snel droge kleren aan, want het was koud in de schaduw en wind, met al die hoge gebouwen. We zijn toen op zoek gegaan naar Norris en Patrick. Die hadden we snel gevonden. Ook Norris en Patrick waren tevreden. Samen zijn we een klein hapje gaan eten. Niet te veel, want je weet niet wat je maag kan verdragen kan na zo’n uitputtende wedstrijd.

In het restaurant was het ontzettend druk en er was een feeststemming. Alle renners waren uitgelaten hun verhalen aan het vertellen. Niet veel later zagen we op de televisies in het restaurant breaking news.
What??? Breaking news Boston marathon??? De muziek ging uit en de televisie ging op hard. Wauw, wat is dit? De feeststemming was in 1 seconde helemaal veranderd in een akelige stilte. Shocking. We zaten 2 blocks van de finish. We hebben de ontploffing niet gehoord, maar nog geen minuut later was het buiten één grote chaos. Je hoorde en zag alleen nog maar ambulance, politie, brandweer en helicopters. Akelig om alleen nog maar geluiden van sirenes te horen. Wat een hectiek in een keer. Ongeloof, verbijstering, woede, angst, machteloos, ik kan jullie niet vertellen wat op dat moment door je heen gaat. Jullie hebben zelf de beelden gezien op televisie, maar wij zaten er midden in. Je zag alleen nog maar mensen met angst op hun gezichten. Zelf dacht ik echt dat dit het nieuwe 9/11 was.

We zijn van het restaurant uit een klein stukje met de metro kunnen gaan. In de metro ging een man langs Leon zitten, die vertelde dat hij op het moment van de ontploffing in de medische tent lag, omdat hij last had van z’n knie. In no time werd alles in orde gemaakt voor de slachtoffers die binnen kwamen. Hij zei; ik heb mensen en kinderen binnen zien komen zonder armen en benen. AFSCHUWELIJK. Wat ben ik blij dat we dit niet gezien hebben.

We kwamen niet veel verder met de subway, want na 2 haltes moesten we er al weer uit. De sub die wij moesten hebben reed niet. Wat nu? Hoe lang gaat dit duren? Rijden de metro’s straks wel? Niemand die je hier antwoord op kon geven, want het personeel wist het zelf niet. Eric belde nog in de tussentijd om te vragen hoe het met ons was. Met ons gelukkig goed, maar met een hoop andere mensen helaas niet.

We zijn toen naar het hotel van Patrick en Norris gelopen. De lobby stond vol met mensen die naar de televisie aan het kijken waren. We waren aan het denken, om eventueel een nacht over te blijven in Boston, want er was geen doorkomen aan. Alle straten waren afgesloten, geen openbaar vervoer, etc etc. We waren nog geen 5 minuten in het hotel of Patrick en Norris kwamen al naar ons toe. Norris zei dat er een derde explosie was geweest, maar nu in de JFK bibliotheek. What the f**k is going on here? Get the hell out of Boston! Geen denken aan dat ik nog in Boston blijf, ik wil weg hier. Ik voelde me een beetje als een rat in de val.

Leon en ik hebben nog nooit zoveel telefoontjes, voicemail, smsjes en mailtjes op één dag gekregen. Er werd afgeraden om te telefoneren en om in grote groepen over straat te lopen. Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Iedereen is ongerust, en iedereen moet over dezelfde straat lopen, omdat de rest is afgesloten. We hebben zelf een paar smsjes kunnen versturen, maar dat lukte niet altijd. Ik denk dat de lijn te druk bezet was. Gelukkig hebben we Bibi wel kunnen bereiken, die was bij Connie. We hebben kunnen zeggen dat alles goed met ons was, maar dat we nog niet wisten of we thuis zouden komen die dag. Connie zei al, geen probleem, ze slaapt dan gewoon bij ons. Connie was de reddende engel voor ons.

Patrick en Norris hadden nog een overnachting die avond, maar waren een beetje aan het twijfelen wat ze zouden doen. Ze hebben besloten om toch te blijven. Norris had meer dan 100 smsjes van mensen die ongerust waren. Patrick stelde voor om ons naar Newton te brengen. Erg lief van hem, wat een fijn aanbod, want ik zou echt niet weten hoe we anders thuis waren gekomen. Ik denk eigenlijk dat we dan helemaal niet thuis waren gekomen die dag. Norris is samen met Patrick meegegaan om ons weg te brengen. Wat eigenlijk een ritje van 15 minuten is, heeft ons meer dan een uur gekost. Vraag me niet hoe we er gekomen zijn, want dat weet niemand. Ook de Garmin niet. Alles was afgesloten en het enige dat we hoorden was “recalculating”. Het was een groot drama om de stad uit te komen. Gelukkig hebben we onze auto gevonden en konden we aan de terugreis beginnen. Om 22 uur waren we thuis. Connie heeft naar huis Bibi gebracht en we hebben natuurlijk nog eventjes met elkaar gepraat. Om 23.30 lagen we in bed. Wat een dag. Denk je dat je alles gehad hebt in Mexico, komt dit er nog achteraan.

Bedankt allemaal voor de hartverwarmende smsjes, emailtjes, telefoontjes en berichtjes op ons weblog.


Carla proficiat, super good de marathon in Rotterdam gerend, ondanks dien blessure

Jeroen, proficiat dien 2e plaats in Rotterdam op de 10km.

Eric en Janneke, gefeliciteerd