Ritje Canada

Afgelopen vrijdag stond eigenlijk New York op de planning. Aangezien het weer zo verschrikkelijk heet was (40 graden), en dit ons geen goed idee leek om dan door een stad te wandelen, hebben we de plannen gewijzigd en gokken we erop dat het volgende weekend de temperatuur iets lager is. We hebben dus gekozen voor de Niagara Falls. Hier waren we in de winter al eens geweest, maar om de Falls te zien zonder sneeuw en ijs leek ons ook wel mooi. Dus, op naar Canada. Het is een rit van ongeveer 5 uur, mits je niet al te lang hoeft te wachten voor de douane. We zijn begonnen aan Amerikaanse kant. Van Amerikaanse kant uit kun je heel dicht bij de Falls komen. Bibi, Lars en Yvette hebben er zelfs onder gestaan. Wat een belevenis. Ze waren klets en klets nat. Ze vonden het helemaal te gek en het was een heerlijke afkoeling, want ook in Canada was het bijna 40 graden. Rond 18.00 uur zijn we via de Rainbow bridge (de verbinding tussen Amerika en Canada) naar het hotel gereden. Dit was het neusje van de zalm. We hadden het Embassy Suites geboekt. We hadden een geweldig mooi uitzicht over de Falls. We sliepen op de 23e etage, en ’s avonds om 22.00 uur was er vuurwerk. We zaten dus met onze hotelkamer op de apennootjes rang. Geweldig. Na het vuurwerk gingen Bibi en Yvette in de jacuzzi die op onze badkamer stond. Dit was natuurlijk giechelen. Om 23.00 uur hebben we nog een stuk gelopen langs de Falls, en na een uur lagen we helemaal uitgeteld in bed.

Zaterdagmorgen hadden we eerst een heerlijk ontbijt, met alweer uitzicht op de Falls. Het blijft mooi om naar de watervallen te kijken, en volgens mij gaat dat ook nooit vervelen. Na het eten hebben we de koffers alvast klaar gezet en zijn we nog eerst een stukje gaan wandelen. Rond het middaguur hebben we uitgeboekt. We hebben nog een koffie bij Starbucks gedronken. Yvette was zo benieuwd hoe de koffie daar smaakte, en volgens haar is het goed gekeurd. Ondertussen dat we koffie aan het drinken waren hebben we gekeken waar we die middag nog naartoe zouden rijden. Het is Rochester geworden. Eerst moesten we natuurlijk weer door de douane, en dat heeft jammer genoeg een uur geduurd voordat we hier doorheen waren. We zijn langs de Antoria Lake naar Rochester gereden. Leon dacht dat we onderweg wel ergens konden zwemmen, maar dat was dus niet het geval. We hebben een paar keer geprobeerd om aan het strand te komen, maar het was allemaal privé, dus helaas niet voor ons. Uiteindelijk zijn we toen naar het hotel in Rochester gereden en hebben Leon, Bibi, Lars en Yvette maar een duik in het zwembad van het hotel genomen. Nadat iedereen uitgezwommen en gedoucht was, zijn we ergens iets gaan eten. We zijn de stad Rochester in gereden, maar dat kon je een beetje vergelijken met down town Albany. Dus, nee dank je wel. We kijken wel ergens anders. Uiteindelijk hebben we een restaurant gekozen dicht bij het hotel. Yvette en Lars hadden zin in Italiaans, dus het is Olive Garden geworden. Rond 23.00 uur lagen we in bed en na 5 minuten sliep iedereen als een roosje.

Zondagmorgen eerst een ontbijtje in het hotel. Dat viel helaas tegen. Het was natuurlijk niet te vergelijken met de dag ervoor, maar om nu van een plastic bord te moeten eten, vind ik wel heel zielig. Typisch Amerikaans. Toen ik mijn boterham aan het doorsnijden was, sneed ik ook meteen het bord doormidden. Wat een zielige bedoeling. Na dat we hadden uitgecheckt, zijn we richting Hamilton Beach gereden. Hier was gelukkig wel een strand. Het was heel mooi weer, dus we hebben ons fijn op ons handdoekje geploft. Bibi, Yvette en Leon zijn naar de Pier gelopen en Lars en ik hebben op de spullen gepast. Na 10 minuten kwam de strandwacht naar ons toe. We mochten niet het water in en we moesten achter het touw gaan zitten. Wat is dit nu weer, heb je eindelijk een strand gevonden, mag je er niet zitten. Ze konden aan mijn gezicht zien dat ik er niks van snapte dat ik daar niet mocht zitten en al helemaal niet dat we niet het water in mochten. Maar wat bleek, vanwege het warme weer van de laatste dagen, was er een hoog bacterie gehalte in het water. Oke, dan laat ons de biezen maar weer pakken en wegwezen. We zijn toen richting de Finger Lakes gereden. Dit was nog een tochtje van 2 uur. We hadden een tolweg en moesten er vanaf. Leon gaf het kaartje en zijn pinpas, maar daar konden we niet mee betalen. Aangezien we eigenlijk hadden moeten pinnen, stonden we nu dus mooi te kijken. En nu. We hadden zelf echt geen rooie cent meer in de beurs. Wat een armzalige bedoeling. We kregen 1.45 dollar niet bij elkaar geraapt met twee beurzen. Dit is om te lachen, maar dat ging ons wel over dat lachen. De man achter het tolpoortje werd met de seconde nukkiger. Hij snapte niet dat we geen cent in de beurs hadden. Sorry hoor, maar normaal betalen de Amerikanen echt alles met plastic, en nu willen wij het een keertje doen en dan gaat het niet. Hij vroeg het rijbewijs van Leon. Dat kan, maar dat is wel een Nederlands rijbewijs. Toen werd het helemaal leuk. Je rijd in NY met een ander rijbewijs zei hij. I call a trooper. Het nummerbord werd genoteerd, maar daar hadden we al ervaring mee toen Eric bij ons op vakantie was en foto’s had gemaakt van de schoolbussen. Leon heeft het rijbewijs achtergelaten en we zijn op nog geen 100 meter van het tolpoortje gaan pinnen en toen weer terug gereden om te betalen. Gelukkig geen troopers, want als die er waren, dan was het waarschijnlijk heel anders afgelopen. Die man heeft mij in ieder geval wel de stuipen op het lijf gejaagd, maar Leon werd er niet warm of koud van. Het is gelukkig met een sisser afgelopen. Uiteindelijk hebben we onze reis voort kunnen zetten en zijn we richting Ithaca gereden. Dit ligt aan één van de Finger Lakes. Hier kon je zwemmen en er was een mooi strandje. Het was heerlijk toeven daar. De kinderen hebben zich goed vermaakt. Ze hebben lekker kunnen zwemmen, en het was een geweldig mooi uitzicht met bergen op de achtergrond. Tegen 18.00 uur hebben we de auto weer gepakt en zijn we naar huis gereden. Precies om 18.00 uur hebben we alvast voor Lars, in de auto, lang zal hij leven gezongen, want als we nog in Nederland hadden gewoond, dan zou hij al jarig zijn geweest. De drie op de achterbank hebben bijna de hele terugreis geslapen. Rond 21.00 uur waren we thuis. Het was een mooi maar vermoeiend weekend.

Maandag was Lars jarig. We hadden het plan om naar de Great Escape te gaan, maar het weer was niet mooi. Er werd regen voorspeld en onweer, dus geen goed plan om naar een pretpark te gaan. We hebben er voor gekozen om een filmpje te pakken. We zijn naar Crossgates Mall gereden en Lars heeft daar de film Zookeeper voor ons uitgekozen.’s Avonds zijn we naar PF Chang gegaan en hebben zoals gewoonlijk heerlijk gegeten.

Dinsdag is Lars gaan spelen bij Kelvin en ben ik met de meiden naar Woodbury gereden. Bibi en Yvette wilde graag naar het outlet. Dat kan, maar het is weer lang zitten in de auto. Ondertussen zegt het mij al bijna niks meer om twee uur in een auto te zitten. Ik begin er al aan te wennen dat hier niks direct langs de deur is. Yvette wilde graag uggs kopen, maar dat is niet gelukt. Ze hadden uggs genoeg, maar niet de kleur die Yvette wilde. We moeten dus nog eventjes verder zoeken. Verder hebben de dames aardig hun hartje kunnen ophalen. Ze hebben vanalles gekocht.

Woensdag zijn we dan eindelijk naar de Great Escape gegaan. Het weer dat voorspeld werd was goed. Om 11.00 uur waren we op het park. De eerste attractie was een vrije val. Sorry hoor, maar hier ga ik niet in. Ik pas wel op de tassen. Het park is een combinatie van achtbanen en water pretpark. Ik heb me ergens op een stoeltje bij het zwembad neergezet en de kinderen hebben zich goed geamuseerd in het park. Ik heb het me eens allemaal bekeken hoe het hier gaat. Ik heb wel moeten lachen hoe sommige het water in gaan. Bikini’s zie je hier bijna niet. Nu weet ik waarom Bibi het skipak aan moest trekken toen ze op schoolreis ging naar de Great Escape. De Amerikanen gaan bijna met de kleren het water in, bang dat je iets ziet. Dit is hilarisch. Ze houden zichzelf voor de gek. Badpakken met rokjes en broekjes aan. Kleine kinderen met een lange zwembroek, t-shirt en een dik reddingsvest wat veel te groot is, in het pierebadje. Mijn god, ze kunnen nog niet meer bewegen en spelen in het water. Het vest zit gewoon in de weg. Kom op zeg, je kunt het ook overdrijven. Als je als ouder je kind in de gaten houdt, hoeft het toch geen dik, veel te groot zwemvest om. En dat is niet één zwemvest, nee, dit is een heel bad vol met van die vesten. Ik heb hier met verbazing naar zitten kijken. Dan gaat het in Nederland toch allemaal wat soepeler gelukkig.





Diny, ze höbbe neet veur Lars gezonge, maar ze höbbe waal een kaerske op de chocolade mousse gezatte.

Annie Sensen, waard geur bie os mam op de computer? Ich kom pas in december truuk, waarschienlik veur 2-3 waeke.

Frans en Monique, mit Yvette geit ut prima. Ut haet gelökkig gen las van heimwee, maar doa krieg ut auch neet de tied veur hie. Dit weekend steit New York op de planning, dus vaöl laupe de komende daag.

He Paulien en Ferd, geur zit gans aan de angere kantj van de USA. Geur weit al wie NY dör oet zuut. Wat geur mich in december al zei aan de pomp, ut is fantasties. Ich schjnap dat Pien hie waal ken vertoeve in de Big Apple. Os adres is: 41 Devonshire Way, Clifton Park, New York 12065. Ich zal uns kieke wannier de vlag gehijs is aan de breevebus, det vinje veur sjoen. Nog väöl plezeer same in the States