Breaking news

Dinsdag hadden we een jarige job in huis. Nou ja, in huis, het was dit jaar buitens huis, want Leon is gewoon naar het werk gegaan. Dat was ook geen enkel probleem, want bezoek hoeven we toch niet te verwachten hier. We hadden afgesproken dat we ergens een hapje zouden gaan eten samen, en dat hebben we dan ook gedaan. De dag ervoor, had ik wafels gebakken een cake gemaakt voor op het werk te trakteren. Ik had ook nog een kruimelvlaai gebakken voor onszelf, maar ik kreeg helaas een klein gedeelte van de vlaai niet goed uit de vorm. Dat vond ik jammer, maar voor de rest was het perfect gelukt en hebben we de vlaai goed laten smaken. (Diny, die vlaai is voor herhaling vatbaar, thanks voor het recept).
Toen Leon rond de avond thuis was, hebben René en Angelique (oet Deetere) nog geskypt. Ze waren extra wakker gebleven om Leon nog te feliciteren. Erg leuk, maar als je eenmaal aan het vertellen bent, ga je van het een naar het ander en wordt het al snel (te) laat. Het werd dus tijd dat we gingen stoppen. René en Angelique, ich haop neet det uch oere toete toent geur in bed loog, van os gespektakel.

Woensdag ben ik met de cursisten van de Engelse les naar het museum in Saratoga geweest. We gingen naar het oorlogsmuseum, dit is niet direct iets wat ik zelf zou kiezen, maar dit heeft te maken met het thema van de woensdagmorgen groep. Normaal gesproken heb ikzelf op woensdag geen cursus, maar ze vroegen mij of ik mee wilde gaan. Dat heb ik dus gedaan, en ik heb er geen spijt van. Het is toch interessant.
’s Middags ben ik nog met Bibi en Lars naar de kapper geweest. Ik blijf dit spannend vinden, omdat ze hier totaal anders knippen dan in Nederland. Maar het is weer gelukt. ‘s Avonds kregen we nog bezoek van Eric en Yvonne. Zij zijn op dit moment in Amerika voor househunting. Als alles goed gaat komen ze rond augustus naar Clifton Park wonen. Eric en Yvonne hebben bij ons alvast wat spullen neergezet. We hebben nog een kopje koffie gedronken en nog het een en ander besproken. Ze hebben natuurlijk veel vragen, en gelukkig konden wij deze voor hun beantwoorden.

De volgende dag had ik weer cursus. Ik heb een mondeling examen moeten maken. Iedere nieuwe cursist krijgt hetzelfde examen. Dit is om een beetje een idee te krijgen hoe “goed” je Engels is. Ze moeten deze examens ook afnemen om subsidie te ontvangen. Ik was er zo mee klaar, en vond het ook nog gezellig. Ik was wel benieuwd of ik het wel goed gedaan had, en volgens haar was mijn score perfect. Pfff, daar ben ik blij mee. Over een paar maanden krijg ik weer zo’n test, en dan wordt gekeken of je vooruit bent gegaan.

Met Yanet zou ik eigenlijk gaan koken, maar we hebben afgesproken om dit de verschuiven naar een andere keer. Yanet had net namelijk druk met koken voor haar familie, want ze gaat dit weekend naar Virginia. Ze neemt dan eten mee voor haar familie. Ze was bezig om Tamalis te maken en dat is heel veel werk. Normaal gesproken krijgen Mexicanen dit met Kerst of met speciale gelegenheden. Rond de avond belde ze me op om te zeggen dat ze voor ons ook Tamalis had gemaakt. Ik ben er naartoe gereden en heb het opgehaald. Lekker makkelijk, hoef ik niet meer te koken. Ik kan jullie niet precies vertellen hoe het smaakt. Het is iets van deeg met vulling (verschillende soorten hartige vulling) in een maïsblad gedraaid en gekookt. Het was weer heerlijk.

Toen ik net thuis was van de cursus belde Rich de eigenaar van het huis, om te vragen of er iemand thuis was, omdat hij het zwembad in orde wilde maken. Prima, daar zullen Bibi en Lars blij mee zijn. Verder heeft de hele middag de bel voor het skype gerinkeld. Het was de zoete inval volgens mij. Ik had nog niet opgehangen of de volgende belde alweer. Ik heb er zelfs nog een paar gemist, maar dat komt omdat ik het niet altijd hoor. We gaan deze week eens kijken voor een paar extra boxen, zodat het geluid wat harde is, en dat we het in iedere kamer kunnen horen en niet alleen op kantoor. Ik kreeg ook nog een telefoontje van Yvette. Ik zag al aan het nummer op de telefoon dat het een telefoontje uit het buitenland was. Yvette en haar vader Frans zaten achter de computer om de reis van Yvette te boeken. Ze moesten eventjes overleggen of de datum goed was. Nou, dat is geen enkel probleem. Ze hebben dus geboekt, en Yvette komt 3 weken naar ons toe. Geweldig Yvette, Welcome to America. Dit gaat leuk worden. Zoals gewoonlijk als Bibi uit school komt, vliegt ze naar haar ipad om op hyves te kijken. En in een keer vliegt ze op en zegt ze, Wach effe, breaking news, Yvette kumpt veur 3 waeke nao os toe. Whaaaa, Yes, Yes, Yes. Ik wist het natuurlijk al, maar ik vond dat Yvette het breaking news zelf moest zeggen. Het aftellen kan dus beginnen.

Na het eten belde de moeder van Silvy (vriendin van Bibi) op. Ze nodigde ons uit om de volgende dag bij hun te komen eten. Nou, dit noem ik nou nog eens een verrassing en vind het heel lief dat ze dit doen. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen. Ik heb aangeboden om het toetje te maken, dus ben gelijk aan de slag gegaan om tiramisu te maken. Normaal gesproken valt dit altijd goed in de smaak, dus ben benieuwd of het in Amerika ook zo is. Silvy, haar zus en ouders, zijn net zelf 1 jaar terug uit Dresden. Ze weten dus als geen ander hoe het is, als je in het buitenland woont, ver weg van vrienden en familie.




Jantien, ik heb de groetjes gekregen via Esther. Wat grappig dat jullie elkaar weer eens gezien hebben in de trein. Doe je de groeten aan Jolanda en Guus?

Helmy (van Aaken), bedankt veur diene mail. Waas leuk om weer uns unne update te kriege oet Tegele. Schjaf dich det skype noe maar aan, det steld nieks veur om det te instaleren.

Daan en Karlijn, geläökig zit ut exame veur uch dur op. Ich haop det ut allemaol good is gegaon.

Marij Beckers, baeterschap, ich höb ut gehuurd. Ich haop det ut schjnel weer baeter mit dich geit.

Eric dinks se nog aan ut adres wat ich dich vroog? Ich weit des se ut druk haes mit vanalles en nog wat.